Στιγμές- Στάλες φωτός: Ένας Αιώνας Λύκειο των Ελληνίδων Ρεθύμνου

Στιγμές- Στάλες φωτός: Ένας Αιώνας Λύκειο των Ελληνίδων Ρεθύμνου

   ΚΩΣΤΗΣ  ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

   www.ret-anadromes.blogspot.com

     http://historicalcrete.ims.forth.gr

 

Είχα την καλή τύχη την παραμονή που θα έφευγα για ταξίδι ολίγων ημερών να προφθάσω και να παρακολουθήσω το τόσο ενδιαφέρον επετειακό υπερθέαμα, τη θαυμάσια εκείνη πανηγυρική πολυθεματική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε για τα εκατόχρονα του «Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνου», στο θέατρο «Ερωφίλη» της πόλης μας, την Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017, υπό τον τίτλο «Στιγμές- Στάλες φωτός: Ένας Αιώνας Λύκειο των Ελληνίδων Ρεθύμνου». Ένας τίτλος συμβολικός που επιθυμεί, ακριβώς, να εκφράσει το ανθρωπίνως ανέφικτο παρουσίασης εκατό χρόνων πολυσχιδούς και πολυσήμαντης δράσης μέσα στον περιορισμένο χρόνο μιας συνηθισμένης εκδήλωσης. 

Σήμερα, ετεροχρονισμένα, ίσως, επιστρέφοντας από το ταξίδι μου, νιώθω την ανάγκη, ως φίλος επί δεκαετίες του «Λυκείου των Ελληνίδων» της πόλης μου, να αναφερθώ, εν ολίγοις, στην εκδήλωση αυτήν και στην πληθωρική εκατόχρονη δράση τού εν λόγω ρεθεμνιώτικου σωματείου, όπως έκανα και πριν από τριάντα χρόνια, κατά τον εορτασμό των 70 χρόνων του, το έτος 1987 (βλ. εφημ. Ρεθεμνιώτικα Νέα, 22/8/1987), όταν ο ιστορικός και δραστήριος Σύλλογος των Ρεθυμνίων Αττικής το «ΑΡΚΑΔΙ» αποφάσισε να τιμήσει το «Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνου», για τα 70 χρόνια πλούσιας πολιτιστικής και κοινωνικής δράσης και προσφοράς (19 Αυγούστου 1987), στην πολυτελή αίθουσα συνεδρίων του ξενοδοχείου «ΡΙΘΥΜΝΑ», με Πρόεδρο του, τότε, τον Λ. Θεοδωρουλάκη και κύριο ομιλητή τον κατοπινό Πρόεδρο του Συλλόγου- και τότε Γενικό Γραμματέα αυτού- κ. Δημήτρη Αετουδάκη. Στην ίδια εκδήλωση στο Λύκειο απονεμήθηκαν από τον Σύλλογο Ρεθυμνίων Αττικής το «Αρκάδι» και τιμητικό δίπλωμα και ενίσχυση 50.000 δραχμών διά χειρών της αείμνηστης και επί σαράντα πέντε χρόνια Προέδρου του Ιωάννας Βαλαρή, ενώ χόρεψε και το χορευτικό συγκρότημα του Λυκείου των Ελληνίδων και τραγούδησε με έναν υπέροχα μεστό και άκρως παλλόμενο ήχο η σημερινή Πρόεδρός του κ. Φέφη Βαλαρή μαζί με τον Βαγγέλη Αραμπατζόγλου τέσσερα τραγούδια ισάριθμων ρεθεμνιωτών ποιητών (με τη σειρά που ακούστηκαν των Χρ. Λιονή, Ροζίτας Κωνσταντίνου, Κ. Απανωμεριτάκη και Εύας Λαδιά) και με τον εκλεκτό μουσικοσυνθέτη Μπάμπη Πραματευτάκη στο πιάνο. 

