ΕΝΑ ΚΟΝΣΕΡΤΟ ΜΕ ΥΨΗΛΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ


                                                                
Συναυλία Μουσικής Δωματίου
από το Μουσικό Καρπό και το Οdd Ensemble

ΕΝΑ ΚΟΝΣΕΡΤΟ ΜΕ ΥΨΗΛΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ 

       ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

    www.ret-anadromes.blogspot.com 

Με μια εξαιρετική συναυλία εμπλουτίστηκε ευχάριστα το Μουσικό Καλοκαίρι της πόλης μας, την Τετάρτη 25-7-2012, στον αύλειο χώρο τού Παλαιοντολογικού Μουσείου, με φόντο υποβλητικό το τέμενος τού Βελή Πασά, θαυμάσια αναστηλωμένο στις μέρες μας και ανακαινισμένο, με τη μοναδική στο Ρέθυμνο σύνθεση τού θυρώματος του, τοσκανικού ρυθμού, με ζωφόρο σκαλισμένη και λεπτοδουλεμένη με φυτικές ανάγλυφες διακοσμήσεις κληματαριάς και ανθέων και δίπλα του ακριβώς ευθυτενή κι εντυπωσιακό τον παλαιότερο μιναρέ τού Ρεθύμνου, του έτους 1789.
Η προχθεσινή εκδήλωση υπήρξε καρπός εύχυμος τής αποτελεσματικής συνεργασίας δύο μουσικών σχημάτων τής πόλης μας. τού Μουσικού Καρπού και τού κουιντέτου Οdd Ensemble, γνωστών και των δύο σχημάτων από τις επανειλημμένες μουσικές εμφανίσεις τους στο μουσικό στερέωμα τής πόλης μας.
Ο Μουσικός Καρπός ειδικότερα, με Πρόεδρό του τον γνωστό μουσικό και τρομπετίστα Αντώνη Μαυράκη, είναι ένας δημιουργικός πυρήνας πολιτιστικής δράσης στην πόλη μας, που στοχεύει στη μουσική και πνευματική ανάπτυξη των νέων ανθρώπων και στη δημιουργία, σε τοπικό επίπεδο, ενός ζωτικής σημασίας πνεύμονα τέχνης και πολιτισμού. Οι εκδηλώσεις του είναι πάντοτε υψηλών προδιαγραφών, που με πάθος αγκαλιάζουν οτιδήποτε αφορά στην εξέλιξη τής Μουσικής και Πολιτιστικής παιδείας και ανάπτυξης των πολιτών και μαθητών τής πόλης μας.
Το "Odd Ensemble", από την άλλη μεριά- γνωστό κι αυτό από τις τελευταίες πετυχημένες συναυλίες του- είναι το περίεργο, το παράξενο σύνολο. Γιατί, αν και η μουσική του αντλεί το υλικό της από το κλασικό ρεπερτόριο, όμως, η σύνθεση των οργάνων τού μουσικού αυτού συνόλου κάθε άλλο παρά σε κλασικά πρότυπα παραπέμπει. Θα την χαρακτηρίζαμε, αντίθετα, ως περίεργη, παράξενη ή, ακόμα, και ως ιδιόρρυθμη, στην οποία ανακατεύονται όλως διαφορετικά όργανα. ξύλινα (φλάουτο, κλαρινέτο), χάλκινα (τρομπέτα, κόρνο) και έγχορδα (βιολοντσέλο).
Οι μουσικοί τού μουσικού συνόλου συνεργασίας, της παρουσιαζόμενης με το σημείωμά μας αυτό συναυλίας, σε κάθε όργανο αντίστοιχα, ήταν οι: Νίκη Καπετανάκη (φλάουτο), Βαγγέλης Παπαδάκης (κλαρινέτο), Αντώνης Μαυράκης (τρομπέτα), Θανάσης Παπαθανασίου (κόρνο) και Σπύρος Ραφτάκης (βιολοντσέλο).
Και είναι γεγονός ότι όλοι οι μουσικοί τού παραπάνω συνόλου στην εν λόγω συναυλία, βρέθηκαν σε μια από τις πιο κορυφαίες στιγμές της συνεργασίας τους, όπου η απόλυτη σύμπνοιά τους σε κάθε λεπτομέρεια τής παρτιτούρας αλλά και η αποτελεσματική άνεσή τους στις μεμονομένες συνεισφορές έδωσε, ομολογουμένως, τα πιο λαμπερά χρωματικά αποτελέσματα. Οι αναγνώσεις τους ήταν, πάντοτε, συνεπείς, επαρκείς και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Μεταξύ των άλλων ξεχωρίζω τα παρακάτω έργα:
1.                                G. Faure: Pavane (Διασκευή: Θανάση Παπαθανασίου) ένα μεγαλόπρεπο χορό τού 16ου- 17ου αιώνα (παβάνα),
2.                                       Ε. Grieg (1843- 1907): Peer Gynt, Suite No 1- Μorning (Διασκευή: Σπύρου Ραπτάκη), τη γνωστή γλυκερή και ευδιάθετη μελωδία, με τους χαρακτηριστικούς αδρούς τονισμούς στις επί μέρους μουσικές προτάσεις,
3.                                Nino Rota: Romeo and Juliet (Διασκευή: Θανάση Παπαθανασίου), ένα έργο γεμάτο ερωτική διάθεση και πλούσια γενναιοδωρία αισθημάτων,
4.                                P. Tchaikovsky (1849- 1893): Dance of the Sugar (Διασκευή: Σπύρου Ραφτάκη) με το εντυπωσιακό εδώ  στακάτο τού κλαρινέτου, 
και το Arabian Dance, σ’ ένα αργόσυρτο απαλό, χωρίς αποκορυφώσεις τεμπεραμέντο, με το φλάουτο στο χαρακτηριστικό ανατολίτικο ηχόχρωμα, που το παίρνει, στη συνέχεια, η τρομπέτα και το κλαρινέτο κάτω από το ρυθμικό μπάσο τού βιολοντσέλου,   
5.                                J. Strauss: Annen- Polka, op. 137 (Διασκευή: Βαγγέλης Παπαδάκης), μια ζωηρά εύθυμη βιεννέζικη μελωδία, με την εντυπωσιακά χαρακτηριστική «ψευδή λύση» στο τέλος της φράσης,
6.                                Carlos Gard: Por una Caveza (Διασκευή: Θανάσης Παπαθανασίου), ένα θαυμάσιο ταγκό όπου κυριαρχεί το λαμπερό ηχόχρωμα τής κορνέτας, «βασταζόμενο» απαλά από το γλυκερό ηχόχρωμα τού κλαρινέτου και τις ποικίλες διανθίσεις τού φλάουτου, κάτω από το μελωδικό μπάσο τού βιολοντσέλου.
7.                                Μίκη Θεοδωράκη: Όμορφη Πόλη και
8.                                Μάνου Χατζιδάκι: Χαμόγελο τής Τζοκόντας, μέσα από τον ήχο βασικά τού φλάουτου και τής τρομπέτας και το απαλό σόλο και τα χαρακτηριστικά στακάτο τού κλαρινέτου.
                                 
