ΟΜΙΛΙΑ ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΡΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΑΡΚΑΚΗ, ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ


ΟΜΙΛΙΑ- ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΑΡΚΑΗ



 *   *   *
      
      

   Το Σάββατο 4 Μαΐου 2019 και ώρα 7 μ.μ. θα μιλήσει ο Κωστής Ηλ. Παπαδάκης, φιλόλογος- θεολόγος- συγγραφέας, στη Χριστιανική Ένωση Ηρακλείου «Ο Απόστολος Παύλος» για την Κοινωνική και Αντιστασιακή δράση του Ρεθεμνιώτη, από τα Κεραμέ Αγίου Βασιλείου, Μητροπολίτη Κρήτης Βασιλείου Ε΄ Μαρκάκη (1872-1950).

   Να σημειωθεί ότι και η Μητρόπολή του, Γορτύνης και Αρκαδίας, τιμά φέτος με σειρά εκδηλώσεων, από 26- 30 Ιουνίου (ημέρα χειροτονίας του σε επίσκοπο Αρκαδίας), τη μνήμη και την προσφορά τού εν λόγω Ρεθύμνιου Ιεράρχη στην επισκοπή Αρκαδίας (1902- 1941) και στη Μητρόπολη Κρήτης (1941- 1950), με ομιλίες, αποκάλυψη προτομής του στη Μητρόπολη του, στις Μοίρες, και ειδικής στήλης στη Γεωργική Σχολή Μεσαράς, έργο του αείμνηστου Ιεράρχη.

  Παρόμοιες εκδηλώσεις, με αποκάλυψη προτομής και έκδοση βιβλίου για τον μεγάλο Ιεράρχη, ετοιμάζει και το χωριό του, τα Κεραμέ Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου, για το καλοκαίρι του 2020.  





ΕΥΧΕΣ ΕΠΙ ΤΩ ΠΑΣΧΑ

"Μηδείς φοβείσθω θάνατον ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος"

H Ανάσταση του Κυρίου

Εύχομαι ολόψυχα οι Άγιες Ημέρες τού Πάσχα και η Ανάσταση τού Θεανθρώπου να γεμίσουν τις καρδιές όλων μας με το ανέσπερο φως τής Αναστάσεως τού Κυρίου, το φως της χαράς, της αγάπης και της ελπίδας.

Θεατρική Ομάδα Νοσοκομείου Ρεθύμνου ΑΝΤΙ – ΣΩΜΑΤΑ * * * Ανδρέα Φλουράκη * Θ έ λ ω μ ι α Χ ώ ρ α




Θεατρική Ομάδα Νοσοκομείου Ρεθύμνου
ΑΝΤΙ – ΣΩΜΑΤΑ


Ανδρέα Φλουράκη
Θ έ λ ω  μ ι α  Χ ώ ρ α


          ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
            www.ret-anadromes.blogspot.com


       Η θεατρική ομάδα του Νοσοκομείου Ρεθύμνου «Αντι-Σώματα» παρουσίασε στις 13, 14 και 15 Απριλίου 2019, σε τρεις παραστάσεις, στο Αμφιθέατρο Δ3 του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου, την τέταρτη ολοκληρωμένη της δουλειά, με το έργο «Θέλω μια Χώρα», του Ανδρέα Φλουράκη.

      Η Θεατρική Ομάδα του Νοσοκομείου Ρεθύμνου, με τον αλληγορικό και συμβολικό τίτλο ΑΝΤΙ- ΣΩΜΑΤΑ, της νοσηλευτικής, προφανώς, των ηθοποιών της ιδιότητας, τα τελευταία χρόνια καθιέρωσε να μας παρουσιάζει, κατ’ έτος, και μιαν επιτυχία γνωστού- συνήθως Έλληνα- θεατρικού συγγραφέα, με έργα κοινωνικού βάθους, που αντλούν τη θεματική τους από τη σύγχρονη πραγματικότητα και τα προβλήματά της, μεταφέρουν εμπειρίες ζωής και θίγουν, με επίκαιρο και, πάντα, ευχάριστο τρόπο, το θέμα των διανθρώπινων σχέσεων. Αυτό αποδείχθηκε σταθερά και με την τελευταία επιλογή της ανανεωμένης με εξαιρετικά νέα ταλέντα θεατρικής ομάδας, αλλά και με τον κόσμο που, σταδιακά, αυξάνεται κατακόρυφα και γεμίζει την αίθουσα, πράγμα που τους αναγκάζει στην πραγματοποίηση περισσοτέρων της μιας παραστάσεων, προσφέροντας στο ρεθεμνιώτικο κοινό, και μάλιστα δωρεάν, ένα εξαιρετικά ευχάριστο θεατρικό δρώμενο που τόσο το έχει ανάγκη.
       Το έργο «Θέλω μια χώρα» του Ανδρέα Φλουράκη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά, σε μετάφραση του Alexi Kaye Campbell, στο Royal Court Theatre στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 2013, σε σκηνοθεσία του Richard Twyman. Στην Ελλάδα το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, στις 30 και 31 Ιουλίου 2015, με τη συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη.

