Ο θάνατος του Γετιμαλή στο Αρκάδι (17/1/1822) * * * Η μάχη στα Ακόνια του Βρύσινα (25/1/1822)

 

Στα 200 χρόνια από την Επανάσταση του Εικοσιένα

 

Ο θάνατος του Γετιμαλή στο Αρκάδι (17/1/1822)-

Η μάχη στα Ακόνια του Βρύσινα (25/1/1822)

 

 ΚΩΣΤΗΣ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

      www.ret-anadromes.blogspot.com

 

          Μετά από αρκετά πολεμικά γεγονότα καθόλου ευκαταφρόνητα για τον πρώτο, μόλις, χρόνο της επανάστασης του Εικοσιένα  στην Κρήτη, μπαίνουμε στο 2ο έτος των επιχειρήσεων. Στις αρχές, κιόλας, του χρόνου, στις 17 Ιανουαρίου 1822, έχουμε νίκη των Κρητικών, υπό τους Δεληγιαννάκη, Μανουσέλη, Πωλογεωργάκη, Μελιδόνη (εικ. 1) και Μαυροθαλασσίτη κατά του Γετιμαλή, στην Ιερά Μονή Αρκαδίου, του αιμοβόρου γενίτσαρου της Κυριάννας, την οποία είχε καταλάβει με πενήντα πέντε ή κατ’ άλλους εβδομήντα διαλεκτούς Ρεθεμνιώτες Τούρκους. Στη φονική αυτή μάχη φονεύτηκαν όλοι οι Τούρκοι, μαζί και ο Γετιμαλής, πλην ενός, που κατάφερε να διαφύγει και να μεταβεί στο Ρέθυμνο, όπου και ειδοποίησε τους Τούρκους για την πανωλεθρία που υπέστησαν^[1].

Εικ. 1. Αντώνης Μελιδόνης

     Τον θάνατο του Γετιμαλή στη Μονή Αρκαδίου, που θεωρούνταν ως ένας από τους πιο ηρωικούς γενίτσαρους στην Κρήτη, θέλησε, πάση θυσία, να εκδικηθεί ο άλλος ατρόμητος γενίτσαρος, ο Αλή- Γλυμίδης (Γλυμιδαλής). Με δύο χιλιάδες εμπειροπόλεμους Τούρκους ο Γλυμιδαλής ήλθε τον Γενάρη του είκοσι δύο (25 Ιανουαρίου 1822) από το Ρέθυμνο στην περιοχή Ακόνια, του όρους Βρύσινας, νότια του Ρουσοσπιτιού, στην οποία συμμετείχε δυναμικά και το σώμα του Πρέβελη υπό τον Γεώργιο Τσουδερό (εικ. 2) και τους οπλαρχηγούς Μανουσέλη, Βουρδουμπά, Μελιδόνη και Δεληγιαννάκη^[2].

Εικ. 2.  Γεώργιος Τσουδερός

Η σύγκρουση εδώ υπήρξε πολύ ισχυρή και διήρκεσε όλη την ημέρα. Και τα δύο αντίπαλα μέρη- κατά την προσφιλή, τότε, συνήθειά τους- «ξερνούσαν» μεταξύ τους βαριές ύβρεις και προσβολές, με επικεφαλής τον Αλή- Γλυμίδη που είχε κυριολεκτικά «σκυλιάσει» μπροστά στην ανέλπιστη αντίσταση των Κρητικών αντιπάλων του. Αργά, περί το δειλινό, ο Γλυμιδαλής βλέποντας μια μικρή ύφεση των ελληνικών πυρών και νομίζοντας, φαίνεται, ότι οι Έλληνες υποχωρούσαν, τους φώναξε δυνατά:

           -Σταθήτε κερατάδες! Σταθήτε ταβλόπιστοι, να σάσε δείξω ’γω πώς πολεμούν οι άντρες! Επαέ θα σας κάμω το μνήμα σας!

          Κι ο γενναίος Καλλικρατιανός οπλαρχηγός Πέτρος Παπαδάκης του ανταπαντά:

          -Μπουρμά, πέρασαν τα κατέχεις. Ετοίμασε το μεζάρι σου! Πολέμα, αν είσαι άντρας, μα ορπίζω στον Θεό να μη γυρίσεις ζωντανός να σε ξαναϊδεί η μάννα σου, διάλε τη μάννα σου!

Ξαφνικά, τότε, οι Τούρκοι σταμάτησαν κάθε πολεμική κίνησή τους, όταν είδαν τον μανιωδώς επιτιθέμενο Γλυμίδη να πέφτει νεκρός καταγής. Γιατί ο Γλυμίδης όταν άκουσε τα λόγια αυτά, που συνήθιζε να τα περιφρονεί, ακράτητος από οργή τράβηξε το σπαθί του και  όρμησε προς τα μπρος όλως απροφύλακτος, παρασέρνοντας μαζί του και τους γύρω του Τούρκους σε μια γενική εξόρμηση κατά των Κρητικών. Το ίδιο, όμως, έκαμαν και οι Κρητικοί και αμφότερα τα στρατεύματα κατέληξαν σε μια λυσσαλέα και άνευ προηγουμένου συμπλοκή, που σημαδεύτηκε από φοβερή αιματοχυσία και ανήκουστους κατακρεουργισμούς.

Κατά του Γλυμιδαλή επιτέθηκε, τότε, ο ατρόμητος και τραχύτατος Καλλικρατιανός μαχητής Ανδρέας Μανουσέλης (ο Τουρκοφάγος), που, αφού τον αφόπλισε με ένα κτύπημα του μαχαιριού του, πετώντας το γιαταγάνι του μακριά, του έκοψε το κεφάλι, το έμπηξε στο τουφέκι του ίδιου, του Γλυμιδαλή – και όλα αυτά αψηφώντας μιαν αληθινή χάλαζα χιλιάδων σφαιρών από το τούρκικο ασκέρι- και το πέταξε στα πόδια των Τούρκων^[3], φωνάζοντάς τους με την αγριοφωνάρα του:

  -      Να, μπουρμάδες, τον αρχηγό σας! Ετσαέ θα πάτε     ούλοι σας!

Το νέο αυτό και όλως απροσδόκητο θέαμα τρομοκρατεί τους Τούρκους και η φυγή τους- όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές όταν χάνουν τον αρχηγό τους- τους σπρώχνει σε άγριο πανικό. Στην ώρα πάνω φτάνουν και οι Αμαριώτες οπλαρχηγοί Σακόρραφος και Καλομενόπουλος και η δύναμη των χριστιανών μεγαλώνει ακόμα περισσότερο. Ορμούν καταπάνω τους και καταφέρνουν, μέσα στον πανικό των Τούρκων, να αυξήσουν σημαντικά τον αριθμό των τουφεκιών τους με τουρκικά, που τα πετούσαν στον δρόμο τους οι Τούρκοι, προκειμένου να γλυτώσουν. 

Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν δεκατέσσερις άνδρες και πολλοί τραυματίστηκαν. Από τους εχθρούς σκοτώθηκαν περισσότεροι από εκατό, ενώ ο διάσημος στην πόλη του Ρεθύμνου Μουζουραγάς αιχμαλωτίστηκε μαζί με τη σημαία του και δύο άλλους, που τους οδήγησαν στον Αφεντούλιεφ στο Λουτρό, ενώ αργότερα τους αντάλλαξαν με έναν μεγάλο αριθμό από τους κλεισμένους στο Ρέθυμνο χριστιανούς. Τον αποκεφαλισμό του Γλυμιδαλή, από τον ανδρείο Ανδρέα Μανουσέλη, ύμνησε γενναία η τοπική λαϊκή μούσα, του οποίου σχετικό τραγούδι διασώζει ο συμπατριώτης του ιστορικός Γρηγόριος Παπαδοπετράκης, αλλά και ο Μουρέλλος^[4]:  

 

<<  Εις Σφακιανός εχύθηκεν ωσάν το περιστέρι

Κι έκοψε το κεφάλι του με το δεξιόν του χέρι.

Έκοψε το κεφάλι του τ’ Αλή του Γλυμιδάκη

Και τό βαλε στο όπλον του ωσάν το μπαΐράκι.

Γλυμίδη το κεφάλι σου πού βανε τα τσιτσέκια,

Οι Σφακιανοί το στέσασι σημάδι στα τουφέκια

Γιατ΄ έκαψε πολλές καρδιαίς, κι ακόμη ήθελα κάψη

Απού να βγουν  τα μάθια του απού θε να σε κλάψη…>>.

 

---

[1] Ζαμπελίου και Κριτοβουλίδου, Ιστορία των Επαναστάσεων της Κρήτης, Συμπληρωθείσα υπό Ιωάννου Κονδυλάκη, Εκδοτικός Οίκος Γεωργίου Δ. Φέξη, Εν Αθήναις 1901, 370. Ψιλάκης, Βασίλειος, Ιστορία τής Κρήτης, μεταγλωττισμένη υπό Ν. Αγκαβανάκη, τ. Γ΄ και Δ΄, εκδόσεις «Αρκάδι», Αθήναι. χ.χ, 308- 309.

[2] Πβ. Κριάρης, Παναγιώτης Κ., Ιστορία της Κρήτης, από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του τέλους της επαναστάσεως του 1866, Εν Χανίοις 1902, 56. Μουρέλλος, Ι. Δ., Ιστορία της Κρήτης, τ. Α΄, Ηράκλειον Κρήτης 1931, 553.

[3] Παπαδοπετράκης, Γρηγόριος, Ιστορία των Σφακίων, ήτοι μέρος τής Κρητικής Ιστορίας, Εν Αθήναις 1888, 260. Ψιλάκης, Βασίλειος, ό.π., 309.

[4] Παπαδοπετράκης, Γρηγόριος 1888, ό.π, 261. Ψιλάκης, Βασίλειος, ό.π. 309. Μουρέλλος, Ι. Δ. 1931, ό.π., 553- 554. Βλ. και στη συλλογή Π. Ι. Φαφουτάκη, Συλλογή Ηρωικών Κρητικών Ασμάτων εις την Δημώδη Γλώσσαν, Εν Αθήναις 1889, σ. 73.

Βλασία Μιχαηλίδου- Τριπολιτάκη * * * Άγγιγμα στον κόσμο του αυτισμού

 

Βλασία Μιχαηλίδου- Τριπολιτάκη

  

                              Άγγιγμα στον κόσμο του αυτισμού

                 [Εκδόσεις ΝΑΜΑ, Αθήνα 2021, σχ. 8ο (21 Χ 14), σσ. 152]

  

   ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

          www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Η κ. Βλασία Μιχαηλίδου- Τριπολιτάκη, φιλόλογος, με μεταπτυχιακό τίτλο στην Αρχαία Ιστορία και πιστοποιητικό εξειδίκευσης στην εκπαίδευση ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, είναι γνωστή στο αναγνωστικό κοινό του Ρεθύμνου τόσο από τη γενικότερη αρθρογραφία της στις τοπικές εφημερίδες, όσο και από τη στήλη της, για χρόνια, στις εφημερίδες «Κρητική Επιθεώρηση» και  «Ρέθεμνος», υπό τον γενικότερο τίτλο «Λόγια της καρδιάς», στην οποία κατέθετε σκέψεις, ερωτήματα και προβληματισμούς σε μείζονα κοινωνικά θέματα. Με ιδιαίτερο, στη συνέχεια, ενδιαφέρον το αναγνωστικό κοινό του Ρεθύμνου αγκάλιασε και το πρώτο της βιβλίο, με τον πρωτότυπο τίτλο: «Η ζωή στην εντατική» (β΄ έκδοση: «Εκεί που θα πας… θα έρθω»), ενώ σχετικό με την εξειδίκευσή της στον χώρο της ειδικής αγωγής είναι το παρουσιαζόμενο σήμερα, με το σημείωμά μας αυτό, δεύτερο βιβλίο της, με τον συναισθηματικά ευαίσθητο και έντονα αισθαντικό τίτλο: «Άγγιγμα στον κόσμο του αυτισμού».

      Όπως επισημαίνει η ίδια η συγγραφέας, η επιλογή του τίτλου απηχεί τους αγώνες και τις αγωνίες των μικρών και των μεγάλων που αναμετρούνται καθημερινά με το φάσμα του αυτισμού. Ενδόμυχη δε επιθυμία και σκοπός της το βιβλίο αυτό να αποτελέσει ένα πραγματικό «άγγιγμα» ψυχής για κάθε αναγνώστη με ενσυναίσθηση και ευαισθησία, μεταφέροντας στους γονείς, ιδιαίτερα, που παλεύουν μέσα στα αχαρτογράφητα νερά του αυτισμού το αισιόδοξο μήνυμα ότι με ασφαλές όχημά τους την ανεξάντλητη αγάπη τους προς το παιδί και με βαθιά πίστη, υπομονή και ελπίδα αίρονται τα αδιέξοδα και κατορθώνεται, τελικά, το θαύμα, όπως και στην περίπτωση του μικρού ήρωα του παρουσιαζόμενου βιβλίου, που ξεπέρασε κάθε ανθρώπινη προσδοκία.

