ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ε. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ * * * «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ»


ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ε. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ


«ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ»


   ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
                          www.ret-anadromes.blogspot.com

Από τις εκδόσεις «Παρρησία» προέρχεται η νέα έκδοση τού γνωστού και στην πόλη μας ομότιμου Καθηγητή τής Ψυχολογίας τού Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Γεωργίου Ε. Κρασανάκη, με τον τίτλο: «Εξομολόγηση, Η Χριστιανική Ψυχοθεραπεία». Το νέο του πόνημα- παρότι και αυτό εντάσσεται αυστηρά στον γνωστό επιστημονικό του χώρο, αυτόν της Ψυχολογίας- φαίνεται ότι τη φορά αυτήν, περισσότερο αφορά σε «καρπόν ειρηνικόν» τού πιστού και ευσεβούς πανεπιστημιακού δασκάλου, με τα δεκάδες βιβλία στο ενεργητικό του, που, τώρα πλέον, συνταξιούχος και απαλλαγμένος από τις «ανάγκες» τής πανεπιστημιακής καθέδρας μπορεί να επιδίδεται και σε άλλες επιστημονικές εκζητήσεις που τον ευχαριστούν.

Το παρουσιαζόμενο, με το σημείωμά μας αυτό, πόνημα τού κ. Κρασανάκη αφορά σε μιαν αληθινά πρωτότυπη μελέτη του γύρω από το θέμα τής Εξομολόγησης ή Χριστιανικής Ψυχοθεραπείας, όπως την αποκαλεί σύμφωνα με την επιστήμη τής Ψυχολογίας. Πρόκειται ειδικότερα για εισήγησή του σε δυο Ιερατικά Συνέδρια που διοργάνωσαν, αντίστοιχα, η Ι. Μητρόπολη Ιεραπύτνης και Σητείας, στην Ιεράπετρα, στις 8/3/2004, με την ευλογία τού Σεβασμ. Μητροπολίτη κ. Ευγενίου και η Ι. Μητρόπολη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου, στο Αρκαλοχώρι, στις 4/8/2011, με την ευλογία τού οικείου Μητροπολίτη κ. Ανδρέου.
Η αντιμετώπιση τού θέματος ακολουθεί ακραιφνώς επιστημονικά- ψυχολογικά κριτήρια, μέσα από μια λεπτομερειακή αναδρομή στη γνωστή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα «Ψυχολογία τού Βάθους», που αφορά σε ψυχοθεραπείες που στηρίζονται στη σχέση θεραπευτή- αρρώστου, δεν μένουν στην επιφάνεια αλλά προχωρούν βαθιά, στα μύχια τής ανθρώπινης ύπαρξης, προσπαθώντας να δώσουν νόημα στη ζωή τού ατόμου και να αποκαταστήσουν την ενότητα εκείνου που ήταν κατά το παρελθόν με εκείνο που ζει τη στιγμή αυτή.
Γίγαντες τής Ψυχολογίας τού Βάθους οι τρεις μεγάλοι ψυχοθεραπευτές, Freud, Adler, Jung, ενώ σε αυτούς προσθέτει ο κ. Κρασανάκης και έναν τέταρτο, τον Frankl, σχετικά άγνωστος αυτός ο τελευταίος στους πολλούς. Ο κ. Κρασανάκης υπενθυμίζει τα βασικά σημεία τής κάθε Ψυχολογίας τού Βάθους (γνωστών με ονόματα: Ψυχανάλυση, Ατομική Ψυχολογία, Αναλυτική Ψυχολογία και Υπαρξιακή Ανάλυση ή Λογοθεραπεία). Αυτή η τελευταία, σχετικά άγνωστη, αφορά στη θεωρία τού V. Frankl, στον οποίο, ειδικά- ως συνειδητού χριστιανού ψυχιάτρου- εστιάζει, κυρίως, ο κ. Κρασανάκης και κομίζει τα κύρια σημεία αυτής, που πλησιάζουν πολύ τις θεολογικές θεωρίες για τον άνθρωπο και τα προβλήματά του.
Η ψυχοθεραπεία, κατά Frankl, επιδιώκει την ψυχολογική θεραπεία και στήριξη και η θρησκεία τη σωτηρία τής ψυχής, όμως ο ψυχίατρος που επιδιώκει τη θεραπεία τής ψυχής μπορεί, έμμεσα, να φθάσει στη σωτηρία της, αν, βέβαια, είναι και συνειδητά πιστός χριστιανός. Γιατί ο πιστός ιατρός στο πρόσωπο τού αρρώστου δεν βλέπει ένα σώμα που πάσχει, αλλά μια ψυχή που υποφέρει.
Την εισήγηση- πραγματεία του αυτήν ο κ. Κρασανάκης κλείνει με έναν δεκάλογο προσωπικών πρακτικών συμβουλών προς τους ιερείς εξομολόγους των προαναφερθεισών δύο Μητροπόλεων τής Κρήτης, ενώ στο τέλος τού βιβλίου παραθέτει και την «Ακολουθία των εξομολογουμένων».
Οι εικόνες που κοσμούν το βιβλίο είναι λίγες μεν, αλλά προσεκτικά επιλεγμένες, συμβατές και σε απόλυτη σχέση ευρισκόμενες προς το θέμα (όπως: η Μετάνοια τού Πέτρου, οι φωτογραφίες των τεσσάρων τιτάνων τής Ψυχανάλυσης, η γνωστή εικόνα τού πνευματικό με τον εξομολογούμενο, του Δαβίδ με τον περίφημο Ψαλμό τής Μετανοίας κ.λπ).  
Την εγκυρότητα τού βιβλίου εγγυώνται η θερμουργός πίστη τού συγγραφέα στην Εκκλησία και το επίγειο έργο της και ο κατ’ επίγνωσιν ένθεος ιεραποστολικός ζήλος του. Ο λόγος του απλός, παρότι ακραιφνώς επιστημονικός, πηγάζει από το περίσσευμα και τον ιερό ενθουσιασμό τής φλεγόμενης καρδιάς του και επιτυγχάνει να αναθερμάνει τις ψυχές των αναγνωστών του και να δονήσει τις πιο ευαίσθητες χορδές τής καρδιάς τους, δημιουργώντας, με τον τρόπο αυτόν, τις αναγκαίες ψυχολογικές προϋποθέσεις και υποδομές, ώστε τα γραφόμενά του να καταστούν μόνιμο βίωμα αυτών.
Για άλλη μια φορά συγχαίρουμε και θερμά ευχαριστούμε τον εκλεκτό φίλο συγγραφέα κ. Γεώργιο Ε. Κρασανάκη και του ευχόμαστε να έχει δύναμη, για να συνεχίζει τη γόνιμη και δημιουργική δραστηριότητά του στον χώρο τής Εκκλησίας και της Επιστήμης, όπου η μέχρι σήμερα συμβολή του είναι και ουσιαστική και μεγάλη.

ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΜΑΣ

ΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Κ  Α  Ρ  Η  Ν  Ε  Σ

ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

www.ret-anadromes.blogspot.com

 


·        Γενικά στοιχεία για το χωριό- Κοινοτική αναγνώριση
Χωριό τής επαρχίας Αγίου Βασιλείου και σήμερα δήμου Λάμπης, νομού Ρεθύμνου, κάτοικοι (απογρ. 2001) 218, υψόμ. 540 μ., 35 χλμ. από το Ρέθυμνο, διακλάδωση στο χωριό Μιξόρρουμα αριστερά, στο 26ο χλμ. τού δρόμου προς Σπήλι- Λαμπηνή- Καρήνες. Υπάρχει και άλλος δρόμος από την αρτηρία Αμαρίου. Βολιώνες- Παντάνασσα- Πατσός- Καρήνες.
Η αρχική αναγνώριση της κοινότητας Καρηνών έγινε με το Δ. 6-9-1925, ΦΕΚ Α 260/1925 και προήλθε από την κοινότητα Σπηλίου.
Οικισμοί που αρχικά απάρτισαν την κοινότητα: Καρήνες.
Οικισμοί που αποτελούν σήμερα το Δ. Δ. Καρηνών (κάτ. 218): Καρήνες (κάτ. 218).  
Το 1890 οι Καρήνες, ανήκουν στον δήμο Μέρωνος ή Επάνω Δήμο, περιγράφονται δε από τον Εμμ. Λαμπρινάκη ως «κώμη ποιμενική, με ευφόρους γαίας, εξάγουσα ωραίους φασιόλους και άλλα είδη, διακρινομένη δε διά το εύανδρον των κατοίκων της»[1].
 Το χωριό πανηγυρίζει στις 14 Σεπτεμβρίου την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, όπου συρρέουν πολλοί προσκυνητές και από όλα τα γύρω χωριά. Άλλο πανηγύρι γίνεται στις 8 Σεπτεμβρίου στην Παναγία στην Πέτρα αλλά και στις 6 Αυγούστου στο Σωτήρα Χριστό, όπου λαμβάνουν χώρα και οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για την Εθνική Αντίσταση και τον Καπετάν Λεμονιά (Νικόλαο Παπαδάκη)

·        Πληθυσμιακά- Κτηματολογικά Στοιχεία
Το χωριό αναφέρεται στην πρώην επαρχία Αμαρίου το 1577 από τον Fr. Barozzi (fo27r) ως Carines, επίσης από τον Καστροφύλακα αναφέρονται δυο οικισμοί στον νομό Ρεθύμνου. (K174) ως Carines, με 312 κατoίκους και Carrines με 36 κατοίκους το 1583. Ο Στ. Σπανάκης κάνει την υπόθεση ότι ο μικρότερος οικισμός μπορεί να ήταν χωριστή συνοικία του μεγαλύτερου και αναφέρεται ιδιαίτερα, όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις[2]. από τον Basilicata[3] αναφέρεται ως Charines το 1630, το 1834, στην Αιγυπτιακή απογραφή, ως Karines[4], με 4 χριστιανικές και 3 τουρκικές οικογένειες. To 1881 αναφέρεται «Καρίναις»  στο δήμο Μέρωνα Αμαρίου με 252 χριστιανούς κατοίκους και το 1900 στον ίδιο δήμο με 275. Το 1920 αναφέρεται «Καρίνες» και αποτελεί την έδρα ομώνυμου αγροτικού Δήμου στην επαρχία Αγίου Βασιλείου, κάτοικοι 294, το 1928 αποτελεί ομώνυμη κοινότητα και έχει 395 κατ., το 1940 (Καρίναι) κατ. 436, το 1951 κάτ. 398, το 1961 κάτ. 370, το 1971 κάτ. 293, το 1981 κάτ.239, το 1991 κάτ.256 και το 2001 κατ. 218.