Και μετά την ανάμνηση (για την ιστορία και μόνο), της όμορφης αυτής εκδήλωσης του 1987, προχωρούμε σε μια σύντομη αναφορά μας και στις σημερινές επετειακές εκδηλώσεις για τα εκατόχρονα. Ήταν, πράγματι, εντυπωσιακά ευχάριστος και διαφερόντως ευρηματικός ο τρόπος που δόθηκε η δράση ενός αιώνα «Λυκείου Ελληνίδων», με τη μορφή συνέντευξης ανάμεσα στη σημερινή ακούραστη Πρόεδρό του κ. Φέφη Βαλαρή και τη δημοσιογράφο (στο έργο) Μαρία Παπαδάκη, μέλος της θεατρικής ομάδας του Λυκείου, που με τη μέθοδο της ερωταπόκρισης κατάφεραν να δώσουν στο πολυπληθές ρεθεμνιώτικο κοινό- στις δύο, περίπου, ώρες που κράτησε η εκδήλωση- «στάλες, μόνο, φωτός» από την εκατόχρονη φωτοφόρο του Λυκείου πορεία.

Βέβαια, στο σημείο αυτό, καθοριστική υπήρξε και η συμβολή της σκηνοθέτιδας κ. Μαρίας Σακκαδάκη- Σακαράκη, που έγραψε τα κείμενα κι έστησε σκηνοθετικά την όλη παράσταση. Η κ. Σακαράκη πέτυχε, μέσα από μιαν ιδιαίτερα ευχάριστη κι ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, να δώσει στα διαδραματιζόμενα με διαδοχικά σύντομα μονόπρακτα- στημένα με μια σωστή όσο και εντυπωσιακά περίπλοκη και ρεαλιστική ανασύνταξη στον σκηνικό χώρο (μέσα από σόλο, ντουέτα, τρίο και ομαδικά μέρη) - μιαν αδιάκοπη διαδοχή κίνησης και ακινησίας, που- μαζί και με τα σχετικά σκηνικά, τους χορούς και τις προβολές- θύμιζε μιαν εξακολουθητική ροή οπτικο- ακουστικο- κινητικής ενέργειας.

Μονόπρακτο από την εκδήλωση της 29ης Ιουνίου 2017

Ιστορικά, το «Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνου» (ΛΕΡ), θεματοφύλακας του πολιτισμού και των παραδόσεων του τόπου μας, αποτελεί συνέχεια του «Συλλόγου Κυριών του Ρεθύμνου», όπως παρακολουθούμε σε λογοδοσία για το τέλος του Συλλόγου, της Αντιπροέδρου του Ιουλίας Πετυχάκη, συζύγου του γιατρού Κωνσταντίνου Πετυχάκη, Προέδρου του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Ρεθύμνης, που απαγγέλθηκε στη Μεγάλη αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου της πόλης, στις 26 Φεβρουαρίου 1917. Οι Κυρίες του Ιδρυτικού Συμβουλίου ίδρυσαν, στη συνέχεια, το έτος 1917, το Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνου, καθοδηγούμενες σε τούτο από τη μεγάλη ρεθεμνιώτισσα Αρσακειάδα Καλλιρρόη Παρρέν- Σιγανού, πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια, που από το έτος 1911 είχεν, ήδη, ιδρύσει το κεντρικό «Λύκειο Ελληνίδων της Αθήνας» (εικ. 1).

Εικ. 1. Α΄ Διοικητικό Συμβούλιο ΛΕΡ (1917)

Κεντρικός σκοπός του «Λυκείου Ελληνίδων» είναι, αφενός, η αναγέννηση της εθνικής μας ζωής (έθιμα, παραδόσεις, χοροί, τραγούδια, ενδυμασίες, μουσική) και, αφετέρου, η μέριμνα και προστασία του διδύμου γυναίκας και παιδιού. Μέριμνα συνειδητή, και όχι φιλανθρωπία, στη μόρφωση, στις συνθήκες εργασίας, στα δικαιώματα, στην ισοπολιτεία και στην προστασία της άγαμης μητέρας.

Το «Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνου», ειδικότερα, έβαλε και τα θεμέλια του Ωδείου της πόλης μας και οργάνωσε συσσίτια για τους πρόσφυγες του 1924. Αγκάλιασε τις προσφυγοπούλες και τις δίδαξε υφαντική, κρητικό κέντημα, κοπτική, ραπτική και οικιακή οικονομία, για να μπορέσουν να βρουν δουλειά και να θεμελιώσουν τα νέα σπιτικά τους. Πρώτο το Λύκειό μας ξαναζωντάνεψε την κρητική βελονιά και τη δίδαξε στις Pεθεμνιωτοπούλες, ενώ συγκέντρωσε και πολύτιμα δείγματα λαϊκής τέχνης (υφαντά, κεντήματα, ξυλόγλυπτα κοσμήματα, πήλινα) και οργάνωσε πέντε εκθέσεις με τα είδη αυτά.