Πρόκειται, ακριβώς, για ένα βιβλίο γεμάτο τρυφερές δροσοσταλίδες αναμνήσεων μιας πονεμένης μάνας από τη ζωή του αυτιστικού της παιδιού, που- όπως και η Θεοτόκος τους λόγους τού μικρού Ιησού- διατηρούσε κι εκείνη σαν τιμαλφή στα τρίσβαθα τής καρδιάς της και, όταν έφθασε το πλήρωμα τού χρόνου, τις κέντησε όλες, μία προς μία, πάνω στον πικρόχολο καμβά της θλίψης της, «μετουσιώνοντάς» τες σε μιαν αληθινά χρήσιμη συγγραφική δημιουργία, σε ένα πολύτιμο και με ειδική βαρύτητα βιβλίο, το οποίο αφιερώνει στις πονεμένες μανάδες όλου τού κόσμου.

Η συγγραφέας κατορθώνει με τρόπο εντυπωσιακό, εξαιρετικά, θα έλεγα, ευρηματικό, να αναδείξει βασικές πτυχές της αναπτυξιακής αυτής διαταραχής, του αυτισμού, ενός πολυδιάστατου φαινομένου της ψυχικής υγείας του ατόμου, με απίστευτα μεγάλη ποικιλία κλινικής έκφρασης, που κυμαίνεται από τις πιο ήπιες μέχρι και τις πιο βαριές μορφές, με τεράστιες προκλήσεις και πληθώρα μεθόδων θεραπευτικής παρέμβασης, που απαιτεί σκληρή και επίπονη μελέτη, προκειμένου να το προσεγγίσεις.

Την προσέγγιση αυτήν η συγγραφέας επιτυγχάνει μέσα από την αξιοποίηση ενός παλιού, ξεχασμένου «Ημερολογίου» (Οκτ. 2010), ενός ημερολογίου κατάθεσης ψυχής μιας Μάνας που πορεύτηκε σκληρά με το παιδί της, ζευγμένη με το τέρας του αυτισμού. Μιας μάνας αγωνίστριας, της οποίας η επίπονη πορεία, αποκαλυπτόμενη μέσα από το «Ημερολόγιό» της, συγκινεί απεριόριστα την ψυχή και απευθύνεται στον αναγνώστη ως υστερόχρονος οδοδείκτης αυτογνωσίας, προκειμένου να φωτίσει το μέλλον και όσων άλλων παιδιών βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με το δικό της, παρότι ξέρει πολύ καλά ότι κάθε περίπτωση είναι μοναδική και απαιτεί ένα αυστηρά προσωπικό και εξατομικευμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Το γενικό, όμως, πλαίσιο της αγάπης και της ενθάρρυνσης στην προσπάθεια αυτήν είναι κοινό σε όλες τις περιπτώσεις.

Η αξιοποίηση του «Ημερολογίου» και η απόδοση των γεγονότων γίνεται από τη συγγραφέα με μυθιστορηματική μορφή, προκειμένου η περιήγηση στον κόσμο του αυτισμού να ελαφρύνει από το βάρος και να προσφέρει την τέρψη ενός λογοτεχνικού έργου, αλλά και να εξασφαλίσει την ανωνυμία των πρωταγωνιστών. Και στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι οι ήρωες του βιβλίου είναι όλοι τους πρόσωπα υπαρκτά^. η ακαταπόνητη Μάνα, η Βασιλική, το αυτιστικό παιδί της, ο Γιάννης, η μικρή του αδελφούλα, η Άλκηστη, που με τον τρόπο της κι αυτή βοηθάει, χωρίς, όμως, να το καταλαβαίνει και η ωραία δασκάλα- σύμβολο και υπόδειγμα αγωγής, η Ειρήνη, μια σωστή Άννα Σάλιβαν στο πλευρό της Άννας Κέλερ. Η ιστορία που ξετυλίγεται, αν και έχει αρκετές παραποιήσεις στοιχείων, βασίστηκε σε γεγονότα πραγματικά, των οποίων η λεπτομερής καταγραφή πιστοποιεί την εγκυρότητά τους και τα καθιστά ως μια μαρτυρία πέρα για πέρα αυθεντική, που έρχεται με απόλυτη επιτυχία να ενώσει πολλά κομμάτια από το παζλ του αυτισμού. 

Αυτό που τελικά εξάγεται ως συμπέρασμα από την ανάγνωση του βιβλίου που παρουσιάζουμε είναι ότι η ατέλειωτη αγάπη της Μάνας, της μικρής αδελφούλας και της θαυμάσιας εκείνης δασκάλας- του κάθε προσώπου με τον τρόπο του και το μερίδιο ευθύνης του - μπόρεσαν να νικήσουν το αδάμαστο τέρας του αυτισμού και να οδηγήσουν παιδί και μάνα σε μιαν άλλη ζωή γεμάτη νόημα, χαρά και ουσία. Πρόκειται για μια νίκη της θερμουργού πίστης στον Θεό, της θυσιαστικής και έμπονης γονεϊκής αγάπης και της ανεξάντλητης επιμονής, υπομονής και ελπίδας. Γιατί η μάνα αυτή δεν άφησε ποτέ τον πόνο να την παγιδέψει στα δίχτυα της απελπισίας,  δεν το ’βαλε ποτέ κάτω, αλλά, μετά την ιατρική γνωμάτευση για το παιδί της, βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να σταθεί δίπλα του, στα πόδια της, χάρη- όπως η ίδια σημειώνει- στη πίστη της στον Θεό και στην απεριόριστη αγάπη και υπομονή της και, στο τέλος, κατόρθωσε να χαρεί και το μέγα θαύμα της πλήρους αποκατάστασής του.

         H κ. Βλασία Μιχαηλίδου- Τριπολιτάκη είναι άξια του δικαίου επαίνου αλλά και της αγάπης όλων μας και γι’ αυτό το νέο πόνημά της, που αποτελεί, τωόντι, περισπούδαστη και κεφαλαιώδους σημασίας μελέτη για το συγκεκριμένο κρίσιμο θέμα. Γιατί είναι γεγονός ότι συχνά παιδιά με αυτισμό υφίστανται διακρίσεις, στιγματίζονται και περιθωριοποιούνται από την αμάθεια ορισμένων ανθρώπων. Τα χρειαζόμαστε, λοιπόν, όσο τίποτε άλλο, του είδους αυτού τα βιβλία, η χρησιμότητα των οποίων κρίνεται καθοριστική. Για άλλη μια φορά συγχαίρουμε τη συγγραφέα και θερμά την ευχαριστούμε και ευχόμαστε ο Θεός να της δίνει υγεία και δύναμη, για να συνεχίζει τη γόνιμη, εργώδη και δημιουργική δραστηριότητά της.

