Ο θάνατος του Γετιμαλή στο Αρκάδι (17/1/1822) * * * Η μάχη στα Ακόνια του Βρύσινα (25/1/1822)

 

Στα 200 χρόνια από την Επανάσταση του Εικοσιένα

 

Ο θάνατος του Γετιμαλή στο Αρκάδι (17/1/1822)-

Η μάχη στα Ακόνια του Βρύσινα (25/1/1822)

 

 ΚΩΣΤΗΣ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

      www.ret-anadromes.blogspot.com

 

          Μετά από αρκετά πολεμικά γεγονότα καθόλου ευκαταφρόνητα για τον πρώτο, μόλις, χρόνο της επανάστασης του Εικοσιένα  στην Κρήτη, μπαίνουμε στο 2ο έτος των επιχειρήσεων. Στις αρχές, κιόλας, του χρόνου, στις 17 Ιανουαρίου 1822, έχουμε νίκη των Κρητικών, υπό τους Δεληγιαννάκη, Μανουσέλη, Πωλογεωργάκη, Μελιδόνη (εικ. 1) και Μαυροθαλασσίτη κατά του Γετιμαλή, στην Ιερά Μονή Αρκαδίου, του αιμοβόρου γενίτσαρου της Κυριάννας, την οποία είχε καταλάβει με πενήντα πέντε ή κατ’ άλλους εβδομήντα διαλεκτούς Ρεθεμνιώτες Τούρκους. Στη φονική αυτή μάχη φονεύτηκαν όλοι οι Τούρκοι, μαζί και ο Γετιμαλής, πλην ενός, που κατάφερε να διαφύγει και να μεταβεί στο Ρέθυμνο, όπου και ειδοποίησε τους Τούρκους για την πανωλεθρία που υπέστησαν^[1].

Εικ. 1. Αντώνης Μελιδόνης

     Τον θάνατο του Γετιμαλή στη Μονή Αρκαδίου, που θεωρούνταν ως ένας από τους πιο ηρωικούς γενίτσαρους στην Κρήτη, θέλησε, πάση θυσία, να εκδικηθεί ο άλλος ατρόμητος γενίτσαρος, ο Αλή- Γλυμίδης (Γλυμιδαλής). Με δύο χιλιάδες εμπειροπόλεμους Τούρκους ο Γλυμιδαλής ήλθε τον Γενάρη του είκοσι δύο (25 Ιανουαρίου 1822) από το Ρέθυμνο στην περιοχή Ακόνια, του όρους Βρύσινας, νότια του Ρουσοσπιτιού, στην οποία συμμετείχε δυναμικά και το σώμα του Πρέβελη υπό τον Γεώργιο Τσουδερό (εικ. 2) και τους οπλαρχηγούς Μανουσέλη, Βουρδουμπά, Μελιδόνη και Δεληγιαννάκη^[2].

Εικ. 2.  Γεώργιος Τσουδερός

Η σύγκρουση εδώ υπήρξε πολύ ισχυρή και διήρκεσε όλη την ημέρα. Και τα δύο αντίπαλα μέρη- κατά την προσφιλή, τότε, συνήθειά τους- «ξερνούσαν» μεταξύ τους βαριές ύβρεις και προσβολές, με επικεφαλής τον Αλή- Γλυμίδη που είχε κυριολεκτικά «σκυλιάσει» μπροστά στην ανέλπιστη αντίσταση των Κρητικών αντιπάλων του. Αργά, περί το δειλινό, ο Γλυμιδαλής βλέποντας μια μικρή ύφεση των ελληνικών πυρών και νομίζοντας, φαίνεται, ότι οι Έλληνες υποχωρούσαν, τους φώναξε δυνατά:

           -Σταθήτε κερατάδες! Σταθήτε ταβλόπιστοι, να σάσε δείξω ’γω πώς πολεμούν οι άντρες! Επαέ θα σας κάμω το μνήμα σας!

          Κι ο γενναίος Καλλικρατιανός οπλαρχηγός Πέτρος Παπαδάκης του ανταπαντά:

          -Μπουρμά, πέρασαν τα κατέχεις. Ετοίμασε το μεζάρι σου! Πολέμα, αν είσαι άντρας, μα ορπίζω στον Θεό να μη γυρίσεις ζωντανός να σε ξαναϊδεί η μάννα σου, διάλε τη μάννα σου!