·        Ερειπωμένοι Οικισμοί
         α) Άγιος Ιωάννης Κεφαλά,
         β) Καλογεράδω
         γ) Πέτρα
         δ) Ποταμοί[5]

·        Η ονομασία τού χωριού
Όσον αφορά στο όνομα του χωριού, ο Θεόδωρος Σ. Πελαντάκης σημειώνει ότι το χωριό βρίσκεται σε περιοχή γεμάτη λόφους και βουνά. Ήδη στους χρόνους του Ομήρου «κτίσματα, όπως είναι οι ακροπόλεις, ονομάζονται κάρηνα ‘ως επί λόφων κείμενα’»[6]. Άρα, η προέλευση του τοπωνυμίου είναι ομηρική και πρέπει να γράφεται Καρήνες με [η].
Με την ονομασία, τώρα, Καρήνες θα πρέπει να εννοήσουμε όχι τόσο κτίσματα «ως επί λόφων κείμενα», κατά το ομηρικό απόσπασμα που παραθέσαμε, αλλά τις ίδιες τις κορυφές των ορέων, που, πράγματι, υπεραφθονούν στη εκεί γύρω περιοχή. Και ‘κάρηνα’ [κάρηνον (το), από κάρη (το), αντί του κάρα, η= το κεφάλι], μεταφορικά, ονομάζονται και οι κορυφές των ορέων[7]. Και εδώ, στις Καρήνες, τα διαδοχικά υψώματα δίνουν την εντύπωση πλήθους ‘κεφαλιών’, που ξεφυτρώνουν γύρω σου.
 Με πληροφόρησαν, επίσης, οι συνεργάτες μου ότι στο χωριό υπάρχουν πολλές καρυδιές και μου έστρεψαν προς το δέντρο αυτό την απαρχή τού ονόματος τού μακροτοπωνυμίου. Οπότε, μια σχέση τού  μακροτοπωνυμίου προς το φυτωνυμικό κάρυον (= καρύδι) καρύα, καρυά, η (= η καρυδιά)- που θα επέβαλε μια γραφή του τοπωνυμίου με [υ] (Καρύνες)- δεν φαίνεται καθόλου απίθανη[8].
Όμως, σχέση τού ονόματος τού χωριού με την ενετική λέξη carina φαίνεται όλως απίθανη, αφού ορεινό όπως είναι δεν δικαιολογεί στην περιοχή του μαρίνες πλοίων κ.λπ. 

·        Ιστορικά στοιχεία
Είναι γεγονός ότι λόγω του ορεινού του χωριού δεν κατοίκησαν σε αυτό ποτέ Τούρκοι, δεν κάηκε καμιά φορά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ενώ στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής οι κάτοικοι έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Σε σπήλαιο, μάλιστα, του χωριού διέμειναν ο γερμανός στρατηγός Κράιπε και οι απαγωγείς του κατά τη διαδρομή τους από τα Σπήλια Ηρακλείου- όπου τον απήγαγαν- στο Ροδάκινο της επαρχίας Αγ. Βασιλείου, απ’ όπου με υποβρύχιο μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο Κάιρο, τον Απρίλιο του 1944.
  
·        Μορφές- Αγωνιστές τού χωριού
Το χωριό ορεινό όπως είναι χαρακτηρίζεται ανέκαθεν για την έντονη και αγνή φιλοπατρία του. Δεν έλλειψε από κανένα προσκλητήριο του Έθνους και έχει να μας επιδείξει άφθονους αγωνιστές στους διάφορους αγώνες τού Έθνους. Έτσι, από τις Καρήνες καταγόταν ο Μακεδονομάχος Βασίλης Στελιουδάκης, επίσης ο Δημήτρης Φραγκιουδάκης, που ανήκε κατά τα χρόνια τής Αντίστασης (1941- 44) στην ομάδα του Πετρακογιώργη, και ο γνωστός καπετάν Λεμονιάς Παπαδάκης (Νικόλαος Παπαδάκης), για τον οποίο, αλλά και τους λοιπούς πεσόντες κατά τη Γερμανική κατοχή έχει στηθεί ηρώο από πέτρα αλφάς στο χωριό.
Μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες τού αντιστασιακού κινήματος στην Κρήτη ο καπετάν Λεμονιάς Παπαδάκης (Νικόλαος Παπαδάκης) γεννήθηκε στις Καρίνες το 1901. Εθελοντής στη Μικρασιατική εκστρατεία την περίοδο τής κατοχής μυήθηκε στο ΕΑΜ από τον καθηγητή Γιάννη Μαθιουδάκη από την Κοξαρέ. Σύντομα (αν και αγράμματος) αναδείχτηκε σε γενναίο καπετάνιο τού Ε.Λ.Α.Σ. Παρέλαβε την αρχηγία του Ε.Λ.Α.Σ στο Ρέθυμνο από τον καπετάν Γιάννη Σπιθουλάκη. Διακρινόταν για τη φιλοπατρία, τη μετριοφροσύνη, την ευστροφία, την τόλμη και την αντρεία του. Έδωσε τις μάχες: α) Ποταμών (11/9/1943) β) Αγριοχώραφο Κουρταλιώτη (29/08/1943) γ) Κρουσανιώτικο Φαράγγι (14/07/1943 και 07/08/1943) δ) Αραβάνες (29/8/1943) ε) Κοξαρές (29/08/1943).
Αν και προσωπικά είχε καταφέρει να θέσει εαυτόν εκτός του εμφύλιου πολεμικού κλίματος τής εποχής, δολοφονήθηκε από χέρι ελληνικό στις 17/01/1945, στη θέση «Κουτσουλίθρα» τού χωριού Κοξαρέ[9].
Αγωνιστές, περαιτέρω, στους διάφορους απελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδας το χωριό έχει να επιδείξει τους: Ιωάννη Ιωσ. Δασκαλάκη, Ιωσήφ Γ. Δασκαλάκη, Εμμανουήλ Κουτσάκη, Βασίλειο Α. Παλιεράκη, Δημ. Απ. Παλιεράκη, Γεώργιο Ν. Παπαδάκη, Εμμανουήλ Ν. Παπαδάκη, Γεώργιο Σέρδε, Ευάγγελο Σέρδε, Νικόλαο Σέρδε, Αντώνιο Στελιουδάκη, Γεώργιο Στελιουδάκη, Εμμανουήλ ή Αναγνώστη Στελιουδάκη[10]

·        Οικογένειες τού χωριού
      Οικογένειες του χωριού, σήμερα, είναι: οι Νικολουδάκηδες, Τζουρμπάκηδες, Φραγκιουδάκηδες, Στεφανάκηδες, Γιορταμάκηδες, Σχοινάκηδες, Λαγουδάκηδες, Κουτσάκηδες, Στελιουδάκηδες, Στεφανάκηδες, Μαρκογιαννάκηδες, Τραϊτοράκηδες, Μαραβελάκηδες, Παπαδάκηδες.