Όλα τα κομμάτια που ερμηνεύθηκαν αποδόθηκαν, ακόμα και στις απαιτητικότερες σελίδες της παρτιτούρας, με τελειότητα που εκπλήσσει. Η ποιότητα των ερμηνειών καθορίστηκε από την έμφυτη μουσικότητα των ερμηνευτών, που έδωσαν ένα αποτέλεσμα τελειότητας τόσο στο κρίσιμο για τα πνευστά μουσικά όργανα θέμα της αναπνοής, όσο και στον σαφή σχηματισμό των μουσικών φράσεων της παρτιτούρας, που, καθώς αρθρώνονταν με εντυπωσιακή ενάργεια και καθαρότητα προσέδιναν στην όλη παρτιτούρα μιαν εικόνα υπερδεξιοτεχνικής λαμπερότητας, παρά το γεγονός ότι οι ταχύτητες τής συγκεκριμένης παρτιτούρας ήταν ελάχιστες και οι ήχοι, γενικά, χαμηλοί, που πιότερο φαίνεται να επιζητούσαν να εξασφαλίσουν στο ακροατήριό τους την ήρεμη διάθεση μιας όμορφης καλοκαιρινής βραδιάς.
Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές τής προχτεσινής συναυλίας για την τόσο συμπαθητική παρουσία τους και την σαφώς και άκρως ευσυνείδητη ερμηνεία τους. Μας έδωσαν ένα αληθινό μάθημα σεβασμού τής μουσικής μελωδίας. Τους ανήκει, γι’ αυτό, ένα μεγάλο Μπράβο!!

"ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ"


ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ  Γ. ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗ

          ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

                    Ι σ τ ο ρ ί α,  Ε κ π α ί δ ε υ σ η,  Λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α
 [Εκδόσεις «ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΑΚΗ», Ρέθυμνο 2006, σχ. 8ο (24Χ17), σσ. 103]  

           ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ 

Η Αστυνομική Σχολή Ρεθύμνου- πρώην παράρτημα Σχολής Οπλιτών Χωροφυλακής Κρήτης- αλλά και ο χώρος τον οποίο κατέλαβε η εν λόγω Σχολή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη σύγχρονη Ιστορία τής πόλης μας. Με όλα αυτά ασχολείται στο βιβλίο του: «Αστυνομική Σχολή Ρεθύμνου, Ιστορία, Εκπαίδευση, Λειτουργία», ο κ. Εμμανουήλ Γ. Χαλκιαδάκης, υποψήφιος διδάκτωρ τής Ιστορίας, της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση και Καθηγητής τού Τμήματος Δοκίμων Αστυφυλάκων Ρεθύμνου.

Το υλικό που συγκέντρωσε ο εν λόγω ερευνητής αναφέρεται σε όλους τους σημαντικούς σταθμούς της Σχολής, που αποτελεί και το παλαιότερο από οκτώ, συνολικά, Τμήματα που λειτουργούν σήμερα στην Ελλάδα. στη σύστασή της, στη συμβολή της στην άμυνα του Ρεθύμνου, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στους ηρωικά πεσόντες άνδρες της Χωροφυλακής κατά τη Μάχη της Κρήτης και κατά τη διάρκεια της Κατοχής- σημεία στα οποία εστιάζει με ιδιαίτερη έμφαση ο συγγραφέας- στα παρασκήνια της μεταφοράς της από τα Χανιά στο Ρέθυμνο, στο κτιριακό συγκρότημα που ήδη κατέχει και, γενικότερα, στη σχέση τής Σχολής με την πόλη μας, καθώς αποτελεί ένα αναπόσπαστο τμήμα της νεότερης Ιστορίας της. Γύρω από το τελευταίο θέμα οι πληροφορίες που ο συγγραφέας παραθέτει είναι ιδιαίτερα αξιόλογες και, σε κάποια σημεία τους, ίσως, και άγνωστες στους νεότερους Ρεθυμνιώτες. Τέλος, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην εκπαίδευση και στο πρόγραμμα διδασκαλίας, στα ονόματα των αξιωματικών που υπηρέτησαν ως διοικητές και δίδονται πίνακες των ανά έτος αποφοιτούντων από τη Σχολή από το έτος 1951 μέχρι σήμερα.

Από τα παραπάνω θέματα ενδιαφέρον περικλείνει, για μας τους Ρεθυμνιώτες, η μεταφορά της Σχολής από τη Σούδα Χανίων στο Ρέθυμνο, τον Φεβρουάριο του 1951, μετά από έναν τιτάνιο αγώνα, στον οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν ο τότε Πρωθυπουργός αείμν. Σοφοκλής Βενιζέλος και, από τους Ρεθεμνιώτες, ο Περβολιανός Βουλευτής του νομού Ευάγγελος Δασκαλάκης, ο Ιωάννης Παπαζαχαρίου, ως Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Ρεθύμνου, ο ταγματάρχης Χρήστος Τζιφάκης, ο Αναστάσιος Χομπίτης, Πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου και ο Παύλος Βαρδινογιάννης ως ιδιαίτερος Γραμματέας του Προέδρου της Κυβερνήσεως.

