ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ: «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ»

ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ

                        «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ»
               (Μια εκπληκτική παράσταση από τους μαθητές τού 1ου Γυμνασίου)

     Αληθινή έκπληξη στάθηκε για όσους γονείς, φίλους, καθηγητές και μαθητές παρακολούθησαν τη σπαρταριστή και γεμάτη κοινωνικά μηνύματα σάτιρα τού νομπελίστα λογοτέχνη Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω» (1974), από τη Θεατρική Ομάδα τού 1ου Γυμνασίου, την Κυριακή 24 Ιουνίου 2012, στην εσωτερική αυλή τού Σχολείου. Μια θεατρική σάτιρα επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, καθώς είναι εμπνευσμένη από την απελπισία τού καταναλωτικού κοινού μπροστά στις παράλογες αυξήσεις τής αγοράς και την οικονομική κρίση.

     Πολύ έξυπνη, λοιπόν, η επιλογή του έργου, ενώ άξια συγχαρητηρίων είναι και η ερμηνεία των μαθητών, που έπαιξαν κυριολεκτικά συνεπαρμένοι σαν επαγγελματίες ηθοποιοί! Η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα τού 1ου Γυμνασίου χρόνια τώρα ανανεώνεται από νέα ταλέντα και παρουσιάζει συστηματικά σοβαρές θεατρικές επιτυχίες γνωστών θεατρικών συγγραφέων, με έργα παιδαγωγικού και κοινωνικού βάθους, που μεταφέρουν με τη σειρά τους στα παιδιά εμπειρίες ζωής, τα ωριμάζουν πνευματικά και τα εισάγουν στη ζωή και τα προβλήματά της.

      Κεντρικός πυρήνας στον χώρο αυτόν τού θεάτρου η φιλόλογος Καθηγήτρια τού σχολείου κ. Ειρήνη Παπατριανταφύλλου, που με αληθινό μεράκι, έμπνευση και ευαισθησία τα τελευταία χρόνια ασχολείται, εμψυχώνει και καθοδηγεί τα παιδιά στη μύηση και καλλιέργεια των δυνατοτήτων τους στον σπουδαίο αυτόν χώρο τής θεατρικής τέχνης και της ζωής, γιατί άσκηση και στάση ζωής είναι, ασφαλώς, και το θεατρικό παιγνίδι. Με τη στάση της αυτήν η συνάδελφος- αλλά και το επιτελείο Καθηγητών που την πλαισίωσε- απέδειξαν περίτρανα ότι οι Καθηγητές στέκονται πάνω από τα σοβαρά προβλήματα των ημερών μας, προσφέροντας γενναιόδωρα από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους ως αληθινοί λειτουργοί και μυσταγωγοί τής Παιδείας τού Έθνους.

    Ο Ντάριο Φο (24 Μαρτίου 1926- ) είναι Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός, συνθέτης και θεατρικός σκηνοθέτης. Το 1997 πήρε βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ άλλων, στην πολιτική τής Καθολικής Εκκλησίας, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Έργα του: Μίστερ Μπούφο (1969), Η Ιστορία μιας Τίγρης κι Άλλες Ιστορίες (1978), Η Όπερα τού Ζητιάνου (1981), Μια Μάνα (1982) κ.ά.

      Το έργο του «Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω» είναι απόρροια των κινημάτων διαμαρτυρίας τής δεκαετίας τού ’70, με την προηγούμενη (γνωστή και ως πετρελαϊκή) κρίση. Είναι μια κωμωδία εμπνευσμένη από την απελπισία τού καταναλωτικού κοινού μπροστά στις παράλογες αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων τής αγοράς, την οικονομική κρίση και την επανάσταση των απλών ανθρώπων, των εργατών, όταν η ακρίβεια έχει φτάσει πια στο απροχώρητο, όταν μαζικές απολύσεις ή μειώσεις ωραρίου και αμοιβών έχουν γίνει καθημερινές, η ζωή έχει καταστεί δυσκολότερη από ποτέ, και εκ των πραγμάτων αναγκάζονται ο ένας μετά τον άλλο οι ήρωες τού έργου να υψώσουν το ανάστημά τους και φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στην μελανή κατάσταση που ολοζώντανη διαγράφεται μπροστά τους. Πρόκειται για μια φάρσα για το κίνημα αυτοδιαχείρισης, όπου γυναίκες (και άντρες) παίρνουν ό,τι θέλουν από την αγορά, πληρώνοντας μόνο ό,τι μπορούν.