·        Ναοί τού χωριού
       Στο χωριό υπάρχουν αρκετές βυζαντινές εκκλησίες, όπως:
στη θέση Κεφάλα, πλησίον αγροτικής οδού και κοντά στον νεότερο ναό του αγίου Ιωάννου, ο βυζαντινός ναός του αγίου Γεωργίου, του οποίου έχει καταπέσει μεγάλο τμήμα τού δυτικού τοίχου, η δε στέγη έχει μεγάλες ρωγμές και το νερό εισέρχεται μέσα στην εκκλησία με αποτέλεσμα την καταστροφή των περισσοτέρων αγιογραφιών. Σε ετοιμόρροπη κόγχη διακρίνεται ο Παντοκράτωρ κι ένας Ιεράρχης, στο βορεινό δε τοίχο δυο έφιπποι άγιοι[11]. Ο ναός παλιότερα υπαγόταν στην ιερά μονή Αρσανίου και σήμερα χρειάζεται συντήρηση.
Μέσα στο χωριό, πάνω σε λόφο, στέκεται ερείπιο, λόγω κατολισθήσεως τού υπεδάφους, και άλλος ναός τού αγίου Γεωργίου. Του ναού τούτου διατηρείται ο βόρειος μόνο τοίχος και τμήμα τού δυτικού. Από αυτούς, στον βόρειο τοίχο σώζεται τμήμα τής τοιχογραφίας τού αγίου Γεωργίου και στο δυτικό τοιχογραφία του ζεύγους των κτιτόρων- αφιερωτών, που έχουν το ένα τους χέρι στο στήθος και με τα άλλο κρατούν το εκκλησάκι- αφιέρωμα. Την εικόνα των αφιερωτών- κτιτόρων πρώτος φωτογράφησε ο Gerola. Η αγιογραφία αυτή και τμήματα άλλων έχουν αφαιρεθεί από την αρχαιολογική υπηρεσία και φυλάσσονται σήμερα στον καθεδρικό ναό. Από τους βυζαντινούς ναούς τού χωριού στον Κατάλογο των Gerola- Λασσιθιωτάκη αναγράφονται μόνο ο παρών και ο προηγούμενος, που κατατάσσονται και οι δυο στην επαρχία Αμαρίου, γιατί στην επαρχία αυτήν ανήκαν οι Καρήνες όταν τις επισκέφθηκε ο Gerola[12].  
Και τρίτος βυζαντινός ναός τού αγίου Γεωργίου βρίσκεται στην τοποθεσία Χάσικα, ανατολικά του χωριού. Στο ανατολικό τμήμα τής καμάρας διασώζει αγιογραφίες δύο εποχών, στον δε νότιο τοίχο υπάρχουν ίχνη τοιχογραφιών δύο, επίσης, εποχών και δύο ολόσωμοι άγιοι. Τέλος, στην τοποθεσία Πέτρα υπάρχει και τέταρτος ναός τού Αγίου Γεωργίου, του οποίου η στέγη έχει πέσει προ δεκαετιών και από τα όμβρια ύδατα που εισέρχονται σε αυτόν έχουν καταστραφεί οι αγιογραφίες και ίχνη μόνο αυτών διακρίνονται σε όλους τους τοίχους, ενώ στην κόγχη του ιερού διακρίνονται ευκρινώς και οι αγιογραφίες Ιεραρχών συλλειτουργούντων[13].
Δυτικά τού χωριού βρίσκεται ο ναός τού αγίου Αντωνίου, παλιά δίκλιτη βασιλική, που παραμένει ερείπιο από ετών. Παντελώς ερειπωμένοι, με όλως δυσδιάκριτα ίχνη τοιχογραφιών, είναι και ο ναός της Παναγίας, στην τοποθεσία Πέτρα, ΒΔ του χωριού και η Αγία Παρασκευή στην τοποθεσία «Σκαλώματα ή Σκάλα» μέσα σε μια κατάφυτη περιοχή από δρυς και ελιές. Ο ναός είναι μονόχωρος και ο θόλος του στηρίζεται σε δύο οξυκόρυφα τόξα. Φέρει κωδωνοστάσιο και δυτικά τού ναού υπήρχαν κτίσματα, τα οποία στα χρόνια της κατοχής αποτελούσαν καταφύγιο για τους αγωνιστές τής Εθνικής Αντίστασης.
Η εκκλησία, τέλος, του Τιμίου Σταυρού είναι σήμερα ο Καθεδρικός ναός τού χωριού. Κτίστηκε το 1960 στη θέση τού ομώνυμου παλαιού ναού και είναι ρυθμού τρίκλιτης βασιλικής. Το βόρειο κλίτος είναι αφιερωμένο στον άγιο Ευστράτιο και το νότιο στην αγία Βαρβάρα. Ο παλιός ναός ήταν, επίσης, ρυθμού τρίκλιτης βασιλικής αφιερωμένος στον Αστράτηγο (αρχιστράτηγο Μιχαήλ), στον Τίμιο Σταυρό (Ύψωση) και την αγία Βαρβάρα.
Θεωρώ, πάντως, ότι η διαφορά ως προς τον «Άγιο Ευστράτιο» -στον οποίο είναι αφιερωμένο το βόρειο κλίτος τού σημερινού ναού- και τον «Αστράτηγο» (Αρχιστράτηγο Μιχαήλ) -στον οποίο ήταν αφιερωμένος ο παλαιός ναός-, είναι όλως εικονική και ότι από λάθος το όνομα Αστράτηγος μεταφράστηκε σε Ευστράτιος και καθιερώθηκε σε αυτόν ο νεότερος ναός. Αφού συμφωνούν οι άλλοι δύο Άγιοι του πρώτου ναού με αυτούς του δευτέρου [Τίμιος Σταυρός (Ύψωση) και αγία Βαρβάρα], γιατί να υπάρχει ασυμφωνία μόνο ως προς τον πρώτο, που εξάλλου πρόκειται για ιδιαίτερα σεβαστό στον λαό τής υπαίθρου άγιο; Ιστορικά είναι βεβαιωμένο και από άλλες περιπτώσεις ότι από αρχικό άγιος Αστράτη(γ)ος (=Μιχαήλ Αρχάγγελος) το όνομα, κατά παραφθορά, κατέληξε σε άγιος Ευστράτιος (αρχιστράτηγος <Αϊστράτηγος <Αϊστράτιος <Ευστράτιος). Και αναλυτικότερα. άγιος Αστράτη(γ)ος από το επίθετο "άγιος" και το ουσιαστικό "στρατηγός", δηλαδή ο «άγιος Στρατηγός»- όπως θεωρούνται, ανέκαθεν, από την παράδοση τής Εκκλησίας ο αρχάγγελος Μιχαήλ, μαζί με τον Γαβριήλ, ως αρχηγοί των αγγελικών ταγμάτων- με τον καιρό λησμονήθηκε ότι κάτω από το αρχικό «Α-» κρύβεται η λέξη αϊ (= άγιος), και το «Αστράτηγος» θεωρήθηκε ως απλό όνομα αγίου και, μάλιστα, προστέθηκε και δεύτερο «αϊ-» μπροστά από το όνομα και έλαβε, τελικά, τη μορφή με την οποία το συναντήσαμε παραπάνω: άγιο Αστράτηγο. Σε πολλές περιπτώσεις, στη συνέχεια, (Σακτούρια, Κεντροχώρι, αλλά και εδώ, πιστεύω, στις Καρήνες) το τοπωνύμιο, κατά παραφθορά, κατέληξε άγιος Ευστράτιος (από αρχιστράτηγος <Αϊστράτηγος <Αϊστράτιος <Ευστράτιος)[14].    
Τα μόνα κειμήλια που σώζονται απ’ αυτόν τον παλιό ναό είναι τα εικονίσματα τού αρχιστράτηγου Μιχαήλ, του αγίου Ιωάννη τού Προδρόμου, της Κοίμησης τής Θεοτόκου, της Ύψωσης τού Τιμίου Σταυρού, μια εικόνα τής Αναστάσεως, τμήμα τού κεντρικού Σταυρού τού τέμπλου, ένα παλιό ευαγγέλιο τυπωμένο στη Βενετία, το σήμαντρο τού παλιού ναού όπως και μια καμπάνα με παραστάσεις, που βρέθηκε θαμμένη πλησίον τού νότιου τοίχου τού κατεδαφισμένου ναού. Κατά την κατεδάφιση ανεβρέθηκαν πλήθος μνημάτων στο εσωτερικό και το εξωτερικό τού ναού ορισμένα εκ των οποίων ιερωμένων. Ο Gerola μας παρέχει φωτογραφία τού παλαιού κωδωνοστασίου, το οποίο ήταν το αρχαιότερο στον νομό Ρεθύμνης και έφερε επιγραφή με το όνομα τού κτήτορα Φραγκιά Βλαστού- ένα από τα παλιά ονόματα τού χωριού- και τη χρονολογία 1601[15].

