Νεκρολογία *** Γ ι ώ ρ γ ο ς Π. Ε κ κ ε κ ά κης *** «Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ»



Νεκρολογία

Γ ι ώ ρ γ ο ς  Π.  Ε κ κ ε κ ά κης
                «Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ»
                                         

  ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Πριν από λίγες μέρες, έφυγε από κοντά μας  ο αξέχαστος Καθηγητής Φυσικής Αγωγής και καθηγητής μας στα γυμνασιακά μας χρόνια  Γ ι ώ ρ γ ο ς  Π.  Εκ κ ε κ ά κ η ς, που για δεκαετίες υπήρξε ο αγαπητός δάσκαλος και πολλών άλλων Ρεθεμνιωτών. Νεοδιόριστος τότε - στην περίοδο των μαθητικών μας χρόνων- τον χαρακτήριζε, θυμάμαι, ο ενθουσιαστικός παλμός της διδασκαλίας, η νεωτεριστική και καινοτόμος αντίληψη του μαθήματός του και η απεριόριστη προς τους μαθητές του αγάπη. Γιατί ως δάσκαλος, ο Γιώργος Εκκεκάκης είναι γεγονός ότι γνώριζε να ενθουσιάζει τους μαθητές του με τον πιο φυσικό κι ανεπιτήδευτο τρόπο και να μεταλαμπαδεύει σε αυτούς από τον αστείρευτο και πολύπλευρο της σοφίας του πλούτο.

Χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του Γ. Π. Εκκεκάκη ήταν, περαιτέρω, η ευγένεια του χαρακτήρα, η αξιοπρέπεια και το ήθος, η σεμνότητα, η απλότητα και η μεταρσίωση στην οποία μόνιμα τον οδηγούσαν τα υπέροχα διανοήματά του, που προσπαθούσε εναγώνια να σου τα μεταγγίσει. Παντού εμφανιζόταν προσηνής και εγκάρδιος, απλός στους τρόπους, στοργικός, ήρεμος και βαθιά στοχαστικός. Οι συναναστρεφόμενοι μαζί του είχαν πάντοτε κάτι να κερδίσουν, κάτι να ωφεληθούν, γιατί είχε το χάρισμα να μεταδίδει γνώση, να διδάσκει και να φωτίζει με  άγνωστες και πρωτότυπες, κάθε φορά, γνώσεις και ιδέες.

Δεν ξεχνώ αργότερα, μετά τα μαθητικά μου χρόνια, κατά τα πρώτα χρόνια της φιλίας μας, ως συναδέλφων πια στο παλιό 1ο Γυμνάσιο – Οίκο Παιδείας - γιατί με τον Γιώργο κατά τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας - πριν σαράντα και πλέον χρόνια - μας συνέδεσε μια βαθιά πνευματική φιλία, που χαρακτηριζόταν και από εξαίρετη αλληλοεκτίμηση. Δεν ξεχνώ, λοιπόν, που μόνιμα με εντυπωσίαζε με τις πρωτότυπες σκέψεις του και τη βαθιά γνώση του πάνω σε κρητολογικά και όχι μόνο θέματα, στις πολύωρες συζητήσεις μας στο σχολείο, στις εκδρομές ή στο εξοχικό του σπίτι στην Πηγή, ώστε, συχνά, δεν άντεχα άλλο και τον… «επιτιμούσα» φιλικά μεν αλλά κι αγανακτισμένα: «γραψ’ τα, βρε Γιώργο, όλ’ αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα που μου λες, να βγουν και παραέξω και να μη χάνονται μεταξύ μας! Γράψτα!...». Κι κείνος, πάντα, θυμάμαι, που μου απαντούσε μ’ ένα χαμόγελο ευπροσήγορο και βαθιά συγκαταβατικό: «Λες βρε, Κωστή, λες;». Και ο φίλος Γιώργος ποτέ δεν υπήρξε επιλήσμων και μου το θύμιζε αυτό τακτικά, κάθε φορά που μου χάριζε κάποιο καινούριο βιβλίο του (φωτ. 1 και 2).  