Σταύρος Εμμ. Φωτάκης * * * Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ * * * Φωτογραφικό υλικό

 

  

Σταύρος Εμμ. Φωτάκης

 

 

Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ

Φωτογραφικό υλικό

[Ρέθεμνος 2021, σχ. 4^ο (24Χ17), σσ. 232]

  

   ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Ο κ. Σταύρος Εμμ. Φωτάκης γεννήθηκε στον Άγιο Ιωάννη Αμαρίου, γνωστό παλιότερα ως «Άγιος Ιωάννης Χλιαρός», και δραστηριοποιήθηκε στο Αστυνομικό Σώμα, όπου διετέλεσε Διοικητής σε πολλές ειδικές και επιτελικές υπηρεσίες, με άριστες, πάντοτε, κριτικές από τον Τύπο και την Υπηρεσία του για την εν γένει επαγγελματική του δραστηριότητα. Διψώντας για περαιτέρω μόρφωση, συνέχισε σπουδές στη Νομική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει λάβει πολλές περγαμηνές και διακρίσεις από πολλούς φορείς και την Ακαδημία Αθηνών για την εν γένει προσφορά του στη διατήρηση, κυρίως, της εθνικής μας κληρονομιάς και πολιτιστικής μας ταυτότητας, αλλά και για το αξιόλογο συγγραφικό του έργο. Το 1998 ο κ. Σταύρος Φωτάκης προήχθη στον βαθμό τού Υποστρατήγου και αποστρατεύθηκε ως ευδοκίμως περατώσας την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Έκτοτε, συνεχίζει να δραστηριοποιείται ως μέλος πολιτιστικών Συλλόγων και Σωματείων, ενώ δεν έπαυσε ποτέ να ασχολείται, ως ερευνητής και άριστος ερμηνευτής, και με τα αγαπημένα του ριζίτικα και τις μαντινάδες, συμμετέχοντας σε πολυάριθμες εκδηλώσεις σε μεγάλες αίθουσες συναυλιών της Αθήνας και όχι μόνον, αλλά και με το λοιπό συγγραφικό και ερευνητικό του έργο, καρπός εύγευστος τού οποίου είναι και το παρουσιαζόμενο με το σημείωμά μας αυτό βιβλίο- λεύκωμα για το χωριό του, τον Άγιο Ιωάννη Αμαρίου, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα, με τον ρομαντικό και νοσταλγικό τίτλο «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ».

     «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ» ο τίτλος του παρουσιαζομένου με το σημείωμά μας αυτό βιβλιολευκώματος, γιατί πριν από πέντε χρόνια (2016) ο εν λόγω συγγραφέας είχε παρουσιάσει και το αντίστοιχο του παρόντος βιβλιολεύκωμά του, με τον τίτλο, απλά, χωρίς αρίθμηση: «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές».

   Και με τα δύο του αυτά βιβλία- λευκώματα ο συλλέκτης, ρέκτης της παλιάς, ρετρό, φωτογραφίας, βάλθηκε να σκαλίσει και να επαναφέρει μνήμες μιας περασμένης όμορφης για το χωριό του εποχής, από τα μέσα, περίπου, μέχρι τα τέλη του 20^ου αιώνα. Μια μεγάλη, μια ατέλειωτη σειρά προσώπων της ασπρόμαυρης εκείνης ονειρικής εποχής, που ξυπνούν μνήμες ωραίες, φωτεινές, γιατί σφράγισαν τη ζωή και τα όνειρα, τους καημούς και τις αγωνίες των ανθρώπων αυτού του χωριού, άφησε να περάσει μπροστά από τα μάτια τής καρδιάς μας με το βιβλιολεύκωμά του αυτό. Πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής, με άφθονες αναμνήσεις του παρελθόντος, γεμάτες από τον ιδρώτα των ανθρώπων της αγροτιάς και του μόχθου της υπαίθρου, που ξετυλίγουν το παραμύθι και γίνονται αφηγητές και αδιάψευστοι μάρτυρες του παρελθόντος τού εν λόγω χωριού, με εικόνες νόστου, όμορφα σύμβολα από την ασπρόμαυρη εκείνη καθημερινότητα των γηγενών Αϊγιαννιωτών.

  Ως προς την ιστορία της διπλής αυτής δημιουργικής δραστηριότητας του κ. Φωτάκη, υπενθυμίζουμε ότι η συλλογή αυτή σπάνιων παλαιών φωτογραφιών του χωριού του είναι μια προσπάθεια που την ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια, ήδη από το έτος 2005, ως Πρόεδρος των Αϊγιαννιωτών της Αθήνας, όταν ζήτησε επανειλημμένα από όλους τους συγχωριανούς του, μόνιμους και απόδημους, παλιές φωτογραφίες που τυχόν είχαν στην κατοχή τους. Και το αποτέλεσμα υπήρξε τωόντι εντυπωσιακό! Συγκεντρώθηκαν περί τις 1100 σπάνιες φωτογραφίες, από ογδόντα περίπου άτομα, τα ονόματα των οποίων καταθέτει στο τέλος του βιβλίου του ευχαριστιακά.

  Οι φωτογραφίες καταχωρήθηκαν σε δέκα θεματικές ενότητες (παλιότερες, οικογενειακές, εορταστικές, αγροτικές, σχολικές, αθλητικές, από πανηγύρια, γάμους, βαφτίσια, διάφορες). Από τις φωτογραφίες αυτές μια πρώτη επιλογή περί τις τετρακόσιες αποτέλεσαν το περιεχόμενο της πρώτης έκδοσης του βιβλίου «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές». Από τις υπόλοιπες φωτογραφίες άλλες τετρακόσιες αποτελούν το περιεχόμενο της παρούσας έκδοσης: «Αϊγιαννιώτικες Αναδρομές ΙΙ», Ρέθυμνο 2021, που εκδίδεται και αυτό «εξόδοις» του συγχωριανού του κ. Γιώργου Γαζοράκη, επιχειρηματία.       

 Μέσα από το λεύκωμά του ο συγγραφέας αναφέρεται και καταγράφει τις ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής των παλιών συγχωριανών του. Φωτίζει τα μικρότερα και ασήμαντα, που αφορούν στην καθημερινή τους ζωή, στην ένδυση, στα επαγγέλματα, στις οικογένειες, στις εορτές και στα πανηγύρια, στους γάμους και στα βαφτίσια, στο σχολείο και στην αγροτική ζωή.

  Έτσι, ο κ. Φωτάκης ξεθάβει και αφήνει να απελευθερωθούν δεκάδες προαιώνιες μυσταγωγίες από τους χώρους και τα πρόσωπα που σημειώσαμε παραπάνω και αφορούν στις θεματικές ενότητες του βιβλίου. Θυμάται ο συγγραφέας και αγκαλιάζει πρόσωπα αγαπημένα με λεπτομέρειες, εξεικονίζει κάθε γωνιά του όμορφου χωριού του και όλα τα καταγράφει και τα ιστορεί «οξυμώρως» με την «εύγλωττη σιωπή» των εικόνων, το ταξίδι μέσω των οποίων καθίσταται εναργές και δυναμικό και μάλιστα νοσταλγικό μέσα στο χρόνο, σε μια επιστροφή στο σχετικά κοντινό ιστορικό περιβάλλον και παρελθόν.