Στις 23 Ιανουαρίου 1935, στην Κρητική Επιθεώρηση και σε άλλες εφημερίδες της ίδιας περιόδου, παρακολουθούμε εισφορές υπέρ αποπερατώσεως του ανεγειρόμενου κτιρίου του Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνου.

Aπό τα σημαντικότερα, στη συνέχεια, έργα του ήταν και η συμμετοχή του

Αρκάδια 1951(στην είσοδο του ΛΕΡ)

στους τοπικούς εορτασμούς των Αρκαδίων (εικ. 2), η αναπαράσταση αρχαίων ελληνικών και βυζαντινών εορτών που σχετίζονται με τον σημερινό KΛHΔONA με συμμετοχή εκατόν είκοσι περίπου ατόμων πάνω στη σκηνή του θεάτρου EPΩΦIΛH το 1996 και το 1997, ενώ οργάνωσε και τη «Σχολή Γονέων» για την επιμόρφωσή των Ρεθεμνιωτισσών και τα «Tμήματα Eλληνικού πολιτισμού» (Γλώσσας και Iστορίας) για μικρούς και μεγάλους και με το περίφημο χορευτικό του συγκρότημα δίδαξε (έξι) παλιούς κρητικούς χορούς που ανέσυρε από το παρελθόν, σχεδόν ξεχασμένους, μα και χορούς από τον Πόντο και όλη την Eλλάδα, θέλοντας, με τον τρόπο αυτόν, να ενισχύσει την αγάπη και τον δεσμό της Kρήτης με τη Mητέρα Eλλάδα (εικ. 3).

Εικ. 3. Το Χορευτικό συγκρότημα του Λυκείου- 25 Μαρτίου 1996.

Στα 100 χρόνια ζωής του το Λύκειο Ελληνίδων δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να προσφέρει εθνικό και κοινωνικό έργο, γι’ αυτό και στα 50 χρόνια του τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης του Ρεθύμνου και, αργότερα, και από την Εκκλησία των Ρεθυμνίων, τον Σύλλογο- όπως προαναφέραμε- Ρεθυμνίων Αττικής «Το Αρκάδι» και του δόθηκε και το βραβείο «Ήθους και Κοινωνικής Προσφοράς στην πόλη του Ρεθύμνου». Kοντά σ’ αυτά, έχει λάβει και πλήθος άλλων βραβείων και επαίνων και διακρίσεων για τη συμμετοχή του σε εκθέσεις, εορτές, εθνικές εκδηλώσεις κ.λπ.

Και όλα αυτά «ξεκλειδώθηκαν» και παρουσιάστηκαν ευχάριστα από την πολυμελή θεατρική του Λυκείου μας Ομάδα στα μονόπρακτα που τόσο έξοχα σκηνοθέτησε η κ. Σακαράκη. Οι ηθοποιοί φάνηκε ότι αγάπησαν το έργο βαθιά κι ότι του έδωσαν ζωή από τη ζωή τους, πνοή και συναισθήματα από τα συναισθήματά τους. Έκαναν τα μονόπρακτα κυριολεκτικά να «μιλήσουν» στην ψυχή των θεατών, φέρνοντας τα γεγονότα που ζωντάνευαν από την ιστορία του Λυκείου μας κοντά μας, έξω στο φως, τη βραδιά εκείνη της μεγαλειώδους επετειακής των 100 χρόνων εκδήλωσης, στο θέατρο της πόλης μας, «Ερωφίλη».

Απευθύνουμε τις θερμές ευχές μας για μακροημέρευσή του «Λυκείου» μας επ’ αγαθώ της πόλης μας που το φιλοξενεί και για την πρόοδο της οποίας μοχθεί και εργάζεται τόσα χρόνια χωρίς διακοπή.