Ξαφνικά, τότε, οι Τούρκοι σταμάτησαν κάθε πολεμική κίνησή τους, όταν είδαν τον μανιωδώς επιτιθέμενο Γλυμίδη να πέφτει νεκρός καταγής. Γιατί ο Γλυμίδης όταν άκουσε τα λόγια αυτά, που συνήθιζε να τα περιφρονεί, ακράτητος από οργή τράβηξε το σπαθί του και  όρμησε προς τα μπρος όλως απροφύλακτος, παρασέρνοντας μαζί του και τους γύρω του Τούρκους σε μια γενική εξόρμηση κατά των Κρητικών. Το ίδιο, όμως, έκαμαν και οι Κρητικοί και αμφότερα τα στρατεύματα κατέληξαν σε μια λυσσαλέα και άνευ προηγουμένου συμπλοκή, που σημαδεύτηκε από φοβερή αιματοχυσία και ανήκουστους κατακρεουργισμούς.

Κατά του Γλυμιδαλή επιτέθηκε, τότε, ο ατρόμητος και τραχύτατος Καλλικρατιανός μαχητής Ανδρέας Μανουσέλης (ο Τουρκοφάγος), που, αφού τον αφόπλισε με ένα κτύπημα του μαχαιριού του, πετώντας το γιαταγάνι του μακριά, του έκοψε το κεφάλι, το έμπηξε στο τουφέκι του ίδιου, του Γλυμιδαλή – και όλα αυτά αψηφώντας μιαν αληθινή χάλαζα χιλιάδων σφαιρών από το τούρκικο ασκέρι- και το πέταξε στα πόδια των Τούρκων^[3], φωνάζοντάς τους με την αγριοφωνάρα του:

  -      Να, μπουρμάδες, τον αρχηγό σας! Ετσαέ θα πάτε     ούλοι σας!

Το νέο αυτό και όλως απροσδόκητο θέαμα τρομοκρατεί τους Τούρκους και η φυγή τους- όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές όταν χάνουν τον αρχηγό τους- τους σπρώχνει σε άγριο πανικό. Στην ώρα πάνω φτάνουν και οι Αμαριώτες οπλαρχηγοί Σακόρραφος και Καλομενόπουλος και η δύναμη των χριστιανών μεγαλώνει ακόμα περισσότερο. Ορμούν καταπάνω τους και καταφέρνουν, μέσα στον πανικό των Τούρκων, να αυξήσουν σημαντικά τον αριθμό των τουφεκιών τους με τουρκικά, που τα πετούσαν στον δρόμο τους οι Τούρκοι, προκειμένου να γλυτώσουν. 

Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν δεκατέσσερις άνδρες και πολλοί τραυματίστηκαν. Από τους εχθρούς σκοτώθηκαν περισσότεροι από εκατό, ενώ ο διάσημος στην πόλη του Ρεθύμνου Μουζουραγάς αιχμαλωτίστηκε μαζί με τη σημαία του και δύο άλλους, που τους οδήγησαν στον Αφεντούλιεφ στο Λουτρό, ενώ αργότερα τους αντάλλαξαν με έναν μεγάλο αριθμό από τους κλεισμένους στο Ρέθυμνο χριστιανούς. Τον αποκεφαλισμό του Γλυμιδαλή, από τον ανδρείο Ανδρέα Μανουσέλη, ύμνησε γενναία η τοπική λαϊκή μούσα, του οποίου σχετικό τραγούδι διασώζει ο συμπατριώτης του ιστορικός Γρηγόριος Παπαδοπετράκης, αλλά και ο Μουρέλλος^[4]:  

 

<<  Εις Σφακιανός εχύθηκεν ωσάν το περιστέρι

Κι έκοψε το κεφάλι του με το δεξιόν του χέρι.

Έκοψε το κεφάλι του τ’ Αλή του Γλυμιδάκη

Και τό βαλε στο όπλον του ωσάν το μπαΐράκι.