·        Το Σχολείο
Το σχολείο τού χωριού λειτούργησε αρχικά ως γραμματοσχολείο (1899), ημιημερήσιο Παντανάσσης-Καρηνών (1900), προάχθηκε σε διθέσιο (1951) κι απ’ τα τέλη τής δεκαετίας του ’70 ως μονοθέσιο, μέχρι το σχολικό έτος 1999- 2000, που έπαυσε να λειτουργεί, έχοντας τέσσερις, μόλις, μαθητές, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο σχολείο τού Σπηλίου. Εκεί μεταφέρθηκαν και τα αρχεία τού σχολείου.
Το παλιό, το πρώτο κτίριο τού σχολείου είχε ανεγερθεί κατέναντι της εκκλησίας τού Τιμίου Σταυρού. Το σχολικό έτος 1927- 28 κτίστηκε το νέο διδακτήριο, το οποίο διατηρείται και σήμερα με χρήματα τού μετέπειτα βουλευτή Μανόλη Παπαδογιάννη και ενέργειες τού Στεφάνου Φραγκιουδάκη[16]. Το συγκεκριμένο κτίριο έχει ιστορική σημασία, καθώς ήταν η έδρα και ο τόπος συνάντησης των καπεταναίων των αντάρτικων ομάδων κατά την Εθνική Αντίσταση 1941-1944 τού νομού Ρεθύμνου. Συγκεκριμένα, στο σχολείο Καρηνών έγιναν δυο μεγάλα συνέδρια. στο δεύτερο εξ αυτών (Απρίλη 1943) οι αντιστασιακές ομάδες (ΕΑΜ) διασπάστηκαν και έγινε αυτό που επιδίωκαν οι ανταγωνισμοί των Μεγάλων Συμμαχικών δυνάμεων, που, δυστυχώς, αποτέλεσε και την αρχή για τον μετέπειτα Εμφύλιο.
Προσθήκη λεζάντας
 
·        Προϊόντα
Το χωριό, ως ορεινή περιοχή, παράγει πλούσια κτηνοτροφικά προϊόντα, επίσης λάδι, κρασί, και εξαιρετικής ποιότητας φασόλια. Πρόκειται για χωριό με ανεπτυγμένη κτηνοτροφία, διαθέτει, μάλιστα, και σύγχρονο ιδιωτικό τυροκομείο.