φωτ. 1

 

 

Λεζάντα:

Δυο πολύτιμες αφιερώσεις βιβλίων φίλου ακριβού 1) Το χωριό Πηγή Ρεθύμνου και 2) Τα Κρητικά Βιβλία




φωτ. 2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Γιώργος Εκκεκάκης είχε μέσα του πολλές και σημαντικές γνώσεις όχι μόνο σε έναν άλλα σε πολλούς χώρους του επιστητού, ιδιαίτατα δε της Τοπικής μας Ιστορίας, σε βαθμό που απέβησαν σ’ αυτόν πηγή απεριόριστης προσφοράς για την πόλη, τον νομό και την Κρήτη γενικότερα. Ήταν ένας πολυτάλαντος και χαλκέντερος εργάτης του πνεύματος, που «εκ τρυφεράς νεότητος» «μάζευε», όπως η μέλισσα, και ωρίμαζε μέσα του μιαν πολύπλευρη και, συχνά, ετερόκλητη γνώση. Και όταν, κάποτε, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου ο Εκκεκάκης ήταν έτοιμος και μέσα σε λίγα, μόλις, χρόνια, ξάφνιασε τους πάντες, παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικά πλούσιο συγγραφικό έργο, από πολλά βιβλία, μεταφράσεις ξένων περιηγητών κι εκατοντάδες άρθρα αποτελούμενο. Αυτό ήταν, πραγματικά, ένας άθλος, ένα θαύμα συγγραφικής παραγωγής. Ο Γιώργος Εκκεκάκης, περαιτέρω, πέραν από την πρωτότυπη στη σύλληψή της και απλή στην παρουσίασή της ιστορική γνώση- με τρόπο βατό και απόλυτα κατανοητό και από τον απλό Ρεθεμνιώτη αναγνώστη (που, όμως, ενδιαφέρεται για τον τόπο του και θέλει να μάθει γι’ αυτόν)- είχε να επιδείξει και υψηλές ικανότητες τόσο στην αγιογραφία, όσο και στο σκίτσο και τη βιβλιοδεσία, ώστε, τελικά, ο Γιώργος Εκκεκάκης ήταν ένας πραγματικά πολυτάλαντος αριστοκράτης του πνεύματος και της τέχνης. ένας δημιουργικός, πρακτικός και εξαιρετικά αποτελεσµατικός άνθρωπος, ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον τόπο και την ιστορία του. Όπου βρέθηκε και με όποιον συναναστράφηκε κέρδισε την εκτίµησή του, την αγαθή ανάμνηση και τη φιλία του. Και το ’γραψα αυτό και στο παρελθόν. είναι κρίμα που κάποιες άστοχες και αψυχολόγητες ενέργειες της τοπικής μας κοινωνίας κατάφεραν να απογοητεύσουν και πικράνουν αυτόν τον άνθρωπο και ν’ αποκόψουν τα φτερά του υψιπέτη ερευνητή σε μιαν ηλικία που η γνώση και η πείρα είχαν αποβεί σ’ αυτόν πηγή απεριόριστης γνώσης και προσφοράς. Όμως, θ’ αποφύγω τη στιγμή αυτήν της νεκρολογίας του αγαπητού φίλου να επαναλάβω ένα θέμα που με πονά και για το οποίο, τότε, δεκάδες Ρεθυμνιώτες είχαμε, μέσω των εφημερίδων, την ευκαιρία να εκφραστούμε σχετικά.