 Η εγκατάσταση της Σχολής κατέλαβε το κτιριακό συγκρότημα του παλιού Δημοτικού Νοσοκομείου (έκτασης 5.500 τ.μ.)- που λειτουργούσε αρχικά ως σανατόριο, παράρτημα του κρατικού Νοσοκομείου Ρεθύμνης- το γήπεδο του τέως Δημοτικού Γυμναστηρίου, στα βόρεια τού Δημοτικού Νοσοκομείου (έκτασης 3,100 τ.μ.), καθώς και το εκεί δημοτικό γήπεδο και τα οικήματα τής εν πολλοίς άγνωστης σε μας σήμερα Σχολής Οικοδόμων, η οποία ανήκε στο Εθνικό Ίδρυμα, υπό την προεδρία τού Βασιλιά και γι’ αυτό  προέκυψαν αρκετά προβλήματα μεταστέγασής της. Έτσι, συνολικά, τα παραχωρηθέντα στην Αστυνομική Σχολή ακίνητα ανήλθαν, μαζί με τα κτίσματα της Σχολής Οικοδόμων, στα 13.950 τ.μ. Λίγα χρόνια αργότερα το Δημοτικό Συμβούλιο Ρεθύμνου ενέκρινε τη δωρεάν παραχώρηση των ακινήτων, στα οποία ήταν ήδη εγκατεστημένη η Σχολή, με το σκεπτικό ότι η Σχολή συμβάλλει ουσιαστικά στην οικονομική και κοινωνική ζωή τού τόπου.

Έτσι, όπως είδαμε, η Αστυνομική Σχολή Ρεθύμνου εγκαταστάθηκε σε κτίρια μεγάλης ιστορικής σημασίας για την πόλη του Ρεθύμνου, όπως το Δημοτικό Νοσοκομείο, που είχε κατασκευαστεί και ολοκληρωθεί κατά την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, στα 1897, από τους Ρώσους του Συνταγματάρχη  Θεοδώρου ντε Χιοστάκ, που διοίκησαν, με αρκετά έργα κοινωνικής και οικονομικής ευποιίας, προσωρινά το Ρέθυμνο με εντολή των Μεγάλων Δυνάμεων, σχεδόν μέχρι το έτος 1909 και όταν ακόμα τον Δεκέμβριο του 1898 είχε αναλάβει ο Πρίγκηπας Γεώργιος Ύπατος Αρμοστής της Κρητικής Πολιτείας.

Αλλά δεν είναι μόνο τα κτίρια που κλείνουν μια μεγάλη, ιστορικής σημασίας, σελίδα της πόλης τού Ρεθύμνου. είναι και η πολεμική δράση τής Σχολής Χωροφυλακής, που έγραψε μια νέα σελίδα δόξας και τιμής κατά τη μάχη της Κρήτης στο Ρέθυμνο, που ως γνωστόν αποτέλεσε ένα από τα τρία μέτωπα επίθεσης των Γερμανών αλεξιπτωτιστών.

Για το μοναδικό ελεύθερο ελληνικό έδαφος που απέμενε στις αρχές Μαΐου 1941, την Κρήτη, και τις εκεί προσπάθειες ανασυγκρότησης της κρατικής μηχανής, ο ρόλος της Χωροφυλακής βρέθηκε απόλυτα αναβαθμισμένος. Η ελληνική Κυβέρνηση, ήδη από τον Φεβρουάριο τού 1941, είχε αποφασίσει να κατατάξει στη Χωροφυλακή σημαντικό αριθμό νέων, για να ισχυροποιήσει τις δυνάμεις τού εσωτερικού και, καθώς η κατάσταση στη χερσαία Ελλάδα χειροτέρευε, προσανατολίστηκαν στην Κρήτη και σε άλλες μονάδες Χωροφυλακής. Η πρόσκληση ήταν αθρόα και σχηματίστηκαν επτά λόχοι νέων, οι οποίοι τέθηκαν υπό τις διαταγές τού ταγματάρχη Χωροφυλακής Χανίων Ιακώβου Χανιώτη και την 8η Απριλίου 1941 μεταφέρθηκαν στη Σούδα και από εκεί πεζοί στο Ρέθυμνο.