    Και μάς τους γνωρίζει όλους ο αγαπητός μας κ. Φωτάκης και τους θυμάται- μέσα από τις λεπτομερείς λεζάντες που συνοδεύουν την κάθε φωτογραφία- με το μικρό τους όνομα, τις ιδιοτροπίες και τον χαρακτήρα τους, συχνά και με το «παρατσούκλι» τους, έτσι όπως τους γνώρισε στον τόπο, όπου και εκείνος πρωτοαντίκρισε το φως τής ζωής, πράγμα που μάς κάνει να νιώσουμε μιαν όμορφη τρυφερή νότα αγάπης, μιαν παράξενη αίσθηση μοναδικής γλυκύτητας, οικειότητας, αμεσότητας και ομορφιάς, μιας εποχής που όλους γύρω μας τους ξέραμε σε βάθος και με το μικρό τους όνομα, γιατί αυτό, ακριβώς, σημαίνει το να μπορέσει το περιβάλλον να σου κολλήσει το «παρανόμι». Γνώση βαθιά τού προσώπου που συναναστρεφόμαστε μαζί του …

        Ευχαριστούμε για άλλη μια φορά τον εκλεκτό φίλο κ. Σταύρο Φωτάκη και γι' αυτήν τη νέα, όμορφη κι ευγενική προσφορά του προς τη γενέθλια γη. Και την εργασία του αυτήν το χωριό του, να είναι βέβαιος, θα την επιβραβεύσει με ευγνωμοσύνη. 

Ιερά Μητρόπολις Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου * * * Σύλλογος Ρεθυμνίων Αττικής, «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ» * * * Στα Άδυτα της αθάνατης Ηρωίδας του 1821

Ιερά Μητρόπολις Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου

Σύλλογος Ρεθυμνίων Αττικής, «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ»

 

 

 Στα Άδυτα της αθάνατης Ηρωίδας του 1821

   Έκθεση χαρακτικών της Ελένης Τζιφάκη- Μισιρλή

 

      ΚΩΣΤΗΣ  ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

      www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Υπό την αιγίδα της Επιτροπής 200 χρόνια μετά την Επανάσταση- Ελλάδα 2021, η Ιερά Μητρόπολις Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου και ο ιστορικός Σύλλογος των αποδήμων Ρεθυμνίων της Αττικής, «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ»- ένα από τα μακροβιότερα, πολυπληθέστερα και πλέον δραστήρια κρητικά σωματεία της Αττικής- διοργανώνουν από κοινού Έκθεση έργων χαρακτικής της κ. Ελένης Τζιφάκη- Μισιρλή, δραστήριου μέλους του Συλλόγου των Ρεθυμνίων, υπό τον ποιητικότατο τίτλο: «Στα Άδυτα της αθάνατης Ηρωίδας του 1821». Η έκθεση εγκαινιάστηκε στις 27 Οκτωβρίου, στην αίθουσα του ιερού Ναού των Αγίων Τεσσάρων Νεομαρτύρων Ρεθύμνου και θα συνεχίσει να λειτουργεί μέχρι τις 8 Νοεμβρίου, την άλλη μεγάλη εθνική- τοπική μας επέτειο, τα «Αρκάδια», στις ώρες 9-12 το πρωί και 5-7 το απόγευμα.

Πρόκειται για μιαν ιστορική έκθεση αφιερωμένη στα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Μιαν έκθεση που αποτελεί, θεωρώ, απαύγασμα και εξακτίνωση των ιδανικών του τόπου, που αποτελούν πολύτιμη και μόνιμη παρακαταθήκη και κινητήρια δύναμη και κληρονομιά των δύο φορέων- δημιουργών της, τόσο της Εκκλησίας των Ρεθυμνίων, όσο  και του ιστορικού Συλλόγου του νομού μας. Μιαν ιστορική έκθεση εκπλήρωση πρώτα- πρώτα χρέους και τιμής προς τους Ήρωες του Εικοσιένα, που με αίμα, ιδρώτα και αγωνία και απίστευτες έμπονες θυσίες, μάς χάρισαν τη Λευτεριά που ζούμε και χαιρόμαστε σήμερα και δεύτερον εκπλήρωση βαθιάς επιθυμίας προσφοράς προς τους συμπολίτες μας σπουδαίων ιστορικών πληροφοριών και διδαγμάτων, μεμιγμένων μετά Τέχνης υψηλής και αφάτου καλαισθησίας, για την Επανάσταση του 1821- 1830 στην ηπειρωτική Ελλάδα, τα νησιά αλλά και την Κρήτη. Είναι ευτυχείς οι λαοί που ξέρουν να μελετούν την ιστορία τους και να διδάσκονται από αυτήν, γιατί είναι γνωστόν ότι ο ανιστόρητος άνθρωπος είναι όν α-πολιτικό, δεν έχει κοινωνικό και πολιτικό ήθος και, συνήθως, δεν είναι και καλός πολίτης.

Και η εν λόγω Έκθεση τα επιτυγχάνει όλα αυτά: και διδάσκει και συγκινεί και διασώζει πολύτιμα ιστορικά αποθέματα, που συντηρούν και περισώζουν τον χαρακτήρα και το ήθος του Κρητικού και γενικότερα Ελληνικού λαού. Σκοπός της η ανάδειξη τής σπουδαίας αυτής ιστορικής κληρονομιάς, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο άνθρωπος και ο πολιτισμός του σε κάθε περίοδο τής ιστορικής του πορείας είναι φως και γι’ αυτό πρέπει να φωτίζει και να φωτίζεται και να διδάσκει ορθά τους μεταγενεστέρους.     

Το διαζευκτικό σχήμα «Ελευθερία ή Θάνατος» διατρέχει παντού, απ’ άκρη σε άκρη την Έκθεση. Ατέλειωτη αλυσίδα οι ήρωες τού Εικοσιένα- παλαιοελλαδίτες και Κρητικοί- κυριολεκτικά όλοι τους μεθυσμένοι από τα γεγονότα των ημερών εκείνων, με ανιδιοτέλεια, θάρρος και αποφασιστικότητα ρίχνονται στις πιο απίθανες ενέργειες συμβάλλοντας στον απελευθερωτικό τού Έθνους Αγώνα.