 

Νεκρολογία *** Γ ι ώ ρ γ ο ς Π. Ε κ κ ε κ ά κης *** «Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ»

Νεκρολογία

Γ ι ώ ρ γ ο ς  Π.  Ε κ κ ε κ ά κης

                «Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ»

                                         

  ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

     www.ret-anadromes.blogspot.com

Πριν από λίγες μέρες, έφυγε από κοντά μας  ο αξέχαστος Καθηγητής Φυσικής Αγωγής και καθηγητής μας στα γυμνασιακά μας χρόνια  Γ ι ώ ρ γ ο ς  Π.  Εκ κ ε κ ά κ η ς, που για δεκαετίες υπήρξε ο αγαπητός δάσκαλος και πολλών άλλων Ρεθεμνιωτών. Νεοδιόριστος τότε - στην περίοδο των μαθητικών μας χρόνων- τον χαρακτήριζε, θυμάμαι, ο ενθουσιαστικός παλμός της διδασκαλίας, η νεωτεριστική και καινοτόμος αντίληψη του μαθήματός του και η απεριόριστη προς τους μαθητές του αγάπη. Γιατί ως δάσκαλος, ο Γιώργος Εκκεκάκης είναι γεγονός ότι γνώριζε να ενθουσιάζει τους μαθητές του με τον πιο φυσικό κι ανεπιτήδευτο τρόπο και να μεταλαμπαδεύει σε αυτούς από τον αστείρευτο και πολύπλευρο της σοφίας του πλούτο.

Χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του Γ. Π. Εκκεκάκη ήταν, περαιτέρω, η ευγένεια του χαρακτήρα, η αξιοπρέπεια και το ήθος, η σεμνότητα, η απλότητα και η μεταρσίωση στην οποία μόνιμα τον οδηγούσαν τα υπέροχα διανοήματά του, που προσπαθούσε εναγώνια να σου τα μεταγγίσει. Παντού εμφανιζόταν προσηνής και εγκάρδιος, απλός στους τρόπους, στοργικός, ήρεμος και βαθιά στοχαστικός. Οι συναναστρεφόμενοι μαζί του είχαν πάντοτε κάτι να κερδίσουν, κάτι να ωφεληθούν, γιατί είχε το χάρισμα να μεταδίδει γνώση, να διδάσκει και να φωτίζει με  άγνωστες και πρωτότυπες, κάθε φορά, γνώσεις και ιδέες.

Δεν ξεχνώ αργότερα, μετά τα μαθητικά μου χρόνια, κατά τα πρώτα χρόνια της φιλίας μας, ως συναδέλφων πια στο παλιό 1^ο Γυμνάσιο – Οίκο Παιδείας - γιατί με τον Γιώργο κατά τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας - πριν σαράντα και πλέον χρόνια - μας συνέδεσε μια βαθιά πνευματική φιλία, που χαρακτηριζόταν και από εξαίρετη αλληλοεκτίμηση. Δεν ξεχνώ, λοιπόν, που μόνιμα με εντυπωσίαζε με τις πρωτότυπες σκέψεις του και τη βαθιά γνώση του πάνω σε κρητολογικά και όχι μόνο θέματα, στις πολύωρες συζητήσεις μας στο σχολείο, στις εκδρομές ή στο εξοχικό του σπίτι στην Πηγή, ώστε, συχνά, δεν άντεχα άλλο και τον… «επιτιμούσα» φιλικά μεν αλλά κι αγανακτισμένα: «γραψ’ τα, βρε Γιώργο, όλ’ αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα που μου λες, να βγουν και παραέξω και να μη χάνονται μεταξύ μας! Γράψτα!...». Κι κείνος, πάντα, θυμάμαι, που μου απαντούσε μ’ ένα χαμόγελο ευπροσήγορο και βαθιά συγκαταβατικό: «Λες βρε, Κωστή, λες;». Και ο φίλος Γιώργος ποτέ δεν υπήρξε επιλήσμων και μου το θύμιζε αυτό τακτικά, κάθε φορά που μου χάριζε κάποιο καινούριο βιβλίο του (φωτ. 1 και 2).  