       Θεωρώ τον εαυτόν μου ευτυχή και είναι η χαρά μου απροσμέτρητη, γιατί σήμερα μού δίνεται η ευκαιρία ν’ αποτίσω φόρο τιμής, το πνευματικό, θα έλεγα, «αντίδωρο» προς τον αγαπητό μου δάσκαλο, που από μικρός, αλλά και σε ωριμότερη ηλικία, τον θαύμαζα για τη βαθιά του γνώση, συχνά, μάλιστα, και σε τομείς άσχετους και εντελώς ξένους προς την επιστήμη του, που με τόση ευσυνειδησία κι επιτηδειότητα διακονούσε. Το απόφθεγμα του αρχαίου ποιητή Μενάνδρου, «ως χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ» βρήκε, πιστεύω, απόλυτη εφαρμογή και πραγματοποιήθηκε στον ύψιστο βαθμό στην προσωπικότητα του αείμνηστου και πάνυ αγαπητού διδασκάλου, εξαίρετου συναδέλφου και καλού  φίλου, Γιώργου Εκκεκάκη. Πολλές αρετές κοινωνικές, οικογενειακές και προσωπικές συγκεντρώθηκαν στο πρόσωπό του και αποτέλεσαν ένα αρμονικό σύνολο και δημιούργησαν έναν πλήρη χαρίτων άνθρωπο, μια πολυτρόπως χαριτωμένη προσωπικότητα. Απόδειξη ασφαλής της εκτίμησης αυτής που τρέφουμε όλοι στο πρόσωπό του η ύπαρξη μιας τόσο πολυπληθούς συνάθροισης γύρω από τη νεκρική κλίνη του και τη θαυμάσια και πεφιλημένη οικογένειά του, την αγαπημένη του σύντροφο, Μαριέττα και τα παιδιά του Παντελή και Ελισάβετ, σε μιαν ατμόσφαιρα φορτισμένη από οδύνη, θλίψη και στεναγμό, κατά την εξόδιο ακολουθία στον ι. ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, Μασταμπά.

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Κύριος να αναπαύσει Αυτόν και η μνήμη του να είναι αιωνία.


ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑΣ




ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑΣ  

(5η συνέχεια) 

 

         ΚΩΣΤΗΣ  ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
 

          Άλλα συνηθισμένα σφάλματα, που παρατηρούνται στη Δημοτική, είναι τα εξής:


1.              Το «σαν» δεν πρέπει να μπερδεύεται με το «ως». Με το «σαν» δηλώνεται α) παρομοίωση (πέθανε σαν παλικάρι) και β) αιτία (εσύ σαν φίλος έπρεπε να με υποστηρίξεις). Εδώ το «σαν» σημαίνει «επειδή» (επειδή είσαι φίλος…).


   Αντίθετα, το μόριο «ως» συνοδεύει ονόματα και χρησιμοποιείται ως κατηγορούμενο. Έτσι, λέμε: «Υπηρετεί στο Ρέθυμνο ως Νομάρχης». Είναι σφάλμα να πούμε «σαν Νομάρχης»- να τον παρομοιάσουμε, δηλαδή, με Νομάρχη-  που, δυστυχώς, μόνο έτσι ακούγεται από… μορφωμένους και αμόρφωτους. Επίσης, λέμε: «πολέμησε ως ήρωας» (και όχι σαν ήρωας), «ο χαρακτηρισμός του ως αυστηρού προϊσταμένου ήταν άδικος» και όχι «σαν αυστηρού προϊσταμένου», «τον προσέλαβαν «ως επιστάτη» και όχι «σαν επιστάτη» κ.λπ.


    Λέμε, επίσης, η δράση του ως δημάρχου και όχι ως δήμαρχος, όπως, συνήθως, ακούγεται.


2.              Να τονίζεται πάντοτε το «μας», όταν δεν είναι εγκλιτικό αλλά αντωνυμία. Έτσι, γράφουμε: «ο πατέρας μάς είπε» (=είπε σε μας- αντωνυμία) και όχι «Ο πατέρας μας είπε» (= ο δικός μας πατέρας- εγκλιτικό).