Με μια πρώτη ματιά, τα ιστορικά γεγονότα φαίνονται να εξισορροπούνται ανάμεσα Ηπειρωτικής Ελλάδας (Χορός Ζαλόγγου, Μαντώ Μαυρογένους, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα) και Κρήτης (Δασκαλοχαρίκλεια, Η οπλαρχηγός Αντωνούσα), ενώ εν μέσω αυτών προβάλλονται και αρκετά ουδέτερα θέματα (Η Μάνα στη Μάχη, Σκλαβοπάζαρα, Γυναίκες ετοιμάζουν πυρομαχικά, Πολεμιστές του 1821). Όλα, όμως, εν τέλει, αφορούν και αναφέρονται ειδικά και αποκλειστικά στη γυναικεία πολεμική δράση, παρουσία και συνεισφορά στον Αγώνα του 21.

Δημιουργός των έργων η καταξιωμένη Ρεθυμνία χαράκτρια κ. Ελένη Τζιφάκη- Μισιρλή. Η κ. Τζιφάκη σπούδασε στη Σχολή Δοξιάδη, πλάι στον Σπύρο Βασιλείου (ελεύθερο σχέδιο) και τον Ευάγγελο Παπανούτσο (Φιλοσοφία Αισθητικής). Τη μακρόχρονη εμπειρία της στην Τέχνη μεταλαμπαδεύει διδάσκοντας επί σειρά ετών σε Πνευματικά Κέντρα Δήμων και σε Πολιτιστικούς Συλλόγους της Χώρας, με πληθώρα μαθητών της να έχουν και οι ίδιοι εξελιχθεί σε ικανούς  επαγγελματίες και μεταλαμπαδευτές της Τέχνης.

Στο ενεργητικό της έχει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις με ποικίλα έργα χαρακτικών κοσμημάτων και μικρογλυπτών, που όλα τους δείχνουν τη θρησκευτική προσήλωσή της στην αρχαιότητα και την πλούσια ελληνική παράδοση. Έργα της στον νομό μας υπάρχουν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Ρεθύμνου και στο Μουσείο της Μονής Αρκαδίου.

Η κ. Τζιφάκη στα χαρακτικά της φαίνεται να δοκιμάζει τα πάντα^. πειραματίζεται, αναζητά δημιουργικά και προτείνει όλο και κάτι καινούριο, κάτι σπουδαίο, έξοχα εντυπωσιακό από τον χώρο τής ιστορίας και τον ατέλειωτο πλούτο της ελληνικής παράδοσης, που υπήρξαν και είναι μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές σταθερές και εξαιτίας της ομορφιάς τους αλλά και της δύναμης που εκπέμπουν στην ελληνική ψυχή. Μελετά με προσοχή τις διαστάσεις, τις αναλογίες, τους όγκους, δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ακριβή θέση τής κάθε λεπτομέρειας. Τίποτε δεν είναι και δεν μπορείς να το θεωρήσεις τυχαίο στις δημιουργίες της.

Αξίζουν θερμών ευχαριστιών όλοι οι παραπάνω φορείς και δημιουργοί του σπουδαίου αυτού εικαστικού γεγονότος της πόλεώς μας για την απόλυτη ενσυναίσθηση τής ευθύνης και του χρέους τους απέναντι στον τόπο και την ιστορία^. η Ι. Μητρόπολή μας και ο ακούραστος Μητροπολίτης μας κ. Ευγένιος, ο ιστορικός Σύλλογος των Ρεθυμνίων Αττικής και ο υπερδραστήριος φίλος Προέδρος του κ. Γεώργιος Βλατάκης και η καταξιωμένη χαράκτρια κ. Ελένη Τζιφάκη- Μισιρλή, στην οποία  ευχόμαστε καλή συνέχεια στις γόνιμες και δημιουργικές αναζητήσεις της στον όμορφο κόσμο της Τέχνης, που γίνονται όλες τους πλατιά ανοίγματα φωτός, που αφήνουν από μέσα τους να διαλάμψει και να διαχυθεί η αλήθεια των εναγώνιων και ευγενικών αναζητήσεών της.

Η ΜΑΧΗ ΣΤΙΣ ΑΜΟΥΡΓΕΛΕΣ ΜΟΝΟΦΑΤΣΙΟΥ - Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ Τ. ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΡΕΒΕΛΗ * * *

            Ιστορικά σημειώματα

για τα 200 χρόνια από το 1821

 

 

Η ΜΑΧΗ ΣΤΙΣ ΑΜΟΥΡΓΕΛΕΣ ΜΟΝΟΦΑΤΣΙΟΥ-

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ Τ. ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΡΕΒΕΛΗ

 

 

          ΚΩΣΤΗΣ  ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

                  www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Η μάχη στις Αμουργέλες Μονοφατσίου (σήμερα Δήμου Μινώα Πεδιάδας) έγινε στις 20 Αυγούστου του 1823, με όλως καταστρεπτικό για τους Κρητικούς αποτέλεσμα. Και εδώ πήγε το πρεβελιώτικο σώμα με τον Γεώργιο Τσουδερό (εικ. 1)

Εικ. 1. Γεώργιος Τσουδερός

και τον μοναχό Μισαήλ Παγώνη και τους Μιχαήλ Κουρμούλη (εικ. 2) και Πολογεωργάκη υπό τη γενική αρχηγία

Εικ. 2. Μιχαήλ Κουρμούλης

 τον Ρούσου Βουρδουμπά, ο οποίος κατόρθωσε μετά πολλού κόπου να μαζέψει περί τους τρεις χιλιάδες αγωνιστές από το Αμάρι^[1]. Τράβηξαν ανατολικά και έφτασαν στους πρόποδες της Ίδης, στη Γέργερη και στις Αμουργέλες, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον Χουσεΐν.

Οι Κρητικοί, είναι γεγονός ότι στη μάχη αυτή πολέμησαν γενναία, οι δυνάμεις όμως των αντιπάλων ήταν άνισες, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι, που ήταν πολύ περισσότεροι, περί τις 12.000, να καταστρέψουν το εκ 3.000 σώμα των Κρητικών και να το διασκορπίσουν ολοσχερώς. Κοντά σ’ αυτά, συνέβη και να λείπει αδικαιολόγητα, την ώρα της μάχης, ο αρχηγός Ρούσος Βουρδουμπάς, που με τριακόσιους άνδρες πριν δυο-τρεις μέρες είχε μεταβεί στον Μυλοπόταμο για στρατιωτικές υποθέσεις (να επιβάλει αρχηγό τον εξάδελφό του Ρούσο Χούρδο, τον οποίο είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά να δεχτούν ως άρχηγό τους οι Μυλοποταμίτες). Όλα αυτά, μα και η γενικότερη αταξία που παρατηρήθηκε κατά τη μάχη αυτήν, συντέλεσαν στη μεγάλη καταστροφή του ελληνικού σώματος, παρότι την ημέρα εκείνη οι Τούρκοι έχασαν πεντακόσιους άνδρες και οι χριστιανοί εκατόν πενήντα^[2].