      Το έργο έχει παιχτεί και παίζεται συνεχώς από θιάσους σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Είναι ένα έργο εντυπωσιακό για τους ευφυέστατους διαλόγους, την ευρηματικότητα και την καταπληκτική επικαιρότητά του και γι’ αυτό και η λαμπερή, όπως ήδη σημειώσαμε, θητεία του στην πανελλήνια θεατρική σκηνή. Σήμερα- ύστερα και από την εξαιρετικά πετυχημένη διασκευή τής εμψυχώτριας Καθηγήτριας αλλά και αυτών των ίδιων των παιδιών τού 1ου Γυμνασίου, που καθημερινά ζουν κάτω από τον ορυμαγδό των ειδησεογραφικών καναλιών την αιχμηρότητα των προβλημάτων- σήμερα, λέγω, το συγκεκριμένο έργο ξαναπαρουσιάζεται περισσότερο επίκαιρο από κάθε άλλη φορά.

      Η πολυμελής θεατρική ομάδα των παιδιών τού 1ου Γυμνασίου ευτύχησε να δουλέψει με ένα εξαιρετικό κείμενο, πολύ δυνατό, έξυπνο και ζωντανό. Τα παιδιά φάνηκε ότι αγάπησαν το έργο βαθιά και του έδωσαν ζωή από τη ζωή τους, πνοή και συναισθήματα από το συναισθήματά τους. Το έκαναν κυριολεκτικά να μιλήσει. Κάθε ηθοποιός είναι μια προσωπικότητα με τις εμπειρίες του και τα βιώματά του. Κάθε ρόλος φανερώνει ένα κομμάτι τού εαυτού μας, ξεκλειδώνει πράγματα από την ψυχή μας και τα φέρνει έξω στο φως. Και αυτό έκαναν και τα παιδιά μας που μετείχαν «ψυχή τε και σώματι» στα διαδραματιζόμενα, με μια σωστή όσο και εντυπωσιακά περίπλοκη και ρεαλιστική ανασύνταξη μέσα στον σκηνικό

χώρο, μέσα από σόλο, ντουέτα, τρίο και ομαδικά μέρη σε μιαν αδιάκοπη διαδοχή κίνησης και ακινησίας, που μαζί με τα πλούσια σκηνικά, θύμιζε μιαν εξακολουθητική ροή οπτικοκινητικής ενέργειας. Το παίξιμο τους ιδιαίτερα τεχνικό, χαριτωμένο, με έντονα παιγνιώδη διάθεση, χάρισε στο πολυπληθές κοινό μιαν ιδιαίτερα ευχάριστη και ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, για να απολαύσουν, στη συνέχεια τής βραδιάς, και τον πλουσιότατο μπουφέ που ακολούθησε, τη μουσική, τον χορό και την παράλληλη προβολή εικόνων από τις πολλές και ενδιαφέρουσες δραστηριότητες και τις εκδρομές τού σχολείου. Όμορφη και συγκινητική νότα και η βράβευση, την ίδια βραδιά, του Επιστάτη κ. Αντώνη Χαροκόπου, για την εικοσιτετραετή- πέραν από τα καθαρά υπηρεσιακά του καθήκοντα- προσφορά του στο σχολείο.