Γλυμίδη το κεφάλι σου πού βανε τα τσιτσέκια,

Οι Σφακιανοί το στέσασι σημάδι στα τουφέκια

Γιατ΄ έκαψε πολλές καρδιαίς, κι ακόμη ήθελα κάψη

Απού να βγουν  τα μάθια του απού θε να σε κλάψη…>>.

 

---

[1] Ζαμπελίου και Κριτοβουλίδου, Ιστορία των Επαναστάσεων της Κρήτης, Συμπληρωθείσα υπό Ιωάννου Κονδυλάκη, Εκδοτικός Οίκος Γεωργίου Δ. Φέξη, Εν Αθήναις 1901, 370. Ψιλάκης, Βασίλειος, Ιστορία τής Κρήτης, μεταγλωττισμένη υπό Ν. Αγκαβανάκη, τ. Γ΄ και Δ΄, εκδόσεις «Αρκάδι», Αθήναι. χ.χ, 308- 309.

[2] Πβ. Κριάρης, Παναγιώτης Κ., Ιστορία της Κρήτης, από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του τέλους της επαναστάσεως του 1866, Εν Χανίοις 1902, 56. Μουρέλλος, Ι. Δ., Ιστορία της Κρήτης, τ. Α΄, Ηράκλειον Κρήτης 1931, 553.

[3] Παπαδοπετράκης, Γρηγόριος, Ιστορία των Σφακίων, ήτοι μέρος τής Κρητικής Ιστορίας, Εν Αθήναις 1888, 260. Ψιλάκης, Βασίλειος, ό.π., 309.

[4] Παπαδοπετράκης, Γρηγόριος 1888, ό.π, 261. Ψιλάκης, Βασίλειος, ό.π. 309. Μουρέλλος, Ι. Δ. 1931, ό.π., 553- 554. Βλ. και στη συλλογή Π. Ι. Φαφουτάκη, Συλλογή Ηρωικών Κρητικών Ασμάτων εις την Δημώδη Γλώσσαν, Εν Αθήναις 1889, σ. 73.

Βλασία Μιχαηλίδου- Τριπολιτάκη * * * Άγγιγμα στον κόσμο του αυτισμού

 

Βλασία Μιχαηλίδου- Τριπολιτάκη

  

                              Άγγιγμα στον κόσμο του αυτισμού

                 [Εκδόσεις ΝΑΜΑ, Αθήνα 2021, σχ. 8ο (21 Χ 14), σσ. 152]

  

   ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

          www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Η κ. Βλασία Μιχαηλίδου- Τριπολιτάκη, φιλόλογος, με μεταπτυχιακό τίτλο στην Αρχαία Ιστορία και πιστοποιητικό εξειδίκευσης στην εκπαίδευση ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, είναι γνωστή στο αναγνωστικό κοινό του Ρεθύμνου τόσο από τη γενικότερη αρθρογραφία της στις τοπικές εφημερίδες, όσο και από τη στήλη της, για χρόνια, στις εφημερίδες «Κρητική Επιθεώρηση» και  «Ρέθεμνος», υπό τον γενικότερο τίτλο «Λόγια της καρδιάς», στην οποία κατέθετε σκέψεις, ερωτήματα και προβληματισμούς σε μείζονα κοινωνικά θέματα. Με ιδιαίτερο, στη συνέχεια, ενδιαφέρον το αναγνωστικό κοινό του Ρεθύμνου αγκάλιασε και το πρώτο της βιβλίο, με τον πρωτότυπο τίτλο: «Η ζωή στην εντατική» (β΄ έκδοση: «Εκεί που θα πας… θα έρθω»), ενώ σχετικό με την εξειδίκευσή της στον χώρο της ειδικής αγωγής είναι το παρουσιαζόμενο σήμερα, με το σημείωμά μας αυτό, δεύτερο βιβλίο της, με τον συναισθηματικά ευαίσθητο και έντονα αισθαντικό τίτλο: «Άγγιγμα στον κόσμο του αυτισμού».