Ο Χουσεΐν, μη βρίσκοντας  πια εχθρό μπροστά του, ξεχύθηκε από την Αγία Βαρβάρα και περνώντας από το Αμάρι, τη Λάμπη και το Ρέθυμνο έφτασε ως τα Κουρνοπατήματα του Αποκορώνου, στους πρόποδες των Λευκών Ορέων, ζωγρώντας, σφάζοντας και ερημώνοντας την Κρήτη^[3].

Εικ. 3. Ο Τίμιος Σταυρός του Πρέβελη

Στη μάχη αυτή χάθηκε ο Τίμιος Σταυρός της μονής Πρέβελη (εικ. 3), ο οποίος περιήλθε στα χέρια των Τούρκων. Ο νέος, τότε, καθηγούμενος Νείλος Μοσχοβίτης έκαμε πολλά ταξίδια και πολλές άκαρπες αναζητήσεις, προκειμένου να ανακαλύψει που βρισκόταν. Πήγε στο πεδίο της μάχης των Αμουργελών, με οδηγό τον επιζήσαντα μοναχό Μισαήλ Παγώνη, ο οποίος κατά τη μάχη ήταν στην προσωπική φρουρά του Γεωργίου Τσουδερού, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Στο μοναστήρι επικρατούσε πένθος και συντριβή, για την απώλεια του μεγάλου αυτού θρησκευτικού κειμηλίου.

 Επειδή κάποιοι θα διερωτηθούν, ίσως, για το πώς βρέθηκε ο Τ. Σταυρός εκτός Μονής, στις Αμουργέλες Μονοφατσίου, θα πρέπει να εξηγήσουμε ότι αυτό θα αποτέλεσε, προφανώς, απόφαση του Ηγουμένου της και των μοναχών, να τον πάρουν μαζί τους στην κρίσιμη εκείνη μάχη προς ενίσχυση του σώματος τού Πρέβελη, που συμμετείχε σύσσωμο και είχε, όπως σημειώσαμε, να αντιμετωπίσει πολλαπλάσιους εχθρούς (12000 Τούρκοι έναντι 3000 Ελλήνων). Και πράγματι, σε χειρόγραφο της Μονής Πρέβελη^[4] αναφέρεται ότι πριν από κάθε πολεμική αναμέτρηση ο ιερομόναχος που κρατούσε το ιερό σύμβολο «έβαζεν ευλογητός» και έλεγε μέρος της «Παρακλήσεως του Τ. Σταυρού» από στήθους. Ύψωνε, στη συνέχεια, ψηλά τον τίμιο Σταυρό και προπορευόταν, ώστε στη θέα του και μόνον οι χριστιανοί πολεμιστές να παίρνουν ακατανίκητη δύναμη, θάρρος και ενθουσιασμό για τον αγώνα. Στη συγκεκριμένη μάχη των Αμουργελών ο Σταυρός- όπως σημειώνει ο Συντάκτης του χειρογράφου- κατά «θεία παραχώρηση» πέρασε στο τουρκικό σώμα. Έτσι, η απώλεια του ιερού κειμηλίου στο πεδίο της μάχης έδωσε αργότερα την αφορμή για το εντυπωσιακό θαύμα που ακολούθησε και μας το διηγείται το ίδιο χειρόγραφο της Μονής.

Οι Τούρκοι, λοιπόν, στα χέρια των οποίων ο Σταυρός είχε περιέλθει ως λάφυρο μετά την ατυχή μάχη στις Αμουργέλες, τον πούλησαν στο λιμάνι του Ηρακλείου σε κάποιους Γενοβέζους τυχοδιώκτες. Αυτό θα συνέβη, υποθέτω, τους αμέσως δύο επόμενους μήνες, γιατί κατά τον τρίτο, τον Νοέμβριο του 1823, οι Γενοβέζοι με τον Σταυρό «ανά χείρας» παρέπλεαν τα νότια παράλια της Κρήτης, κατευθυνόμενοι δυτικά, προς την πατρίδα τους, προφανώς, τη Γένοβα.

 Όταν, όμως, περνούσαν στο ύψος ακριβώς του μοναστηριού του Θεολόγου, το πλοίο ξαφνικά ακινητοποιήθηκε και παρέμενε ακινητοποιημένο στο σημείο αυτό περί τα τρία εικοσιτετράωρα και αυτό παρά τον ούριο άνεμο που φυσούσε. Το επιθεώρησαν εξονυχιστικά, αλλά δεν διαπιστώθηκε καμιά βλάβη. Αναγκάστηκαν, τότε, οι Γενοβέζοι να βγουν στην ξηρά και συγκεκριμένα στο μοναστήρι του Θεολόγου, που το έβλεπαν κατέναντί τους όλο αυτό το διάστημα της ακινητοποίησής τους και να ζητήσουν ανεφοδιασμό σε ύδρευση και προμήθειες τροφίμων. Διηγήθηκαν, μάλιστα, στους μοναχούς το πάθημά τους, οι οποίοι μετά από πολλές συζητήσεις υποπτεύθηκαν τι, ακριβώς, συνέβαινε, πράγμα που σε ερώτησή τους το επιβεβαίωσαν οι Γενοβέζοι. Κατέβηκαν, τότε, οι μοναχοί στην παραλία, παρέλαβαν τον Τ. Σταυρό και το πλοίο ευθύς αναχώρησε για τον προορισμό του. Αυτό θεωρήθηκε και καταγράφηκε ως θαύμα στις δέλτους της ιστορίας της Μονής^[5].

 

---

[1] Παναγιώτης Κ. Κριάρης, Ιστορία της Κρήτης, από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του τέλους της επαναστάσεως του 1866, εν Χανίοις 1902, 261-62. Δημήτρης Φωτιάδης, Η Επανάσταση του Εικοσιένα, Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα, Αθήνα 1971- 1972, τ. Β΄, 410.

[2] Ι. Δ. Μουρέλλος, Ιστορία της Κρήτης, τ. Β΄, Ηράκλειον Κρήτης 1932, 804.

[3] Δημήτρης Φωτιάδης, ό.π..

[4] Το εν λόγω χειρόγραφο συνέταξε ο πρώην Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος Μηνόπουλος, όσο διέτριβε ως εξόριστος στο μοναστήρι του Πρέβελη (1918) (Προσκυνητάριο της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Πρέβελη, 2007, σ. 39- 40).