    Πρόκειται για μια πολύ έξυπνη και άξια συγχαρητηρίων επιλογή ενός έργου προβληματισμού και κριτικής γύρω από τη δεινή κοινωνική, οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που πλήττει τη χώρα μας αλλά και την παγκόσμια εν γένει κοινότητα. Για ένα έργο επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε, που διακωμωδεί με δηκτικό τρόπο τα δημόσια ή ιδιωτικά ήθη, χαρακτήρες ανθρώπων ή καταστάσεις, εμπνευσμένο από την απελπισία του καταναλωτικού κοινού μπροστά στις παράλογες αυξήσεις της αγοράς και την οικονομική κρίση. 
      Ο Φλουράκης αναρωτιέται αν είναι δυνατόν να προσπαθούμε να ζήσουμε σε αυτήν τη χώρα, την ευλογημένη και καταραμένη ταυτόχρονα, να βιώνουμε το δράμα της, νιώθοντας συχνά εξόριστοι στην έννοια της «πατρίδας» και καταπιάνεται με το όνειρο ενός αύριο, με την προσδοκία μιας νέας πατρίδας, παραδίνοντας τη σκυτάλη στους νέους. Πώς ονειρεύεται κανείς σ' έναν τόπο που ερημώνεται, σ΄έναν τόπο χαλασμάτων; Πώς μένει, ορθώνεται, ανδρώνεται, ετοιμάζεται, για να διαδεχτεί ένα μέλλον γραμμένο στο χθες; 
Το "Θέλω μια Χώρα" είναι ένα έργο που ξεκίνησε από την κριτική της χώρας που έχουμε και τον οραματισμό της χώρας που θέλουμε. Μήπως η χώρα που έχουμε δεν είναι πια η κατάλλήλη για να ζήσουμε και πρέπει να βρούμε μια καινούρια; Και όλα με φόντο την εποχή της κρίσης, εκφράζουν άλλοτε τον φόβο και την αγωνία και άλλοτε την ελπίδα και την αναγκαιότητα της αλλαγής. Κοινός άξονας του έργου το επιτακτικό αίτημα: «Θέλω μια χώρα».

    Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί- εργαζόμενοι του Νοσοκομείου μας και φίλοι τους συνεργάτες- φάνηκε ότι αγάπησαν το έργο βαθιά και ότι του έδωσαν πνοή και συναισθήματα από τα συναισθήματά τους, ότι το έκαναν κυριολεκτικά δικό τους, κομμάτι του εαυτού τους. Κάθε ρόλος φανερώνει, πάντα, ένα κομμάτι τού εαυτού μας, ξεκλειδώνει πράγματα από την ψυχή μας και τα φέρνει έξω προς το φως. Και αυτό έκαναν και οι ηθοποιοί του Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου μας, που μετείχαν «ψυχή τε και σώματι» στα διαδραματιζόμενα, και ξεκλείδωσαν επιτυχώς τους ρόλους τους με μια σωστή όσο και εντυπωσιακά περίπλοκη και ρεαλιστική ανασύνταξη μέσα στον σκηνικό χώρο.
      Το εντυπωσιακό δε και πρωτότυπο, για μένα, στοιχείο ήταν ότι στη σκηνοθετική γραμμή του φετινού έργου δεν μπορέσαμε, όσο και αν προσπαθήσαμε, να ξεχωρίσουμε πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, σε σόλο ή και σε ντουέτα εμφανίσεις τους, μέσα στον σκηνοθετικό χώρο. Αντίθετα, όλοι μαζί οι ηθοποιοί και μέσα από μελετημένες ομαδικές, και, συχνότερα, σύνολου του θιάσου, εμφανίσεις τους παίζουν στον ενιαίο σκηνικό χώρο και το σενάριο κυλά αλληλοσυμπληρούμενο μέσα από σύντομες φωνές και φράσεις από τα χείλη όλων των ηθοποιών, από στόμα σε στόμα, προχωρώντας σταθερά και φτάνοντας στην τελείωση. Έχουμε μια παράσταση όπου μοναδικός πρωταγωνιστής αναδεικνύεται το πλήθος. Το πλήθος της νέας γενιάς των Ελλήνων. Μια σκηνική πολυφωνία, που με φόντο την εποχή της κρίσης, εκφράζει, όπως είπαμε, άλλοτε τον φόβο και την αγωνία και άλλοτε την ελπίδα και την αναγκαιότητα της αλλαγής, με κοινό, πάντοτε, άξονα το επιτακτικό αίτημα: «Θέλω μια χώρα».
      Η εμπνευσμένη επεξεργασία της σκηνοθετικής γραφής από τον νοσηλευτή- αλλά και σπουδασμένο ηθοποιό- Πάνο Αντωνιάδη, η προσεκτική ανασύνταξη των ερμηνευτών ηθοποιών σε όλη την έκταση του σκηνικού χώρου και οι ελεύθερες και συντονισμένες κινήσεις τους συντέλεσαν ώστε ουδόλως να βαρύνει ή να γίνει το έργο κουραστικό ή αδιάφορο στους θεατές. Το παίξιμο τους ιδιαίτερα τεχνικό, χαριτωμένο, με έντονα παιγνιώδη διάθεση, χάρισε στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης μας μιαν ιδιαίτερα ευχάριστη και ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, κατά τις τρεις παραστάσεις που έδωσαν στο Αμφιθέατρο Δ3 του Πανεπιστημίου μας.

       Η περίοδος που διανύουμε είναι δύσκολη κι όχι μόνο σε επίπεδο θεατρικής έλλειψης, αλλά και σε οικονομικό επίπεδο. Μια κωμωδία, ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο με προβληματισμό και αρκετή δόση γέλιου αποζητά, σήμερα, ο πολύς ο κόσμος και αυτό ακριβώς δημιούργησε και του προσέφερε η «Θεατρική Ομάδα του Νοσοκομείου» μας. Αυτό έδωσε κι αυτό εισπράχθηκε. Και όλα αυτά παρά τις αντίξοες συνθήκες του ωραρίου εργασίας και των υπόλοιπων υποχρεώσεων των νοσηλευτών και λοιπών εργαζομένων του Νοσοκομείου μας. Το έκαναν αυτό με πολλή διάθεση και χαρά και με πολλές θυσίες από τον προσωπικό τους χρόνο (σε γιορτές και αργίες), ως αληθινοί λειτουργοί της υγείας του ανθρώπου. Είναι, ακριβώς, η διάθεση προσφοράς των νοσηλευτών και εργαζομένων του Νοσοκομείου μας που, συχνά, επαινείται από μαρτυρίες πολλών ασθενών συμπολιτών μας, που διαπιστώνουν ότι μέσα στις σημερινές δυσκολίες που βιώνουν οι Έλληνες και στην περίπτωσή μας οι γιατροί, οι νοσηλευτές- και οι εργαζόμενοι, γενικά, του Νοσοκομείου μας- προσφέρουν στο ρεθεμνιώτικο κοινό μέσα από πολλές αντιξοότητες έργο υπεύθυνο και σοβαρό όχι μόνο ιατρικό και νοσηλευτικό, αλλά και κοινωνικό, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, και αυτό θέλουμε να επαινέσουμε κι εμείς με το σημείωμά μας αυτό.
    Και για την ιστορία, θεωρούμε χρέος μας ν’ αναφέρουμε τα ονόματα των ηθοποιών και λοιπών συντελεστών της παράστασης αυτής, σύμφωνα με το Πρόγραμμα, και να ευχηθούμε σε όλους και στην άλλη με το καλό!

 Ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά):

 Αλεξάκη Καλλιρρόη,
 Δουρουντάκη Ελένη,
 Καραϊσκάκη Μαρία,
 Καρούζος Γρηγόρης,
 Καστελιανού Αφροδίτη,
 Κατριτζιδάκη Ιωάννα,
 Μαμαλάκης Κώστας,
 Μεργέμογλου Κώστας,
 Παπαδάκη Νίκη,
 Συγρίμη Ντίνα.