     Αξίζει για την ιστορία στο σημείο αυτό να σημειώσουμε τους μαθητές που συμμετεί

χαν στην παράσταση αυτήν, να τους συγχαρούμε έναν- έναν ξεχωριστά για το ταλέντο τους και να τους ευχηθούμε «καλή συνέχεια» στο Λύκειο, αλλά και τους λοιπούς Καθηγητές που συντέλεσαν στην υλοποίηση αυτής τής όμορφης θεατρικής βραδιάς και βέβαια τον ακούραστο Διευθυντή τού 1ου Γυμνασίου κ. Μανόλη Ζαχαριουδάκη, τον κεντρικό μοχλό και συντονιστή τού όλου Προγράμματος.

Οι μαθητές με τη σειρά εμφάνισής τους είναι:

Γαγάνη Εύα (που παρουσίασε κι ένα εξαιρετικό ταλέντο): Αντωνία α΄

Μανουσογιωργάκη Αγγελική: Μαργαρίτα α΄

Ουρανός Γιάννης (μπράβο, επίσης, Γιάννη, για το ωραίο ταλέντο σου): Τζοβάνι α΄

Δρακάκη Πηνελόπη, Παπαδοπούλου Σοφία, Νικηφόρου Αγάπη: Αστυνομικοί

Γαβαλά Μαρία, Κουτσιπετσίδου Σπυριδούλα: καραμπινιέροι

Ευαγγελιδάκης Παναγιώτης: Λουίτζι β΄

Ρόμπολα Ασπασία: Αντωνία β΄

Ψυχούλα Ανδριάνα: Μαργαρίτα β΄

Τζανιδάκης Σήφης: Λουίτζι β΄

Παπαδόπουλος Μανόλης: Τζοβάνι β΄

Νικηφόρου Αγάπη, Σπυρλιδάκη Βαγγελιώ, Ουρανού Εύη: Αστυνομικοί

Αλεβυζάκη Ευτυχία, Ποθουλάκη Κατερίνα, Παναγιωτάκη Εύα: Καραμπινιέροι

Μαρκάκη Ειρήνη, Ποθουλάκη Ναταλία, Αγγελάκη Αντωνία, Κυριακάκη Φλώρα: νεκροθάφτες

Αρχοντάκη Ασημίνα: γιαγιά

Και, ακόμα, οι λοιποί καθηγητές που συνέβαλαν στο ανέβασμα τής εν λόγω παράστασης:

Μαρία Μιχάλη: σκηνοθεσία

Αλέξανδρος Τσίντζος: σκηνικά και αφίσα

και Αντώνης Χαροκόπος (επιστάτης): τεχνική υποστήριξη

Ένα μεγάλο Μπράβο σε όλους!!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΒΙΜΕΛΕΧ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΕΜΜ. ΣΤΙΒΑΚΤΑΚΗΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΒΙΜΕΛΕΧ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

[Έκδοση «Ι. Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας», Ιεράπετρα 2011, σχ. 8^ο (24Χ17), σσ. 278]

ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Επάξια επαίνων και πολλών ευχαριστιών είναι η εργώδης και δημιουργική προσπάθεια που χρόνια τώρα καταβάλλει ο κ. Αντώνης Εμμ. Στιβακτάκης- φωτεινός και ακάματος δάσκαλος και συγγραφέας, από το Ηράκλειο και γαμπρός Αϊβασιλειώτης- να συγκεντρώσει και καταγράψει τον βίο και την πολιτεία όλων εν γένει των Κρητών μοναχών και Αγιορειτών Πατέρων, που μετέβησαν από την Κρήτη στο αγιώνυμο Όρος και μόνασαν εκεί με αξιότητα και καινότητα ζωής.