[1] Εμμ. Λαμπρινάκη, Γεωγραφία τής Κρήτης, 1890, 111.
[2] Στέργ. Γ. Σπανάκη, Πόλεις και χωριά τής Κρήτης, στο πέρασμα των αιώνων, τ. Α΄, Ηράκλειο 1991, σ. 367.
[3] Στέργιου Σπανάκη, Μνημεία Κρητικής Ιστορίας, Ηράκλειο 1969, τ. V, 130.
[4] Rob. Pashley, Travels in Crete, II, London 1837, 314.
[5] Στοιχεία για τους ερειπωμένους αυτούς οικισμούς βλ. στον Κωστή Ηλ. Παπαδάκη, Τοπωνυμικό τής επαρχίας Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου, τ. Ε΄, στη σειρά των Εκδόσεων τού Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου για την πρώην επαρχία Αγίου Βασιλείου, Ρέθυμνο 2011, 269 εξ.
[6] Θ. Σ. Πελαντάκη, «Το όνομα των χωριών Μιξόρρουμα και  Καρήνες», Προμηθεύς ο Πυρφόρος, 23 (1981) 33 και  Ι. Πανταζίδου, Ομηρικό Λεξικό (λήμμα «κάρηνον»). Ότι το τοπωνύμιο αφορά σε υψώματα φαίνεται και από τις επόμενες μορφές του, στις οποίες απαντά και ως σύνθετο και ως απλό: στω Gαρώ dο Χαλίκι, στω Gαρώ dο Χάρακα, στω Gαρώ dο Τζίγκουνα, στη Gορφή τω Gαρώ αλλά και ως απλό: στ’ Ακάρη, στ’ Ακάρε. Τα τοπωνύμια αυτά σχετίζονται με το αρχαίο: «ορέων κάρηνα»- από κάρηνον (το), ιων. και ομηρ. κάρη (το), αντί του κάρα, η= το κεφάλι- και αναφέρονται σε κορυφές βουνών και ορέων, που πράγματι υπεραφθονούν στις γύρω περιοχές, του όρους Κέντρος και των Καρηνών, απ’ όπου όλα προέρχονται. Και οι κορυφές των ορέων ονομάζονται έτσι (κάρηνα, κάρη) μεταφορικά, επειδή, ακριβώς, μοιάζουν με κεφαλές.
[7] Πβ. και το έτερον ομηρικό (Ιλ. Α, 39-44):
                         «ως έφατ’  ευχόμενος , τούδ’ έκλυε Φοίβος Απόλλων
                           βει  δε κατ’ Ολύμποιο καρήνων χωόμενος …» ( = κατέβηκε θυμωμένος από τις κορυφές τού Ολύμπου…).
[8] Κωστή Ηλ. Παπαδάκη, Τοπωνυμικό τής επαρχίας Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου, ό.π. (σημ. 5), 276 (σημ. 33).
[9] Από την ιστοσελίδα τού Δήμου Λάμπης (http://www.lambis.gr)
[10] Νικολάου Φασατάκη, Αγωνιστές και θύματα τής τ. επαρχίας Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνης (1866- 1897), Αθήνα  2001, 50-54.
[11] Gerola- Λασσιθιωτάκη, Τοπογραφικός Κατάλογος τοιχογραφημένων εκκλησιών τής Κρήτης, Ηράκλειον 1961, σελ. 62/346 και Θεοδώρου Στ. Πελαντάκη, Βυζαντινοί Ναοί τής επαρχίας Αγίου Βασιλείου Ν. Ρεθύμνης, Ρέθυμνο 1973, 25.
[12] G. Gerola, Monumenti Veneti Nell’ isola di Creta, Venezia Μ.CM.VΙΙΙ (1908), vol. II, 335, n 38 και Θεοδώρου Στ. Πελαντάκη, ό.π. 25.  Από τους βυζαντινούς ναούς τού χωριού στον Κατάλογο των Gerola- Λασσιθιωτάκη αναγράφονται μόνο ο παρών και ο προηγούμενος, που κατατάσσονται και οι δυο στην επαρχία Αμαρίου, γιατί στην επαρχία αυτήν ανήκαν οι Καρήνες όταν τις επισκέφθηκε ο Gerola.
[13] Θεοδώρου Στ. Πελαντάκη, ό.π. 25 και 26.
[14] Κωστή Ηλ. Παπαδάκη, «Τα Χριστιανικά Τοπωνύμια της επαρχίας Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνης», Νέα Χριστιανική Κρήτη 23 (2004), 346.
[15] G. Gerola, ό.π., ΙV, 493.
[16] Νικολάου Φασατάκη, Η τ. επαρχία Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνης, Αθήνα 2003, 358.


ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΠΑΡΑΣΧΟΥ- ΚΟΥΡΗ


   ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
21 ΧΡΟΝΙΑ, 7 ΜΗΝΕΣ, 14 ΗΜΕΡΕΣ, 11 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 45΄ ΤΗΣ ΩΡΑΣ
[Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 20062, σχ. 8ο (20,5Χ14), σσ. 360]  


    ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
             www.ret-anadromes.blogspot.com


Την γνώρισα στην εκδήλωση παρουσίασης τού βιβλίου μου η «Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος Χριστού Κουμπέ Ρεθύμνου και ο νεότερος ιδρυτής της Νέστωρ Ι. Βασσάλος, ο Διονυσιάτης», που διοργάνωσε στις 20 Φεβρουάριο 2012, στην Αθήνα, ο ιστορικός και  υπερδραστήριος «Σύλλογος Ρεθυμνίων Αττικής “Το Αρκάδι”». Ήταν προσκεκλημένη τού γνωστού λόγιου οδοντιάτρου και εκλεκτού φίλου κ. Μανόλη Κούνουπα, προκειμένου, όπως της είχε πει, να παρακολουθήσει μιαν όμορφη και πνευματική εκδήλωση. Την είχε γνωρίσει από ένα βιβλίο της για τον μοναχογιό της- ένα σπάνιο παιδί, με εξαιρετική συμβολή στα ελληνικά γράμματα, παρότι πέθανε πολύ πρόωρα, πάνω στην άνοιξη τής ζωής του, σε ηλικία είκοσι ενός, μόλις, ετών. Το βιβλίο αυτό ο κ. Κούνουπας είχε κερδίσει σε λαχνό τής Πρωτοχρονιάτικης πίτας τού Συλλόγου, και πάλι, Ρεθυμνίων Αττικής, αν θυμάμαι καλά. Είχε εκπλαγεί, τότε, ο εκλεκτός φίλος και συμπολίτης από την ανάγνωσή του, επικοινώνησε με την τραγική μητέρα- συγγραφέα και συνήψαν γνωριμία.   
          Την ίδια έκπληξη μού εμέλλετο να δοκιμάσω και εγώ, με τη σειρά μου, ύστερα από τη γνωριμία μου μαζί της, στην ως άνω εκδήλωση, και την τιμητική, στη συνέχεια, προς εμέ αφιέρωση τού εν λόγω βιβλίου της, καθώς και τριών, ακόμα, εξαιρετικών ποιητικών εκδόσεων τού παιδιού της και ενός ψηφιακού δίσκου με μελοποιημένα από τον Γ. Βούκανο, τη σοπράνο ΡοζΜαρί Κυπραίου και τον βαρύτονο Timothy Sharp, ποιήματά του, αλλά και επτά (!) ακόμη βιβλίων που γράφτηκαν μετά θάνατον από διάφορους λογοτέχνες για το παιδί της.
 Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο στοργή, αγάπη και πόνο ψυχής, γεμάτο τρυφερές δροσοσταλίδες αναμνήσεων, από τη ζωή τού πολυτάλαντου παιδιού της, που- όπως και η Θεοτόκος τους λόγους τού μικρού Ιησού- διατηρούσε και εκείνη σαν τιμαλφή κειμήλια στα τρίσβαθα τής καρδιάς της και, όταν έφθασε το πλήρωμα τού χρόνου, τις κέντησε όλες, μία προς μία, πάνω στον πικρόχολο καμβά τής θλίψης της, μεταλλάσσοντας τον πόνο της σε μιαν αληθινά χρήσιμη συγγραφική δημιουργία. Είναι η μαρτυρία τής μάννας που άντεξε στον πόνο κάνοντάς τον ή καλύτερα «μετουσιώνοντάς» τον σε ένα πολύτιμο και με ειδική βαρύτητα βιβλίο!
Ο λόγος για την κ. Κωστούλα Παράσχου- Κουρή, από το Ναύπλιο Αργολίδας, δημόσιο υπάλληλο στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας (Γενικό Επιτελείο Στρατού) και απόγονο των γνωστών Κρητολατρών ποιητών Αχιλλέα και Γεωργίου Παράσχου [έργο τού τελευταίου ο περίφημος «Ύμνος τής Κρήτης», «Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη» (βλ. Κωστή Ηλ. Παπαδάκη, «Το Μελόδραμα τού Γεωργίου Παράσχου “Η Μάχη των Κεραμειών” και ο “άγνωστος” Ύμνος τής Κρήτης», Ελλωτία 6 (1997), 167- 182]. Και το βιβλίο της, για το οποίο ο λόγος, μια εκπληκτική ελεγεία (θρήνος), με τον εντυπωσιακό τίτλο: «Κοντά στο παιδί μου, 21 χρόνια, 7 μήνες, 14 ημέρες, 11 ώρες και 45΄ τής ώρας», εκχύλισμα όλης τής μητρικής στοργής και αφοσίωσής της στο μοναχοπαίδι της, τον Βασίλη, τριτοετή φοιτητή τής Νομικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Αθηνών και καταξιωμένο ποιητή, παρά το νεαρότατον τής ηλικίας του.
Πρόκειται για ένα ογκώδες βιβλίο 360 σελίδων (+παράρτημα φωτογραφιών), που κυκλοφόρησε σε Β΄ έκδοση από τον γνωστό Εκδοτικό Οίκο Α. Λιβάνη, το έτος 2006, τα δικαιώματα τού οποίου η κ. Κουρή ευγενώς παραχώρησε στο Ίδρυμα «Το χαμόγελο τού Παιδιού». Το βιβλίο προλογίζεται με  βαθυνούστατο Πρόλογο- πραγματική μελέτη πάνω στο θέμα τού πόνου και του θανάτου, από τον κ. Ι. Σ. Μαρκαντώνη, Ομότ. Καθηγητή τής Παιδαγωγικής τού Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρο τού Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» τής Αθήνας.