 Σκηνοθεσία–Εμψύχωση: Αντωνιάδης Παναγιώτης
 Κοστούμια-Φροντιστήριο: Όλα τα «Αντισώματα»
 Σκηνικά: Τσουκνάκη Μαρία
Μουσική Επιμέλεια: Αντωνιάδης Παναγιώτης- Κουκούλης Κωνσταντίνος
 Χειρισμός Ήχου: Τριπολιτάκη Ζαμπία
 Φωτισμοί: Tim Sound”- Τιμόθεος Βροντάκης
 Μακιγιάζ: Φραγκιαδάκη Μαρία
 Κομμώσεις: Αλεξάκη Καλλιρόη/ «Αντι- Σώματα»
 Σχεδιασμός Αφίσας: Καλογεράκης Στέλιος
 Υποδοχή: Κατσούλη Μαριζέτα
 Υποβολείο: Βαρσαμοπούλου Έλενα
 Επιμέλεια Προγράμματος: Αντωνιάδης Παναγιώτης
Ψηφιακή Επεξεργασία και Μοντάζ: Κουκούλης Κωνσταντίνος   


Κωστή Ηλ. Παπαδάκη * * * ΛΑΪΚΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ * * * Του: Αντώνη Εμμ. Στιβακτάκη



ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Κωστή Ηλ. Παπαδάκη

ΛΑΪΚΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ

Άγιοι Θεράποντες με ειδικό χάρισμα ιαμάτων,

Προστάτες, Έφοροι και Επόπτες της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας
(Θεολογική – Λαογραφική Μελέτη)

Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ
(Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, Αθήνα 2018, σελ. 472)