      Όπως επισημαίνει η ίδια η συγγραφέας, η επιλογή του τίτλου απηχεί τους αγώνες και τις αγωνίες των μικρών και των μεγάλων που αναμετρούνται καθημερινά με το φάσμα του αυτισμού. Ενδόμυχη δε επιθυμία και σκοπός της το βιβλίο αυτό να αποτελέσει ένα πραγματικό «άγγιγμα» ψυχής για κάθε αναγνώστη με ενσυναίσθηση και ευαισθησία, μεταφέροντας στους γονείς, ιδιαίτερα, που παλεύουν μέσα στα αχαρτογράφητα νερά του αυτισμού το αισιόδοξο μήνυμα ότι με ασφαλές όχημά τους την ανεξάντλητη αγάπη τους προς το παιδί και με βαθιά πίστη, υπομονή και ελπίδα αίρονται τα αδιέξοδα και κατορθώνεται, τελικά, το θαύμα, όπως και στην περίπτωση του μικρού ήρωα του παρουσιαζόμενου βιβλίου, που ξεπέρασε κάθε ανθρώπινη προσδοκία.

Πρόκειται, ακριβώς, για ένα βιβλίο γεμάτο τρυφερές δροσοσταλίδες αναμνήσεων μιας πονεμένης μάνας από τη ζωή του αυτιστικού της παιδιού, που- όπως και η Θεοτόκος τους λόγους τού μικρού Ιησού- διατηρούσε κι εκείνη σαν τιμαλφή στα τρίσβαθα τής καρδιάς της και, όταν έφθασε το πλήρωμα τού χρόνου, τις κέντησε όλες, μία προς μία, πάνω στον πικρόχολο καμβά της θλίψης της, «μετουσιώνοντάς» τες σε μιαν αληθινά χρήσιμη συγγραφική δημιουργία, σε ένα πολύτιμο και με ειδική βαρύτητα βιβλίο, το οποίο αφιερώνει στις πονεμένες μανάδες όλου τού κόσμου.

Η συγγραφέας κατορθώνει με τρόπο εντυπωσιακό, εξαιρετικά, θα έλεγα, ευρηματικό, να αναδείξει βασικές πτυχές της αναπτυξιακής αυτής διαταραχής, του αυτισμού, ενός πολυδιάστατου φαινομένου της ψυχικής υγείας του ατόμου, με απίστευτα μεγάλη ποικιλία κλινικής έκφρασης, που κυμαίνεται από τις πιο ήπιες μέχρι και τις πιο βαριές μορφές, με τεράστιες προκλήσεις και πληθώρα μεθόδων θεραπευτικής παρέμβασης, που απαιτεί σκληρή και επίπονη μελέτη, προκειμένου να το προσεγγίσεις.

Την προσέγγιση αυτήν η συγγραφέας επιτυγχάνει μέσα από την αξιοποίηση ενός παλιού, ξεχασμένου «Ημερολογίου» (Οκτ. 2010), ενός ημερολογίου κατάθεσης ψυχής μιας Μάνας που πορεύτηκε σκληρά με το παιδί της, ζευγμένη με το τέρας του αυτισμού. Μιας μάνας αγωνίστριας, της οποίας η επίπονη πορεία, αποκαλυπτόμενη μέσα από το «Ημερολόγιό» της, συγκινεί απεριόριστα την ψυχή και απευθύνεται στον αναγνώστη ως υστερόχρονος οδοδείκτης αυτογνωσίας, προκειμένου να φωτίσει το μέλλον και όσων άλλων παιδιών βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με το δικό της, παρότι ξέρει πολύ καλά ότι κάθε περίπτωση είναι μοναδική και απαιτεί ένα αυστηρά προσωπικό και εξατομικευμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Το γενικό, όμως, πλαίσιο της αγάπης και της ενθάρρυνσης στην προσπάθεια αυτήν είναι κοινό σε όλες τις περιπτώσεις.