Το τάγμα Χωροφυλακής αποτελούνταν από νεοσύλλεκτους και νεαρούς αγύμναστους και αστράτευτους δόκιμους χωροφύλακες, οι οποίοι είχαν σταλεί στην Κρήτη για επαγγελματική εκπαίδευση, μακριά από τους βομβαρδισμούς και υπό τον τύπο Παραρτήματος της Σχολής Χωροφυλακής Αθηνών. Εκτός, πάντως, από τη φανερή αυτήν αιτιολογία και κατόπιν εμπιστευτικής εντολής του υφυπουργού Ασφαλείας, οι νεοσύλλεκτοι χωροφύλακες όφειλαν να λάβουν και στρατιωτική εκπαίδευση, για να χρησιμεύσουν ως στρατιωτική δύναμη. εν τούτοις η εκπαίδευσή τους υπήρξε μηδαμινή.

Το απόγευμα της 20ης Μαΐου 1940 άρχισαν να πέφτουν βροχή οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές στην περιοχή τού Ρεθύμνου. Την υπεράσπιση τού τομέα τού Ρεθύμνου είχε αναλάβει ο Αυστραλός αντισυνταγματάρχης Ίαν Κάμπελ, που, με τη σειρά του, εμπιστεύθηκε την υπεράσπιση τής πόλης στους άνδρες τής Χωροφυλακής. Και είναι «τοις πάσι» γνωστή η ηρωική άμυνα που επέδειξαν, τη δύσκολη εκείνη στιγμή, οι δόκιμοι χωροφύλακες του Ρεθύμνου. Φημολογείται μάλιστα για την ανδρεία τους και το εξής επεισόδιο με τον ταγματάρχη Χρήστο Τζιφάκη- συγγενή της μάμμης μου εκ μητρός, Μαρίας Τζιφάκη, από τον Πρινέ- ο οποίος λέγεται ότι όταν κάποια στιγμή άνοιξε τη φυσιγγιοθήκη κάποιου δόκιμου χωροφύλακα και την βρήκε να περιέχει δύο μόνο φυσίγγια- ενώ, σύμφωνα με τη διαταγή, προϋπόθεση συμμετοχής στην επίθεση ήταν η κατοχή από κάθε δόκιμο τουλάχιστον δέκα φυσιγγίων- τον απέτρεψε να συμμετάσχει στην επιχείρηση. Τότε, ο χωροφύλακας εμμένοντας στη συμμετοχή του φέρεται ότι του απάντησε: «Κύριε ταγματάρχα, είναι αλήθεια ότι στη φυσιγγιοθήκη μου έχω δύο μόνο φυσίγγια, αλλά μέσα σ’ αυτά έχω βάλει και την ίδια την ψυχή μου!…». Και όπως σημειώνει ο συγγραφέας κ. Χαλκιαδάκης, ανεξάρτητα από την  αληθοφάνεια του παρόντος περιστατικού, οι δόκιμοι ανάγκασαν τους Γερμανούς να εγκαταλείψουν τις προχωρημένες θέσεις τους και να περιοριστούν στον περίβολο τής εκκλησίας τού αγίου Γεωργίου. Η δύναμη τής  Χωροφυλακής διαλύθηκε κατά την ημέρα εισόδου των Γερμανών στο Ρέθυμνο. Οι αιχμάλωτοι άνδρες φυλακίστηκαν αρχικά στο Γυμνάσιο Αρρένων τής πόλης μας, όπου και υπέστησαν σκληρά βασανιστήρια.

Αλλά εμείς σταματάμε στο σημείο αυτό την παρουσίαση τού εξαίρετου αυτού βιβλίου. Με τα παρατεθέντα στοιχεία θελήσαμε να παρουσιάσουμε μόνο ό τι αφορά στην ιστορικότητα τόσο τού χώρου, όπου αναπτύχθηκε στη συνέχεια η Σχολή, όσο και της πολεμικής δράσης και συμβολής των ανδρών της, με το υψηλό και γενναίο φρόνημα, στις επιχειρήσεις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Θεωρούμε, λοιπόν, εξαιρετικά σπουδαίο για την Τοπική Ιστορία το σύγγραμμα αυτό του εκλεκτού φίλου κ. Εμμ. Χαλκιαδάκη και λυπούμαστε που εκδόθηκαν μόνο πεντακόσια αντίτυπα, οπωσδήποτε πολύ λίγα, για να καλύψουν τις ανάγκες τού αναγνωστικού κοινού της πόλης μας. Πιστεύουμε, γι’ αυτό, ότι πολύ σύντομα θα απαιτηθεί μια νέα έκδοση αυτού.