Μια νέα έκδοση τού παραπάνω φίλου συγγραφέα έφτασε πρόσφατα στα χέρια μου, ευγενική προσφορά τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγενίου, με τον τίτλο «Γέροντας Αβιμέλεχ ο Αγιορείτης» και αφορά σ’ έναν ακόμη Κρητικό Αγιορείτη μοναχό, τον Αβιμέλεχ τον Μικραγιαννανίτη. Πρόκειται για δεύτερη έκδοση, σαφώς βελτιωμένη και επαυξημένη, που προσμετρά υπερδιπλάσιες σελίδες από την πρώτη- που έφερε τον παρεμφερή τίτλο: «Γέρων Αβιμέλεχ Μοναχός»- και είχεν εκδοθεί, το έτος 2000, από το Ίδρυμα Παναγία η Ακρωτηριανή, της Ιεράς, και πάλιν, Μητροπόλεως Ιεαραπύτνης και Σητείας. Και οι δύο εκδόσεις δεόντως προλογίζονται από τον σεπτό προκαθήμενο τής εν λόγω Μητροπόλεως κ. Ευγένιο.

Σήμερα η επανέκδοση τού βιβλίου με υποδειγματικό και λεπτομερειακό τρόπο μυσταγωγεί και εξυψώνει τον αναγνώστη του στα αιθέρια ύψη τής Ορθοδόξου πνευματικότητας, που ο συγκεκριμένος μοναχός ευτύχισε να ανέλθει με την επιμονή και υπομονή τής άσκησής του, αναδεικνυόμενος σε πολυτίμητο αδάμαντα τής Αθωνικής μοναχικής Πολιτείας.

Και πιο συγκεκριμένα^. ο αοίδιμος Γέροντας Αβιμέλεχ- κατά κόσμον Γεράσιμος Μπονάκης- γεννήθηκε το έτος 1873 στο Μπρόσνερο τού νομού Χανίων και κοιμήθηκε τον ύπνο των δικαίων ανανεωμένος και εξαϋλωμένος από την πνευματική, στο χαριτόβρυτο και λουλουδιασμένο «τής Παναγίας Περιβόλι», δρόσο το έτος 1965, σχεδόν εκατοντούτης. Έφθασε, μόλις μέχρι την τετάρτη τάξη τού τότε Δημοτικού Σχολείου. Στη συνέχεια, άρχισε να μαθαίνει δίπλα σε κάποιο θείο του την τέχνη τού τερζή (του ράπτη, δηλαδή, Κρητικών ενδυμάτων), που, όμως, τον άφηνε εντελώς αδιάφορο, γιατί από αυτήν, ακόμα, την πρώτη τρυφερή του ηλικία η καρδιά του είχε τρωθεί βαθύτατα από τα βέλη τού θείου έρωτα και μοναδική του επιθυμία ήταν να φύγει από το χωριό του και να γίνει αναχωρητής στην αθωνική πολιτεία, αφιερώνοντας το είναι του στην αδιάλειπτη προσευχή, την άσκηση και τη νηστεία.

Και πραγματικά, νεότατος- ήταν μόλις 17 ετών- το έτος 1890 αναχώρησε για το Άγιον Όρος ως δόκιμος μοναχός στο κελλί τού Τιμίου Σταυρού, στα ενδότερα τής Αθωνικής Πολιτείας, σε απόσταση 45΄ από την Κερασιά, στο μονοπάτι που οδηγεί προς τα Καυσοκαλύβια, ενώ μετά μια εξαετία, το έτος 1896, ο Γέροντας Αβιμέλεχ θα αποσυρθεί ακόμα πιο βαθιά στην Αθωνική έρημο, στη Σκήτη τού Αγίου Βασιλείου, στο πτωχοκομείο τής ερήμου τού Άθω, επιποθώντας ακόμα περισσότερη ησυχία για άσκηση και προσευχή. Στο τέλος, θα τον δεχτεί οριστικά η Αγία Άννα και για τούτο Μικραγιαννανίτης, έκτοτε, θα αποκληθεί.