φωτ. 1

 

 

Λεζάντα:

Δυο πολύτιμες αφιερώσεις βιβλίων φίλου ακριβού 1) Το χωριό Πηγή Ρεθύμνου και 2) Τα Κρητικά Βιβλία

φωτ. 2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Γιώργος Εκκεκάκης είχε μέσα του πολλές και σημαντικές γνώσεις όχι μόνο σε έναν άλλα σε πολλούς χώρους του επιστητού, ιδιαίτατα δε της Τοπικής μας Ιστορίας, σε βαθμό που απέβησαν σ’ αυτόν πηγή απεριόριστης προσφοράς για την πόλη, τον νομό και την Κρήτη γενικότερα. Ήταν ένας πολυτάλαντος και χαλκέντερος εργάτης του πνεύματος, που «εκ τρυφεράς νεότητος» «μάζευε», όπως η μέλισσα, και ωρίμαζε μέσα του μιαν πολύπλευρη και, συχνά, ετερόκλητη γνώση. Και όταν, κάποτε, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου ο Εκκεκάκης ήταν έτοιμος και μέσα σε λίγα, μόλις, χρόνια, ξάφνιασε τους πάντες, παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικά πλούσιο συγγραφικό έργο, από πολλά βιβλία, μεταφράσεις ξένων περιηγητών κι εκατοντάδες άρθρα αποτελούμενο. Αυτό ήταν, πραγματικά, ένας άθλος, ένα θαύμα συγγραφικής παραγωγής. Ο Γιώργος Εκκεκάκης, περαιτέρω, πέραν από την πρωτότυπη στη σύλληψή της και απλή στην παρουσίασή της ιστορική γνώση- με τρόπο βατό και απόλυτα κατανοητό και από τον απλό Ρεθεμνιώτη αναγνώστη (που, όμως, ενδιαφέρεται για τον τόπο του και θέλει να μάθει γι’ αυτόν)- είχε να επιδείξει και υψηλές ικανότητες τόσο στην αγιογραφία, όσο και στο σκίτσο και τη βιβλιοδεσία, ώστε, τελικά, ο Γιώργος Εκκεκάκης ήταν ένας πραγματικά πολυτάλαντος αριστοκράτης του πνεύματος και της τέχνης^. ένας δημιουργικός, πρακτικός και εξαιρετικά αποτελεσµατικός άνθρωπος, ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον τόπο και την ιστορία του. Όπου βρέθηκε και με όποιον συναναστράφηκε κέρδισε την εκτίµησή του, την αγαθή ανάμνηση και τη φιλία του. Και το ’γραψα αυτό και στο παρελθόν^. είναι κρίμα που κάποιες άστοχες και αψυχολόγητες ενέργειες της τοπικής μας κοινωνίας κατάφεραν να απογοητεύσουν και πικράνουν αυτόν τον άνθρωπο και ν’ αποκόψουν τα φτερά του υψιπέτη ερευνητή σε μιαν ηλικία που η γνώση και η πείρα είχαν αποβεί σ’ αυτόν πηγή απεριόριστης γνώσης και προσφοράς. Όμως, θ’ αποφύγω τη στιγμή αυτήν της νεκρολογίας του αγαπητού φίλου να επαναλάβω ένα θέμα που με πονά και για το οποίο, τότε, δεκάδες Ρεθυμνιώτες είχαμε, μέσω των εφημερίδων, την ευκαιρία να εκφραστούμε σχετικά.

       Θεωρώ τον εαυτόν μου ευτυχή και είναι η χαρά μου απροσμέτρητη, γιατί σήμερα μού δίνεται η ευκαιρία ν’ αποτίσω φόρο τιμής, το πνευματικό, θα έλεγα, «αντίδωρο» προς τον αγαπητό μου δάσκαλο, που από μικρός, αλλά και σε ωριμότερη ηλικία, τον θαύμαζα για τη βαθιά του γνώση, συχνά, μάλιστα, και σε τομείς άσχετους και εντελώς ξένους προς την επιστήμη του, που με τόση ευσυνειδησία κι επιτηδειότητα διακονούσε. Το απόφθεγμα του αρχαίου ποιητή Μενάνδρου, «ως χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ» βρήκε, πιστεύω, απόλυτη εφαρμογή και πραγματοποιήθηκε στον ύψιστο βαθμό στην προσωπικότητα του αείμνηστου και πάνυ αγαπητού διδασκάλου, εξαίρετου συναδέλφου και καλού  φίλου, Γιώργου Εκκεκάκη. Πολλές αρετές κοινωνικές, οικογενειακές και προσωπικές συγκεντρώθηκαν στο πρόσωπό του και αποτέλεσαν ένα αρμονικό σύνολο και δημιούργησαν έναν πλήρη χαρίτων άνθρωπο, μια πολυτρόπως χαριτωμένη προσωπικότητα. Απόδειξη ασφαλής της εκτίμησης αυτής που τρέφουμε όλοι στο πρόσωπό του η ύπαρξη μιας τόσο πολυπληθούς συνάθροισης γύρω από τη νεκρική κλίνη του και τη θαυμάσια και πεφιλημένη οικογένειά του, την αγαπημένη του σύντροφο, Μαριέττα και τα παιδιά του Παντελή και Ελισάβετ, σε μιαν ατμόσφαιρα φορτισμένη από οδύνη, θλίψη και στεναγμό, κατά την εξόδιο ακολουθία στον ι. ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, Μασταμπά.