3.              Τον τελευταίο, κυρίως, καιρό στην τυπογραφία συνηθίζεται αντί της χρήσης εισαγωγικών να γίνεται πλαγιασμός των στοιχείων. Όμως, ο πλαγιασμός αυτός των στοιχείων έχει προορισμό κυρίως να τονίσει, ενώ η σημασία των εισαγωγικών είναι άλλη και προβλέπεται από τη Γραμματική. να δείξουν κάτι όπως ακριβώς ειπώθηκε από κάποιο, να μεταφέρουμε τα λόγια του αυτολεξεί. Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι λάθος ο πλαγιασμός των στοιχείων να θεωρείται ότι αναπληρώνει την χρήση των εισαγωγικών, τα οποία και καταργεί.


4.              Λέμε «όλους όσοι» και όχι «όλους όσους». Π.χ. «Στο βιβλίο του αναφέρει όλους όσοι έζησαν τα αιματηρά γεγονότα της μαύρης κατοχής» [το πρώτο είναι αντικείμενο, το δεύτερο υποκείμενο (αναφέρει εκείνους οι οποίοι έζησαν)].

ΧΑΡΗΣ ΣΤΡΑΤΙΔΑΚΗΣ *** Το Ρέθυμνο του Τρόμου *** Ιστορική πραγματικότητα και αστικοί μύθοι




ΧΑΡΗΣ ΣΤΡΑΤΙΔΑΚΗΣ


Το Ρέθυμνο του Τρόμου
Ιστορική πραγματικότητα και αστικοί μύθοι

[Εκδόση: Γραφοτεχνική Κρήτης, Ρέθυμνο 2017, σχ. 8ο (22Χ11), σσ. 130]

   ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ


Ο φίλος Σχολικός Σύμβουλος κ. Χάρης Στρατιδάκης είναι γνωστός στην πόλη μας από το πλήθος των μελετών και των βιβλίων του, που αναφέρονται σε θέματα παιδαγωγικά, λαογραφικά και, κυρίως, Τοπικής Ιστορίας. Άνθρωπος με βαθιά γνώση του τόπου και του αντικειμένου ήδη από το έτος 1985, όταν άρχισε, το πρώτον, να συγγράφει, με τη σύζυγό του Αλκμήνη Μαλαγάρη, τον κλασικό, πλέον, για το Ρέθυμνο, «Οδηγό για την πόλη και τα περίχωρα», συνεχίζει και σήμερα το σημαντικό έργο του με μελέτες «ειδικότερες» για το Ρέθυμνο και την ιστορία του, όπως, για παράδειγμα, προηγούμενο βιβλίο του με τον τίτλο «Ρέθυμνο και Θάλασσα, Μια ιστορική σχέση». Στο ίδιο μήκος κινείται, θεωρώ, και το βιβλίο του που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας με τον τίτλο: «370 Μνημειακά Κενά στην ιστορική Τοπογραφία του Ρεθύμνου», καθώς και αυτό το τελευταίο του- που παρουσιάζουμε με το σημείωμά μας αυτό- με τον τίτλο «Το  Ρέθυμνο του Τρόμου» και υπότιτλο: «Ιστορική πραγματικότητα και  αστικοί μύθοι».

Η μετατόπιση, τον τελευταίο καιρό, του ενδιαφέροντος της Τοπικής Ιστορίας από τα σημαντικότερα στα ασήμαντα του καθημερινού βίου και πολιτισμού και από τους σπουδαίους και επώνυμους στις αφανείς και ανώνυμες πλειοψηφίες του λαού, συμβάλλει ουσιαστικά στην προσωπική και ιστορική ανάπτυξη του ανθρώπου, με έναν διαφορετικό από τους συνήθεις, που ακολουθεί η επίσημη ιστορία, τρόπους.