Θεωρούμε, τέλος, ότι όλοι οι συντελεστές του παρουσιαζόμενου σήμερα για την Αστυνομική Σχολή Ρεθύμνου βιβλίου, είναι άξιοι τού «δικαίου επαίνου» αλλά και της αγάπης όλων μας για τη μεγάλη τους προσφορά στον τόπο. ο σημερινός Διοικητής της Σχολής κ. Ματθαίος Πίτερης, αστυνομικός υποδιευθυντής, που είχε τη λαμπρή πρωτοβουλία να εκδοθεί η Ιστορία τού Τμήματος Δοκίμων Αστυφυλάκων Ρεθύμνου και ο οποίος- όπως εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε- βρήκε και ανέθεσε στο αρμοδιότερο προς τούτο πρόσωπο το βαρύ έργο τής συγγραφής. Η Νομαρχιακή Σύμβουλος κ. Ελισάβετ Καλιτσουνάκη- Πίτερη, που στήριξε οικονομικά την έκδοση και ιδιαίτερα ο συγγραφέας της Ηρακλειώτης Ιστορικός κ. Εμμανουήλ Γ. Χαλκιαδάκης, ο οποίος με θρησκευτική, τώντις, ευλάβεια πήρε στα χέρια του ένα σημαντικό κομμάτι της τοπικής μας Ιστορίας, προβληματίστηκε γόνιμα γύρω από αυτό, το ερεύνησε με σύστημα και υπευθυνότητα και, καίτοι νεότατος στην ηλικία, με πλούτο εμπειρίας και γνώσης το κατέγραψε μεταδίδοντάς μας σήμερα τόσο πολύτιμες ιστορικές γνώσεις γύρω αυτό. Όλους θερμά και από καρδιάς τους ευχαριστούμε. 

ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΝΕΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