Ο Γέρων Αβιμέλεχ μέσα από συνεχείς πνευματικές αναβάσεις και εξαντλητικούς αγώνες εσωτερικής κάθαρσης και ακτινοβολίας έφθασε στο δυσανάβατο ύψος των νηπτικών Πατέρων τής Εκκλησίας και απέκτησε το θείο χάρισμα τής προορατικότητας, που, θεολογικά, ορίζεται ως η δύναμη που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο τής προσευχής και τής ταπείνωσης να διασχίζει με το βλέμμα του τα βάθη τής ανθρώπινης καρδιάς και να προβλέπει το αόρατο μέλλον ή να διαβάζει τις μυστικές ανθρώπινες σκέψεις.

Η αγιότητα τού βίου του τον κατέστησε ευρύτατα γνωστό και έξω από το Άγιον Όρος και πλήθη προσκυνητών συνέρρεαν καθημερινά στο κελλάκι του, για να ακούσουν από το στόμα του λόγο θείας σοφίας και παρηγορίας. Ταυτόχρονα, αξιώθηκε τής φιλίας εκλεκτών ανδρών τής εποχής του, που η πνευματικότητα και αγιότητα τής ζωής τους είχε ανέλθει σε δυσανάβατα ύψη, όπως του αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, των δύο Αλεξάνδρων- Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη- του Φιλόθεου Ζερβάκου, καθηγουμένου τής Ι. Μονής Λογγοβάρδας, Πάρου και του αγαθότατου και ανεξίκακου εκείνου Γέροντα Λευίτη, του παπά- Νικόλα Πλανά, που και αυτός πρόσφατα ανακηρύχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε άγιο τής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όλοι οι παραπάνω στην αλληλογραφία ή στον λόγο τους με άλλους μιλούσαν, πάντοτε, ευφήμως και με ιδιαίτερο θαυμασμό για τη θεία σοφία και την πνευματικότητα τού μεγάλου ασκητή τής αθωνικής ερήμου, Αβιμέλεχ. Ο άγιος Νεκτάριος, μάλιστα, τον καλούσε τακτικά στην Αίγινα, στο μοναστήρι τής Αγίας Τριάδος, για ν’ απευθύνει λόγο στις υπ’ αυτόν μοναχές και ο Γέροντας τού έλεγε χαριέντως: «Μα πώς είναι δυνατόν Άγιε Δέσποτα να καλείτε έναν απλό και αγράμματο μοναχό να κάνει τον δάσκαλο στις μοναχές;». Και ο άγιος Νεκτάριος, τότε, συγκαταβατικά τού ανταπαντούσε: «Ναι! εμείς, γέροντα Αβιμέλεχ, έχουμε τη θεωρία, ενώ εσείς έχετε την πράξη και αυτό είναι που αξίζει περισσότερο!».

Τόσον η έρημος τού Άθω και η μελέτη των Αγίων Γραφών και των Πατέρων τής Εκκλησίας πλήρωσαν τον Γέροντα Αβιμέλεχ- το μυρίπνοο αυτό άνθος τής ερήμου- σοφίας και χάριτος, που καίτοι στο χωριό του είχε- όπως έχουμε ήδη σημειώσει- λάβει τόσο πτωχή παιδεία (μόλις της Δ΄ Δημοτικού), όμως με την κατά μόνας μελέτη του στην έρημο τού Άθω τής Αγίας Γραφής και των θειοτάτων Πατέρων τής Εκκλησίας, ο Γέροντας έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη πνευματικής καλλιέργειας, κατορθώνοντας ταυτόχρονα να γίνει και συγγραφέας, υμνωδός και αντιγραφέας χειρογράφων κωδίκων. Έτσι, σε διάστημα μόλις 2-3 ετών που ο Γέροντας, για λόγους υγείας, μόνασε στον Άγιο Αντώνιο Μαρπήσσης Πάρου, κοντά στον Γέροντα Φιλόθεο Ζαρβάκο, αντέγραψε καλλιγραφικά τον βίο τού οσίου Κυρίλλου τού Φιλεώτου, 185 πυκνογραμμένες σελίδες και άλλα χειρόγραφα που εναπόκεινται σήμερα στην Ι. Μονή Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας. Μα και ενός άλλου εντελώς άγνωστου στους πολλούς και εξαιρετικά τιμητικού τίτλου αξιώθηκε ο Γέροντας Αβιμέλεχ^. να γίνει ο πρώτος βιογράφος τού αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, τη βιογραφία τού οποίου συνέγραψε και εκτύπωσε στον Βόλο, το έτος 1921, ένα, μόλις, έτος από τη θεία κοίμησή του (9 Νοεμβρίου 1920). Ο ακριβής τίτλος τού βιβλίου του αυτού έχει ως εξής: Αβιμέλεχ μοναχού τού Κρητός: «Πανηγυρικόν» (εν ω και η βιογραφία Μητροπολίτου Πενταπόλεως εν μακαρία τη λήξει Σεβασμιωτάτου Νεκταρίου), Βόλος 1921.