 [5] Μιχάλης Μ. Παπαδάκις, Το Μοναστήρι του Πρέβελη, Αθήνα 1978, 409. Αν ανατρέξουμε, πάντως, στην πρόσφατη  της Μονής ιστορία, θα διαπιστώσουμε την επακριβή επανάληψη του ίδιου θαύματος και στις 13 Σεπτεμβρίου 1941, κατά τη Γερμανική Κατοχή, με την πολύ γνωστή και σήμερα σε όλη την επαρχία Αγίου Βασιλείου κλοπή του Τ. Σταυρού, τη φορά αυτή από τους Γερμανούς, στις 25 Αυγούστου 1941, όταν κατέστρεψαν τη μονή, οδήγησαν πολλούς μοναχούς στις φυλακές των Χανίων και έκλεψαν τον Τίμιο Σταυρό. Τότε είχαμε, και πάλι, τη θαυματουργική σωτηρία του και επαναφορά του στην Ι. Μονή, μέσω της Αστυνομικής Διεύθυνσης Χανίων, όταν το γερμανικό αεροπλάνο που τον είχαν βάλει αδυνατούσε να ξεκινήσει (η Ιστορία επαναλαμβάνεται!...).

ΑΝΤΩΝΗ ΖΑΧΑΡΑΚΗ * * * ΟΝΕΙΡΟΤΡΟΠΙΟ * * * (Ένα μουσικό CD, με δώδεκα έντεχνα ελληνικά τραγούδια)

 

ΑΝΤΩΝΗ ΖΑΧΑΡΑΚΗ

      

ΟΝΕΙΡΟΤΡΟΠΙΟ

    (Ένα μουσικό CD, με δώδεκα έντεχνα ελληνικά τραγούδια)

                ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

           www.ret-anadromes.blogspot.com

 

      Ένας νέος ψηφιακός δίσκος κυκλοφόρησε πρόσφατα με τη σφραγίδα του ρεθεμνιώτη καλλιτέχνη και δημιουργού Αντώνη Ζαχαράκη, βραβευμένου πρόσφατα με το  βραβείο «Χρυσή Αφροδίτη» του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου (CYIFF) για την ταινία μικρού μήκους «Το Ταξίδι» και γνωστού και από τόσες άλλες μουσικές συνεργασίες, συμμετοχές και δισκογραφικές δουλειές, όπως Η Πεντάμορφη και το Τέρας, Θαυμαστή Μπαλωματού, Μύθοι τού Αισώπου, Βασίλισσα τού Χιονιού, Σούσα, Προφητεία, Χρόνος, Μυροβόλια κ.λπ.

Στη νέα αυτή ψηφιακή δουλειά τού Α. Ζαχαράκη, με τον πρωτότυπο και ονειρικό τίτλο «Ονειροτρόπιο»- που δύσκολα μεν τον βρίσκεις στην ελληνική γλώσσα, αλλά που σίγουρα σε ταξιδεύει στον κόσμο του ονείρου και της μουσικής- συμμετέχουν εννιά εξαιρετικοί καλλιτέχνες, που ερμηνεύουν δώδεκα υπέροχα έντεχνα τραγούδια, που φέρουν όλα την υπογραφή του Αντώνη Ζαχαράκη. Η όλη επιλογή τού μουσικού ρεπερτορίου κρίνεται ιδιαίτερα ενθαρρυντική και ευπρόσδεκτη από το ευρύ και απαιτητικό κοινό από τη στιγμή που ερμηνευτικά συμμετέχουν σε αυτήν γνωστά ονόματα και φωνές του πενταγράμμου, τόσο στο τραγούδι όσο και στην ορχηστρική παλέτα, όπως (τα ονόματα με αλφαβητική σειρά): ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, η Αθηνά Κοντοδήμα, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Σαββέρια Μαργιολά, η Νάντια Πλαρινού, η Στέλλα Σειραγάκη, ο Βασίλης Σκουλάς, ο Γιώργος Στρατάκης και η Ιωάννα Φόρτη.

Στην προσπάθεια αυτήν συνεργάζονται, περαιτέρω, στον στίχο οι: Χ. Αντωνιάδης. Δ. Βαρελάς, Γ. Ζαρκοδούλος, Μ. Ζαχαράκη, Χ. Ηλιόπουλος, Κ. Κουτάντος, Κ. Λουπάκης και Alice Tori και δεκαεφτά φερέλπιδες Ρεθεμνιώτες μουσικοί (μέλη, βασικά, της Δημοτικής
Φιλαρμονικής του Ρεθύμνου), ενώ στην ηχογράφηση/μίξη τού ήχου βρίσκεται ο Τάκης Αργυρίου, στο digital mastering o Αργύρης Έξαρχος και στην Ενορχήστρωση/ Διεύθυνση παραγωγής ο Αντώνης Ζαχαράκης.

Τα πάντα στη νέα αυτή δισκογραφική δουλειά λειτουργούν εικαστικά και με την ακρίβεια τής φωτογραφικής απεικόνισης, προχωρώντας από τραγούδι σε τραγούδι με μια τρυφερή, διαλογική, αλυσιδωτή σειρά αδρού βηματισμού κυμαινομένων συναισθημάτων.

Η «διαμόρφωση» που επέφεραν όλοι οι εξαίρετοι εκτελεστές πάνω στα πρότυπα μοτίβα τής μουσικής του Αντώνη Ζαχαράκη έγκειται, κυρίως, στη διαφοροποίηση που δημιουργείται στις ηχοχρωματικές σχέσεις, λόγω των οργάνων που χρησιμοποιούνται (λαϊκά και κρητικά και όργανα έντεχνων τραγουδιών), ώστε το γενικό αποτέλεσμα να είναι, οπωσδήποτε, απεριόριστα εντυπωσιακό και εξαιρετικά θελκτικό και ωραίο. Με τη μουσική του στον παρουσιαζόμενο ψηφιακό δίσκο ο Αντώνης Ζαχαράκης φαίνεται να αγαπά και να διαχειρίζεται με εντυπωσιακή ακρίβεια και ικανότητα τα καλά ακούσματα του πενταγράμμου, μια μουσική φρέσκια, ευαίσθητη δροσιστική, που σε ξεκουράζει, εκφράζοντας συγκεκριμένους συναισθηματικούς και επικοινωνιακούς στόχους.

Όλοι τους- συνθέτης, ερμηνευτές, μουσικοί και στιχουργοί- είχαν την ευκαιρία στον ψηφιακό αυτόν δίσκο να αποτυπώσουν το πλήρες καλλιτεχνικό διαμέτρημά τους, χαρίζοντάς μας μιαν ερμηνεία λαμπερή, ανάλαφρη, φωτεινή, με εντυπωσιακή ευκρίνεια και καθαρότητα, ώστε να ανήκει σε όλους ένα μεγάλο Μπράβο!!

 (Οι ενδιαφερόμενοι να αποκτήσουν τη νέα δισκογραφική δουλειά του Αντώνη Ζαχαράκη μπορούν να βρουν το cd στο MUSIC MARKET, Γερακάρη, 78-80).