                  ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΝΕΩΝ                       
              ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ
                                             ΔΗΜΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων τής Δημοτικής Φιλαρμονικής Δήμου Ρεθύμνου, υπό τη στιβαρή καθοδήγηση του μαέστρου της Ρίνο Χριστ, συχνά μας εκπλήσσει ευχάριστα με τις πρωτοβουλίες και τις καλλιτεχνικές παραγωγές της. Με την τελευταία της συναυλία, το Σάββατο 30 Ιουνίου, στην Αίθουσα τού Ελληνικού Ωδείου (τζαμί Νεραντζές), η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων τού Δήμου Ρεθύμνου προτίμησε ένα ταξίδι σε ένα ποικίλο μουσικό πρόγραμμα, που να ικανοποιεί όλα τα γούστα μουσικής ακρόασης, ξεκινώντας από το κλασικό ρεπερτόριο (Handel: Μουσική των Νερών, Hayden: Το κοντσέρτο για Πιάνο και Ορχήστρα, σε σολ, μέρος 1ο, Tchaikovsky: Λίμνη των Κύκνων), συνεχίζοντας με σύγχρονη κλασική μουσική (Shostakovich, Βαλς αρ. 2, Willem Wander van Nieuwkerk, The Party κ.λπ.) και ολοκληρώνοντας με κομμάτια από τα παγκοσμίου φήμης αγγλικά ρόκ συγκροτήματα Doors, Beatles, Stones κ.λπ, ενώ θαυμάσιες νότες στο πρόγραμμα αποτέλεσαν και τα κομμάτια Κοντσέρτο για ηλεκτρική κιθάρα και Ορχήστρα, μέρος 2ο τού δικού μας Θανάση Παπαθανασίου και βέβαια ο εύθυμος και ρυθμικός Τσάμικος τού Μ. Χατζιδάκη.
 Όλες οι ενορχηστρώσεις και προσαρμογές έγιναν από τον αρχιμουσικό Ρίνο Χρίστ, ο οποίος πρότεινε, περαιτέρω, προς το πολυπληθές φιλόμουσο κοινό και θαυμάσια ενημερωτικά επί των ερμηνευομένων κομματιών σχόλια, ενώ η προσαρμογή των μουσικών έργων για τη Συμφωνική Ορχήστρα τού Δήμου Ρεθύμνου έγινε από τον Θανάση Παπαθανασίου.    
Το ορχηστρικό σύνολο είναι γεγονός ότι έδειξε αμέσως την ποιότητά του, με τον καλλιεργημένο του ήχο και τις μεγάλες εκφραστικές του δυνατότητες. Αφού οι νεαροί μουσικοί ξεπέρασαν τις πρώτες διστακτικές διατυπώσεις, κυριολεκτικά ξάφνιασαν το κοινό με μια συναρπαστική για την ηλικία τους ανάγνωση, γεμάτη μουσική εκφραστικότητα, δύναμη και λυρισμό.
Έτσι, από τη μεγαλειώδη συναυλία τού Σαββάτου μπορούμε, με το σημείωμά μας αυτό, να ξεχωρίσουμε το Κοντσέρτο για Πιάνο και Ορχήστρα σε σολ, μέρος 1ο, τού Hayden, ένα κομμάτι ιδιαίτερα δύσκολο και  απαιτητικό, στο οποίο πραγματικά εξέπληξε ως σολίστ η δεκάχρονη, μόλις, πιανίστρια Ναταλία Μπακάκου, πολλά υποσχόμενη στον χώρο τής μουσικής. Ο συγχρονισμός της με την ορχήστρα ήταν πολύ καλός, ενώ με επιτυχία απέδωσε και τις γρήγορες ταχύτητες τού έργου.
Στην αρ. 10 σκηνή τής Λίμνης των Κύκνων ξάφνιασε ευχάριστα το σόλο κλαρινέτο τού Γιώργου Αγρυμάκι, με το απαλό ηχόχρωμά του, ενώ στον Ναπολιτάνικο χορό της Λίμνης των Κύκνων άστραψε το χάλκινο τής τρομπέτας τού Αντώνη Μαυράκη, αέρινο, δεξιοτεχνικά ακριβές, στυλιστικά προσεγμένο, διάφανο, καθαρό, δυναμικό που προσδιόρισε συνολικά το πνεύμα της διαχρονικής μουσικής ερμηνείας.
Ξεχωρίζουμε, επίσης, το 2ο Βάλς του Σοστακόβιτς, ένα λαμπερό και φωτεινό κομμάτι, στο οποίο η απόδοση τού ρυθμικού στοιχείου έγινε με ξεχωριστό πάθος και λυρισμό, μέσα από ένα παλμό διαρκώς κυμαινόμενο και αναπροσαρμοζόμενο, που έδινε βέβαιη πλαστικότητα στη μουσική, ωθώντας την προς τα εμπρός με τον τρόπο ενός κινούμενου ζωντανού οργανισμού. Νότα ξεχωριστή στο κομμάτι αυτό και το ρυθμικό, βαθιά λικνιστικό σαξόφωνο άλτο τού Μιχ. Τσακάλη και το θαυμάσιο «πιτσικάτο» των εγχόρδων τής Ορχήστρας.
Τέλος, στο δεύτερο μέρος τού Προγράμματος, με τα παγκοσμίου φήμης αγγλικά ρόκ συγκροτήματα, διέπρεψε γενναιόδωρα η φωνή τού Νίκου Μαρκαντώνη και τα φωνητικά των Ντίνας Φραντζεσκάκη και Σταυρωτής Βουμβουλάκη. Ο Νίκος Μαρκαντώνης έδειξε να διαθέτει ξεχωριστή οικειότητα και με το είδος αυτό τής μουσικής, προτείνοντας στο κοινό μια φωνή ιδιαίτερα γεμάτη, άνετη, εύηχη και μεστή, όπως, επίσης, και καλαίσθητα φραστική, χωρίς προβλήματα στις υψηλές και μεσαίες περιοχές.
Σε κάθε περίπτωση η βραδιά κύλησε όμορφη, απολαυστική, ανάλαφρη, γεμάτη χάρη και κομψότητα και συνέβαλε αποφασιστικά στην ποιότητα και την προβολή τής ηχητικής εικόνας. Οι ερμηνευτές αποδείχτηκαν άριστα εξοικειωμένοι με τη συγκεκριμένη κουλτούρα. Γι’ αυτό και ερμήνευσαν την προταθείσα μουσική με μοναδική τέχνη που συνάρπασε το κοινό και διασφάλισε την ποιότητα τού αποτελέσματος.