Επίσης, ο μοναχός Αβιμέλεχ συνέταξε την ακολουθία τού οσίου Γεδεών τού Καρακαλληνού, που ασκήτεψε για κάποιο χρονικό διάστημα στο μετόχι τής Ι. Μονής Καρακάλλου, που βρίσκεται στο χωριό Μαργαρίτες, Μυλοποτάμου, και τιμάται στη θεία Μεταμόρφωση τού Σωτήρος Χριστού, ενώ στην Ι. Μονή Λογγοβάρδας σώζεται τυπωμένος και «Κανών Παρακλητικός εις τον άγιον Μεγαλομάρτυρα Χριστοφόρον», ποίημα μοναχού Αβιμέλεχ, έκδοσις τού ιερού Ησυχαστηρίου «Ο άγιος Χριστοφόρος», Αιγίνης, 1962. Από τη μελέτη μιας και μόνης σελίδας τού εν λόγω Παρακλητικού Κανόνος- που δημοσιεύει στο παρουσιαζόμενο πόνημά του ο κ. Στιβακτάκης- μπορέσαμε να αποκομίσουμε εξαιρετικές εντυπώσεις για τη θεολογική, εκκλησιαστική και γλωσσική συγκρότηση και τη στιχουργική ικανότητα τού…. «αγραμμάτου» Κρητός μοναχού Αβιμέλεχ.

Συγχαίρουμε και θερμά ευχαριστούμε τον κ. Αντώνη Στιβακτάκη, που μας έκανε γνωστή αυτήν την όντως μεγάλη οσιακή μορφή τού αγιωνύμου Όρους, που- λόγω καταγωγής- τιμά και το νησί μας την Κρήτη. Προκειμένου ο κ. Στιβακτάκης να φέρει στο φως τής δημοσιότητας και το νέο του αυτό πόνημα, μετέβη στα περισσότερα μέρη από τα οποία ο Γέροντας Αβιμέλεχ διήλθε κατά τον πρόσκαιρο επίγειο βίο του και απευθύνθηκε και ζήτησε πληροφορίες από δεκάδες ανθρώπων, που γνώρισαν και συνανεστράφησαν τον άνδρα και την αγιότητά του.

Έτσι, σήμερα, πανευτυχής μάς παραδίδει το παρουσιαζόμενο με το σημείωμά μας αυτό μυροβόλο πόνημά του, με τους γλυκύτατους και ευώδεις πνευματικούς καρπούς, αποβλέποντας αποκλειστικά και μόνο στην κατά Χριστόν παιδαγωγία των αναγνωστών του. Μπορούμε, λοιπόν, κι εμείς, με τη σειρά μας, να βεβαιώσουμε τον κ. Στιβακτάκη, κατά τον λόγον τής μοναχικής διδασκαλίας, ότι: «όντως καλόν έργον ειργάσατο, επειδάν και ετελείωσεν αυτό».