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Κύριος να αναπαύσει Αυτόν και η μνήμη του να είναι αιωνία.

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑΣ  

(5η συνέχεια) 

 

         ΚΩΣΤΗΣ  ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

     www.ret-anadromes.blogspot.com
      http://historicalcrete.ims.forth.gr

 

          Άλλα συνηθισμένα σφάλματα, που παρατηρούνται στη Δημοτική, είναι τα εξής:

1.              Το «σαν» δεν πρέπει να μπερδεύεται με το «ως». Με το «σαν» δηλώνεται α) παρομοίωση (πέθανε σαν παλικάρι) και β) αιτία (εσύ σαν φίλος έπρεπε να με υποστηρίξεις). Εδώ το «σαν» σημαίνει «επειδή» (επειδή είσαι φίλος…).

   Αντίθετα, το μόριο «ως» συνοδεύει ονόματα και χρησιμοποιείται ως κατηγορούμενο. Έτσι, λέμε: «Υπηρετεί στο Ρέθυμνο ως Νομάρχης». Είναι σφάλμα να πούμε «σαν Νομάρχης»- να τον παρομοιάσουμε, δηλαδή, με Νομάρχη-  που, δυστυχώς, μόνο έτσι ακούγεται από… μορφωμένους και αμόρφωτους. Επίσης, λέμε: «πολέμησε ως ήρωας» (και όχι σαν ήρωας), «ο χαρακτηρισμός του ως αυστηρού προϊσταμένου ήταν άδικος» και όχι «σαν αυστηρού προϊσταμένου», «τον προσέλαβαν «ως επιστάτη» και όχι «σαν επιστάτη» κ.λπ.

    Λέμε, επίσης, η δράση του ως δημάρχου και όχι ως δήμαρχος, όπως, συνήθως, ακούγεται.

2.              Να τονίζεται πάντοτε το «μας», όταν δεν είναι εγκλιτικό αλλά αντωνυμία. Έτσι, γράφουμε: «ο πατέρας μάς είπε» (=είπε σε μας- αντωνυμία) και όχι «Ο πατέρας μας είπε» (= ο δικός μας πατέρας- εγκλιτικό).

3.              Τον τελευταίο, κυρίως, καιρό στην τυπογραφία συνηθίζεται αντί της χρήσης εισαγωγικών να γίνεται πλαγιασμός των στοιχείων. Όμως, ο πλαγιασμός αυτός των στοιχείων έχει προορισμό κυρίως να τονίσει, ενώ η σημασία των εισαγωγικών είναι άλλη και προβλέπεται από τη Γραμματική^. να δείξουν κάτι όπως ακριβώς ειπώθηκε από κάποιο, να μεταφέρουμε τα λόγια του αυτολεξεί. Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι λάθος ο πλαγιασμός των στοιχείων να θεωρείται ότι αναπληρώνει την χρήση των εισαγωγικών, τα οποία και καταργεί.

4.              Λέμε «όλους όσοι» και όχι «όλους όσους». Π.χ. «Στο βιβλίο του αναφέρει όλους όσοι έζησαν τα αιματηρά γεγονότα της μαύρης κατοχής» [το πρώτο είναι αντικείμενο, το δεύτερο υποκείμενο (αναφέρει εκείνους οι οποίοι έζησαν)].