Η αξιοποίηση του «Ημερολογίου» και η απόδοση των γεγονότων γίνεται από τη συγγραφέα με μυθιστορηματική μορφή, προκειμένου η περιήγηση στον κόσμο του αυτισμού να ελαφρύνει από το βάρος και να προσφέρει την τέρψη ενός λογοτεχνικού έργου, αλλά και να εξασφαλίσει την ανωνυμία των πρωταγωνιστών. Και στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι οι ήρωες του βιβλίου είναι όλοι τους πρόσωπα υπαρκτά^. η ακαταπόνητη Μάνα, η Βασιλική, το αυτιστικό παιδί της, ο Γιάννης, η μικρή του αδελφούλα, η Άλκηστη, που με τον τρόπο της κι αυτή βοηθάει, χωρίς, όμως, να το καταλαβαίνει και η ωραία δασκάλα- σύμβολο και υπόδειγμα αγωγής, η Ειρήνη, μια σωστή Άννα Σάλιβαν στο πλευρό της Άννας Κέλερ. Η ιστορία που ξετυλίγεται, αν και έχει αρκετές παραποιήσεις στοιχείων, βασίστηκε σε γεγονότα πραγματικά, των οποίων η λεπτομερής καταγραφή πιστοποιεί την εγκυρότητά τους και τα καθιστά ως μια μαρτυρία πέρα για πέρα αυθεντική, που έρχεται με απόλυτη επιτυχία να ενώσει πολλά κομμάτια από το παζλ του αυτισμού. 

Αυτό που τελικά εξάγεται ως συμπέρασμα από την ανάγνωση του βιβλίου που παρουσιάζουμε είναι ότι η ατέλειωτη αγάπη της Μάνας, της μικρής αδελφούλας και της θαυμάσιας εκείνης δασκάλας- του κάθε προσώπου με τον τρόπο του και το μερίδιο ευθύνης του - μπόρεσαν να νικήσουν το αδάμαστο τέρας του αυτισμού και να οδηγήσουν παιδί και μάνα σε μιαν άλλη ζωή γεμάτη νόημα, χαρά και ουσία. Πρόκειται για μια νίκη της θερμουργού πίστης στον Θεό, της θυσιαστικής και έμπονης γονεϊκής αγάπης και της ανεξάντλητης επιμονής, υπομονής και ελπίδας. Γιατί η μάνα αυτή δεν άφησε ποτέ τον πόνο να την παγιδέψει στα δίχτυα της απελπισίας,  δεν το ’βαλε ποτέ κάτω, αλλά, μετά την ιατρική γνωμάτευση για το παιδί της, βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να σταθεί δίπλα του, στα πόδια της, χάρη- όπως η ίδια σημειώνει- στη πίστη της στον Θεό και στην απεριόριστη αγάπη και υπομονή της και, στο τέλος, κατόρθωσε να χαρεί και το μέγα θαύμα της πλήρους αποκατάστασής του.

         H κ. Βλασία Μιχαηλίδου- Τριπολιτάκη είναι άξια του δικαίου επαίνου αλλά και της αγάπης όλων μας και γι’ αυτό το νέο πόνημά της, που αποτελεί, τωόντι, περισπούδαστη και κεφαλαιώδους σημασίας μελέτη για το συγκεκριμένο κρίσιμο θέμα. Γιατί είναι γεγονός ότι συχνά παιδιά με αυτισμό υφίστανται διακρίσεις, στιγματίζονται και περιθωριοποιούνται από την αμάθεια ορισμένων ανθρώπων. Τα χρειαζόμαστε, λοιπόν, όσο τίποτε άλλο, του είδους αυτού τα βιβλία, η χρησιμότητα των οποίων κρίνεται καθοριστική. Για άλλη μια φορά συγχαίρουμε τη συγγραφέα και θερμά την ευχαριστούμε και ευχόμαστε ο Θεός να της δίνει υγεία και δύναμη, για να συνεχίζει τη γόνιμη, εργώδη και δημιουργική δραστηριότητά της.