          Του: Αντώνη Εμμ. Στιβακτάκη

Η χαρά μου είναι μεγάλη, γιατί αυτές τις μέρες έλαβα από το αγαπημένο μου Ρέθεμνος έναν πολύτιμο πνευματικό θησαυρό από εκλεκτό φίλο και διακεκριμένο άνθρωπο των γραμμάτων, που εδώ και πολλά χρόνια με τιμά με την ανιδιοτελή φιλία και αγάπη του. Πρόκειται για τον γνωστό φιλόλογο, θεολόγο και πολυγραφότατο συγγραφέα Κωστή Ηλία Παπαδάκη, για τον οποίο το Ρέθεμνος των Γραμμάτων και του Πολιτισμού σεμνύνεται και δικαίως υπερηφανεύεται.
Ο αγαπητός, λοιπόν, και πολύτιμος φίλος μού απέστειλε τιμητικά και με εξόχως φιλόφρονα αφιέρωση το τελευταίο περίπυστον σύγγραμμά του «Λαϊκή Πίστη και Λατρεία», το οποίο έχει λάβει Α΄ Έπαινο από την Ακαδημία Αθηνών και εκδόθηκε από τις αξιόλογες εκδόσεις «Γρηγόρη», γνωστές για την ποιότητά τους και τη διαχρονική επιτυχία τους στον τομέα των εκδόσεων.
Πρόκειται, πραγματικά, για ένα σπουδαίο πνευματικό έργο, που θα μείνει στην ιστορία και θα παιδαγωγεί εις το διηνεκές, για έναν άθλο ερευνητικό, μοναδικό στον τομέα του, που μόνον ένας ακούραστος, έμπειρος και δεινός ερευνητής, ιστοριοδίφης και συγγραφέας όπως ο Κωστής Ηλ. Παπαδάκης θα μπορούσε να φέρει εις πέρας με τόση αρτιότητα και πληρότητα.Μια γρήγορη περιδιάβαση του αναγνώστη στα Περιεχόμενα του βιβλίου προκαλεί θαυμασμό και δέος για την ευρύτητα και ποιότητα τους, που φανερώνει, αν μη τι άλλο, τον ανυπολόγιστο πνευματικό μόχθο του συγγραφέα, ο οποίος αφιέρωσε χρόνο πολύ και κατέβαλε ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια για την ολοκλήρωση της εν λόγω συγγραφής του. Και μόνον η προσεκτική παρατήρηση του θαυμάσιου Εξώφυλλου και η απλή ανάγνωση των Περιεχομένων και της Περιληπτικής Απόδοσης του οπισθόφυλλου, καλούν έντονα και προτρέπουν τον αναγνώστη να εντρυφήσει προσεκτικά στις τετρακόσιες εβδομήντα δύο σελίδες του βιβλίου και να νιώσει μέσα του το ευώδες άρωμα που εκπέμπει.
Δεν πρόκειται να απαριθμήσω λεπτομερώς τα περιεχόμενα του βιβλίου ούτε και να κάνω ειδική στο καθένα αναφορά. Αυτό παρακαλώ και προτρέπω να το κάνει ο αναγνώστης, ο οποίος είμαι σίγουρος ότι θα δελεασθεί από την ανάγνωσή του πνευματικά και θα αισθανθεί μέσα του την πνευματική δύναμη, διαύγεια και ευωδία που το εν λόγω βιβλίο «μεταγγίζει». Θα βάλει τον δάκτυλο «επί τον τύπον της πατρώας ευσέβειας», της λαϊκής, της απλής του λαού μας πίστης, που κρατάει κατ’ ευθείαν από την αρχαία ελληνική πίστη και διαφαίνεται πάντοτε καθαρά κάτω από το χριστιανικό περικάλυμμά της στην πίστη τού σημερινού απλού ελληνικού λαού. Οι διάφορες παρεισφρήσεις στοιχείων από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο στον χώρο τής ελληνικής Ορθοδοξίας αποτελούν έναν αδιάψευστο μάρτυρα τής αδιάκοπης και φυσικής συνέχειας τού εθνικού βίου και πολιτισμού των Ελλήνων. Γιατί είναι αδιάκοπη, λέγει ο συγγραφέας, και φυσική η συνέχεια τού εθνικού βίου και πολιτισμού των Ελλήνων, αδιαίρετη η ελληνική μας εθνική παράδοση σε όλο το μήκος τής ιστορικής της πορείας από το ξεκίνημα, ακόμα, των Μινωικών χρόνων μέχρι σήμερα.
 Πρόκειται, λοιπόν, για μια πραγματικότητα που αποκαλύπτεται ολοκάθαρα μέσα από τη συστηματική έρευνα τού φαινομένου τής σύγχρονης λαϊκής λατρείας, των εθίμων και των δοξασιών τής απλής θρησκευόμενης ελληνικής ψυχής. Από την ανατολή τού ελληνισμού μέχρι σήμερα, όπως βεβαιώνει ο συγγραφέας, παρατηρούνται παρόμοιες ψυχικές, θρησκευτικές και λατρευτικές αντιδράσεις και ξαναγεννιούνται από το μηδέν παρόμοιοι τρόποι λατρείας και παρόμοιες αντιλήψεις για τον Θεό και τους αγίους. Ζει, λοιπόν, πάντα, το πρωτόγονο και παραδοσιακό πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων στη ζωή και τις κινήσεις του έθνους τους. Ζει σαν πυρήνας και στις πιο εξελιγμένες μορφές τού πολιτισμού τους. Αυτό κράτησε ζωντανό και ακμαίο το Γένος των Ελλήνων στο διάβα των τελευταίων δύο χιλιάδων ετών. Στις μέρες μας, όμως, αλίμονον, το πνεύμα αυτό έχει επικίνδυνα ατονήσει, μαζί με την εξάλειψη των απλών ανθρώπων της υπαίθρου, δίνοντας την ευκαιρία στους εχθρούς της πίστης και της πατρίδας, επιχώριους και εξωχώριους, να προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις να σβήσουν αυτήν την «πατρώα» ευσέβεια από τον χάρτη της σύγχρονης ζωής και πραγματικότητας.