Με τον τρόπο αυτόν λειτουργεί το τελευταίο βιβλίο του Χ. Στρατιδάκη, που προσφέρει στον αναγνώστη του με έναν ξεχωριστό βιωματικό τρόπο τη δυνατότητα να αντιληφθεί ότι ο σύγχρονος ιστορικός ορίζοντας του στενότερου και ευρύτερου περιβάλλοντός του είναι στενά συνδεδεμένος με την ίδια του την προσωπική ύπαρξη και παρουσία στη ζωή. Εξάλλου, η συγγραφή αυτή είναι αποκύημα των γνωστών βιωματικών περιηγήσεων και περιπατητικών ξεναγήσεων του συγγραφέα στα πλαίσια των Ημερών του Ρεθύμνου, μιαν ελκυστική στους συμπολίτες μας μαθησιακή διαδικασία, γιατί είναι ζωντανή, ευχάριστη, αναφέρεται στον γενέθλιο τόπο και οδηγεί σε βιωματικά αποτελέσματα ιστορικής μάθησης, εφόσον συνδυάζεται με αμεσότερες προσπάθειες ανασύνθεσης και αναδημιουργίας του τοπικού ιστορικού παρελθόντος.

Το βιβλίο αναφέρεται σε εξήντα πέντε (65), συνολικά, στάσεις τρόμου, εκτός αυτών που, συμπληρωματικά, αναφέρει ο φίλος Θοδωρής Ρηγινιώτης στους «Αστικούς θρύλους και μύθους του Ρεθύμνου», στο Παράρτημα του βιβλίου. Οι εξήντα πέντε αυτές στάσεις τρόμου αφορούν, ακριβώς, σε ισάριθμα ιστορικά λήμματα, στα οποία γίνεται λόγος για αιχμαλωσίες χωρίς έλεος, για απαγχονισμούς και καρατομήσεις, αυτοκτονίες, βασανιστήρια, δολοφονίες, πολύνεκρα δυστυχήματα, δωσιλογισμούς και αντεκδικήσεις, εθνικές καταστροφές , εθνοκαθάρσεις εμπρησμούς, εκρήξεις ναρκών και εκτελέσεις χωρίς δίκη και, ακόμη, για επιδημίες, θεομηνίες (πλημμύρες, σεισμούς και παλιρροϊκά κύματα), ναυάγια, νεκρούς αθρήνητους και πολύκλαυστους, οικονομικά κράχ, κατατρεγμούς, πειρατικές επιδρομές, πνιγμούς, πολέμους και βομβαρδισμούς, σφαγές, προσφυγιές, πυρκαγιές.     

  Στο τέλος, πολύ χρήσιμη η (ρεθεμνιώτικη) Βιβλιογραφία και το λεπτομερές «Γενικό Ευρετήριο» ονομάτων και πραγμάτων του βιβλίου, καθώς και η αναφορά της βασικής, κάθε φορά, βιβλιογραφικής πηγής για κάθε λήμμα χωριστά (στάση στη συγκεκριμένη περίπτωση ξενάγησης).  

Θερμά συγχαίρουμε και ευχαριστούμε τον φίλο συγγραφέα- ως συντελεστή και διοργανωτή του λαμπρού αυτού θεσμού στην πόλη μας- Χάρη Στρατιδάκη. Η αίσθηση του χρέους απέναντι στον τόπο του είναι, νομίζουμε, αυτή που καθοδηγεί τις προσπάθειές του. Η προσπάθειά του, ανάγκη βαθιά εσωτερική και αντανακλά το περίσσευμα της καρδιάς του. Χωρίς κανένα δισταγμό μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το φωτισμένο ενδιαφέρον ορισμένων ανθρώπων, το γνήσιο συναίσθημα ευθύνης του καθενός μας απέναντι στους συμπολίτες του, η ολοπρόθυμη συνεργασία με τους άλλους για ανώτερους σκοπούς και ιδανικά αποτελούν την ασφαλέστερη βάση και δικλείδα για την προαγωγή και ιστορική και πνευματική ανάπτυξη και καταξίωση ενός τόπου.