Σταύρος Εμμ. Φωτάκης * * * Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ * * * Φωτογραφικό υλικό

 

  

Σταύρος Εμμ. Φωτάκης

 

 

Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ

Φωτογραφικό υλικό

[Ρέθεμνος 2021, σχ. 4^ο (24Χ17), σσ. 232]

  

   ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Ο κ. Σταύρος Εμμ. Φωτάκης γεννήθηκε στον Άγιο Ιωάννη Αμαρίου, γνωστό παλιότερα ως «Άγιος Ιωάννης Χλιαρός», και δραστηριοποιήθηκε στο Αστυνομικό Σώμα, όπου διετέλεσε Διοικητής σε πολλές ειδικές και επιτελικές υπηρεσίες, με άριστες, πάντοτε, κριτικές από τον Τύπο και την Υπηρεσία του για την εν γένει επαγγελματική του δραστηριότητα. Διψώντας για περαιτέρω μόρφωση, συνέχισε σπουδές στη Νομική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει λάβει πολλές περγαμηνές και διακρίσεις από πολλούς φορείς και την Ακαδημία Αθηνών για την εν γένει προσφορά του στη διατήρηση, κυρίως, της εθνικής μας κληρονομιάς και πολιτιστικής μας ταυτότητας, αλλά και για το αξιόλογο συγγραφικό του έργο. Το 1998 ο κ. Σταύρος Φωτάκης προήχθη στον βαθμό τού Υποστρατήγου και αποστρατεύθηκε ως ευδοκίμως περατώσας την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Έκτοτε, συνεχίζει να δραστηριοποιείται ως μέλος πολιτιστικών Συλλόγων και Σωματείων, ενώ δεν έπαυσε ποτέ να ασχολείται, ως ερευνητής και άριστος ερμηνευτής, και με τα αγαπημένα του ριζίτικα και τις μαντινάδες, συμμετέχοντας σε πολυάριθμες εκδηλώσεις σε μεγάλες αίθουσες συναυλιών της Αθήνας και όχι μόνον, αλλά και με το λοιπό συγγραφικό και ερευνητικό του έργο, καρπός εύγευστος τού οποίου είναι και το παρουσιαζόμενο με το σημείωμά μας αυτό βιβλίο- λεύκωμα για το χωριό του, τον Άγιο Ιωάννη Αμαρίου, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα, με τον ρομαντικό και νοσταλγικό τίτλο «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ».

     «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ» ο τίτλος του παρουσιαζομένου με το σημείωμά μας αυτό βιβλιολευκώματος, γιατί πριν από πέντε χρόνια (2016) ο εν λόγω συγγραφέας είχε παρουσιάσει και το αντίστοιχο του παρόντος βιβλιολεύκωμά του, με τον τίτλο, απλά, χωρίς αρίθμηση: «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές».

   Και με τα δύο του αυτά βιβλία- λευκώματα ο συλλέκτης, ρέκτης της παλιάς, ρετρό, φωτογραφίας, βάλθηκε να σκαλίσει και να επαναφέρει μνήμες μιας περασμένης όμορφης για το χωριό του εποχής, από τα μέσα, περίπου, μέχρι τα τέλη του 20^ου αιώνα. Μια μεγάλη, μια ατέλειωτη σειρά προσώπων της ασπρόμαυρης εκείνης ονειρικής εποχής, που ξυπνούν μνήμες ωραίες, φωτεινές, γιατί σφράγισαν τη ζωή και τα όνειρα, τους καημούς και τις αγωνίες των ανθρώπων αυτού του χωριού, άφησε να περάσει μπροστά από τα μάτια τής καρδιάς μας με το βιβλιολεύκωμά του αυτό. Πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής, με άφθονες αναμνήσεις του παρελθόντος, γεμάτες από τον ιδρώτα των ανθρώπων της αγροτιάς και του μόχθου της υπαίθρου, που ξετυλίγουν το παραμύθι και γίνονται αφηγητές και αδιάψευστοι μάρτυρες του παρελθόντος τού εν λόγω χωριού, με εικόνες νόστου, όμορφα σύμβολα από την ασπρόμαυρη εκείνη καθημερινότητα των γηγενών Αϊγιαννιωτών.