Γι’ αυτόν τον λόγο το συγκεκριμένο σύγγραμμα του Κωστή Ηλ. Παπαδάκη έρχεται στο φως της δημοσιότητας την καταλληλότερη στιγμή, για να δείξει, μεταξύ άλλων, σ’ αυτόν το λαό πού βρίσκεται η δύναμή του, ποιο είναι το γάργαρο, το κρυστάλλινο, το πνευματικό νερό που τον κράτησε ζωντανό, νικητή και τροπαιούχο τα τελευταία 2000 χρόνια της πορείας του στα μονοπάτια της ιστορίας και στο οποίο μπορεί να στηριχθεί και τώρα και να αποθέσει τις ελπίδες του, για να εξακολουθεί να υπάρχει και να πορεύεται νικητής, με επίγνωση και αξιοπρέπεια και στο μέλλον, που προμηνύεται για την ανθρωπότητα ζοφερό και, ήδη, με τη μορφή της επώδυνης και απεχθούς παγκοσμιοποίησης καταδυναστεύει και συνθλίβει τους λαούς της γης.
Η ακατανίκητη αυτή δύναμη είναι, προφανώς, η «πατρώα» ευσέβεια, η λαϊκή (δηλαδή η αληθινή), η άδολη πίστη και προσήλωση στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, που συνεχίζει, κατά τον συγγραφέα, ανόθευτη και ενιαία από τους πανάρχαιους ελληνικούς χρόνους μέχρι σήμερα με το χριστιανικό περικάλυμμά της. Η παράδοση αυτή είναι γνωστό ότι δεν αφαιρεί, απεναντίας διακηρύττει, υποστηρίζει και δίνει τη δυνατότητα της ανοχής, της συνύπαρξης και της καταλλαγής με τους άλλους λαούς της Οικουμένης υπό την προϋπόθεση του αμοιβαίου σεβασμού της ταυτότητας και της ιδιοπροσωπίας ενός εκάστου, γιατί μέσα της έχει και τη φωτίζει το οικουμενικό πνεύμα του αρχαίου ελληνισμού. Εξ άλλου, η καθ’ ημάς Αγία Ανατολή υπήρξε πάντα το μεθόριον μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, πληρώνοντας μεγάλο τίμημα, μετουσιώνοντάς το σε αρετή και αγιότητα.
Στη «Λαϊκή Πίστη και Λατρεία» του Κωστή Ηλία Παπαδάκη συνταιριάζονται, συνυπάρχουν και συναντώνται αρμονικά, κατά τον καλύτερο και θαυμαστότερο τρόπο, η αληθινή ορθόδοξη πίστη, η θρησκευτική λαογραφία, η γνήσια λαϊκή ψυχή και παράδοση, καθώς και η θεολογία ως επιστήμη αλλά και ως βίωμα ζωής αιωνίου. Ουσιαστικά πρόκειται για μιαν επιτομή της ορθόδοξης λαϊκής (τουτέστιν αληθινής, αγνής και άδολης) πίστης, που ιχνηλατείται από τα πανάρχαια χρόνια έως σήμερα και βέβαια καταυγάζεται, λαμπρύνεται και αγιάζεται, βρίσκοντας την πληρέστερη, ανώτερη και ιδανικότερη έκφανση και έκφρασή της στην αγνή λαϊκή ψυχή.  
Όλως ιδιαιτέρως πρέπει να επισημανθεί ο βιβλιογραφικός πλούτος που ο  Κωστής Ηλ. Παπαδάκης χρησιμοποιεί, ο οποίος, πέραν των άλλων, θωρακίζει και καθιστά απόλυτα επιστημονικό το εν λόγω σύγγραμμά του, ενώ, περαιτέρω, ο εμπειρότατος και χαλκέντερος ερευνητής κάνει και 1071 (!!!) βιβλιογραφικές παραπομπές και παραθέτει εκατοντάδες τίτλους βιβλίων, τα οποία έλαβε υπόψη του κατά τη συγγραφή του βιβλίου του. Το κάνει αυτό γιατί θέλει να παραδώσει στην ιστορία και στη ζωή όχι απλώς ένα πολύτιμο λαϊκό ανάγνωσμα, αλλά, συγχρόνως, και ένα μοναδικό επιστημονικό έργο μη αμφισβητήσιμο από κανέναν, αλλά και θέλοντας να προτρέψει και να συμβάλει στην περαιτέρω μελέτη και έρευνα επί του θέματος στο μέλλον.
Τελειώνοντας την αναφορά μου αυτήν στο τελευταίο σύγγραμμα του φίλου μου Κωστή Ηλ. Παπαδάκη, θα ήθελα να εκφράσω, για άλλη μια φορά, τη χαρά μου, βλέποντας να λαμβάνει «σάρκα και οστά» το πολύμοχθο αυτό και πολύτιμο έργο του και συγχρόνως να τον ευχαριστήσω με όλη η δύναμη της ψυχής μου για τη γλυκύτητα και την απέραντη ικανοποίηση που μ’ έκανε να νιώσω, κάνοντάς με κοινωνό αυτής της ανείπωτης χαράς του!