  Ως προς την ιστορία της διπλής αυτής δημιουργικής δραστηριότητας του κ. Φωτάκη, υπενθυμίζουμε ότι η συλλογή αυτή σπάνιων παλαιών φωτογραφιών του χωριού του είναι μια προσπάθεια που την ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια, ήδη από το έτος 2005, ως Πρόεδρος των Αϊγιαννιωτών της Αθήνας, όταν ζήτησε επανειλημμένα από όλους τους συγχωριανούς του, μόνιμους και απόδημους, παλιές φωτογραφίες που τυχόν είχαν στην κατοχή τους. Και το αποτέλεσμα υπήρξε τωόντι εντυπωσιακό! Συγκεντρώθηκαν περί τις 1100 σπάνιες φωτογραφίες, από ογδόντα περίπου άτομα, τα ονόματα των οποίων καταθέτει στο τέλος του βιβλίου του ευχαριστιακά.

  Οι φωτογραφίες καταχωρήθηκαν σε δέκα θεματικές ενότητες (παλιότερες, οικογενειακές, εορταστικές, αγροτικές, σχολικές, αθλητικές, από πανηγύρια, γάμους, βαφτίσια, διάφορες). Από τις φωτογραφίες αυτές μια πρώτη επιλογή περί τις τετρακόσιες αποτέλεσαν το περιεχόμενο της πρώτης έκδοσης του βιβλίου «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές». Από τις υπόλοιπες φωτογραφίες άλλες τετρακόσιες αποτελούν το περιεχόμενο της παρούσας έκδοσης: «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ», Ρέθυμνο 2021, που εκδίδεται και αυτό «εξόδοις» του συγχωριανού του κ. Γιώργου Γαζοράκη, επιχειρηματία.       

 Μέσα από το λεύκωμά του ο συγγραφέας αναφέρεται και καταγράφει τις ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής των παλιών συγχωριανών του. Φωτίζει τα μικρότερα και ασήμαντα, που αφορούν στην καθημερινή τους ζωή, στην ένδυση, στα επαγγέλματα, στις οικογένειες, στις εορτές και στα πανηγύρια, στους γάμους και στα βαφτίσια, στο σχολείο και στην αγροτική ζωή.

  Έτσι, ο κ. Φωτάκης ξεθάβει και αφήνει να απελευθερωθούν δεκάδες προαιώνιες μυσταγωγίες από τους χώρους και τα πρόσωπα που σημειώσαμε παραπάνω και αφορούν στις θεματικές ενότητες του βιβλίου. Θυμάται ο συγγραφέας και αγκαλιάζει πρόσωπα αγαπημένα με λεπτομέρειες, εξεικονίζει κάθε γωνιά του όμορφου χωριού του και όλα τα καταγράφει και τα ιστορεί «οξυμώρως» με την «εύγλωττη σιωπή» των εικόνων, το ταξίδι μέσω των οποίων καθίσταται εναργές και δυναμικό και μάλιστα νοσταλγικό μέσα στο χρόνο, σε μια επιστροφή στο σχετικά κοντινό ιστορικό περιβάλλον και παρελθόν.

    Και μάς τους γνωρίζει όλους ο αγαπητός μας κ. Φωτάκης και τους θυμάται- μέσα από τις λεπτομερείς λεζάντες που συνοδεύουν την κάθε φωτογραφία- με το μικρό τους όνομα, τις ιδιοτροπίες και τον χαρακτήρα τους, συχνά και με το «παρατσούκλι» τους, έτσι όπως τους γνώρισε στον τόπο, όπου και εκείνος πρωτοαντίκρισε το φως τής ζωής, πράγμα που μάς κάνει να νιώσουμε μιαν όμορφη τρυφερή νότα αγάπης, μιαν παράξενη αίσθηση μοναδικής γλυκύτητας, οικειότητας, αμεσότητας και ομορφιάς, μιας εποχής που όλους γύρω μας τους ξέραμε σε βάθος και με το μικρό τους όνομα, γιατί αυτό, ακριβώς, σημαίνει το να μπορέσει το περιβάλλον να σου κολλήσει το «παρανόμι». Γνώση βαθιά τού προσώπου που συναναστρεφόμαστε μαζί του …

        Ευχαριστούμε για άλλη μια φορά τον εκλεκτό φίλο κ. Σταύρο Φωτάκη και γι' αυτήν τη νέα, όμορφη κι ευγενική προσφορά του προς τη γενέθλια γη. Και την εργασία του αυτήν το χωριό του, να είναι βέβαιος, θα την επιβραβεύσει με ευγνωμοσύνη.