Δεν συνηθίζω να παρουσιάζω βιβλία παρελθόντων ετών. στην περίπτωση, όμως, της κυρίας Κουρή κάνω μιαν όλως μοναδική εξαίρεση. Στις εκατοντάδες των κριτικών και βιβλιοπαρουσιάσεων που έχω κάνει από το έτος 1975 μέχρι σήμερα, άλλο βιβλίο με τέτοια συγκλονιστική θεματική δεν έχω συναντήσει. Με συγκλόνισε απεριόριστα η εντυπωσιακή αξιοπρέπεια αυτής τής μάνας, που έχασε το εικοσάχρονο με τις τόσες αρετές μοναχοπαίδι της, χάνοντας ταυτόχρονα και όλα τα όνειρα και τις ελπίδες της. και όμως η γυναίκα αυτή δεν το ‘βαλε κάτω, αλλά βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να σταθεί στα πόδια της, χάρη- όπως η ίδια σημειώνει- στη πίστη της στον Θεό και στα διδάγματα τού Ευαγγελίου και να καταγράψει τη ζωή τού παιδιού της με κάθε λεπτομέρεια, μετουσιώνοντάς την σε «πόνημα» λαμπρό, που το αφιερώνει «στις πονεμένες μανάδες όλου τού κόσμου», που σε αυτό το βιβλίο βρίσκουν να αντικατοπτρίζεται και να ανακουφίζεται και ο δικός τους πόνος.
 «Αν και δεν είμαι λογοτέχνης- σημειώνει στον πρόλογο τού βιβλίου της- ούτε φιλοδοξώ να δρέψω δάφνες λογοτέχνιδος, αποφάσισα να γράψω για τη ζωή μου με το παιδί μου, επειδή πολλοί με ρωτούσαν για τη ζωή και τον χαρακτήρα του, εντυπωσιασμένοι από την έντονη προσωπικότητα και τις αρετές του, αλλά  κι επειδή με αυτήν την έκδοση νομίζουμε ότι κρατάμε ζωντανό αυτό το παιδί, που όνειρό του είχε να καταλάβει μιαν άξια θέση στα ελληνικά Γράμματα».
Βασίλης Κουρής (+21 ετών), Ποιητής 
Και ήταν, πράγματι, θαυμαστά τού Βασίλη και η προσωπικότητα και οι αρετές και το εν γένει πνευματικό του έργο, πρόσφορο, μάλιστα, αυτό το τελευταίο, για αξιολόγηση και αποτίμηση από επώνυμο φωτισμένο μυαλό και άξιο ανάλογα να τιμηθεί. Το έργο αυτό συναποτελείται από δυο πολυσέλιδες ποιητικές συλλογές έξοχης ποιητικής σύλληψης, που, πραγματικά, εντυπωσιάζουν τον μελετητή τους και πληθώρα ιστορικών και κοινωνικών άρθρων εξαιρετικά υψηλού πνευματικού και ποιοτικού επιπέδου σε έναν τρίτο τόμο. Πότε, αλήθεια, πρόφθασαν και ήλθαν στο φως όλα αυτά από τα χέρια ενός μόλις εικοσάχρονου παιδιού; Το έργο τού νεαρού Βασίλη που τιμήθηκε και βραβεύτηκε έξι φορές σε ισάριθμους Πανελλήνιους Διαγωνισμούς, αλλά και η προτομή του που κοσμεί σήμερα το Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Παπάγου- του οποίου δημότης εν ζωή ήταν- αλλά και τα προσωπικά αντικείμενά του, που προβάλλονται στο Πνευματικό Κέντρο Ναυπλίου, επιβεβαιώνουν τού λόγου το ασφαλές, ώστε εδώ να έχει πλήρη την ισχύν του το της Σοφίας Σολομώντος: «τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς ενάρεστος γαρ τω Θεώ γενόμενος ηγαπήθη, και ζων μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη. ηρπάγη μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού…» (Σοφ. Σολ. 4, 10- 14).
Στη σειρά έκθεσης των γεγονότων στο βιβλίο τής κ. Κουρή ακολουθείται το πρωθύστερο σχήμα. αφού, δηλαδή, η συγγραφέας- μητέρα καταγράψει το ιστορικό τού τραγικού θανάτου τού παιδιού της, αρχίζει να εξιστορεί λεπτομερειακά τη ζωή του από τη γέννησή του μέχρι και τον «αρπαγμό» του και την αναχώρησή του για την αιωνιότητα. Το βιβλίο αποτελεί όχι μόνο μια πλήρη εγκυκλοπαίδεια παιδαγωγικής, εστιάζοντας σε μιαν όλως υποδειγματική και «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» αγωγή των παιδιών «εν τω προσώπω» τού Βασίλη, αλλά και σπουδαίο εγχειρίδιο εσωτερικού λόγου και διαλόγου, δύναμης ψυχής, αυτογνωσίας και ενδοσκόπησης. Καταφέρνει με αριστουργηματική αφηγηματική ικανότητα να ισορροπεί ανάμεσα στη θλίψη και τη χαρά, την απογοήτευση και το θάρρος, τη σιωπή και την ένταση, τα γεγονότα και τη φαντασία. Παραθέτω χαρακτηριστικό απόσπασμα τού βιβλίου μέσα από το οποίο εκφράζονται, νομίζω, οι παραπάνω σκέψεις και αρετές τού βιβλίου. «όταν στις 22 Γενάρη τού 1994 χάσαμε το μοναχοπαίδι μας, τον Βασίλη, σε ηλικία 22 ετών, από εγκεφαλικό αιμάτωμα συνεπεία ανευρύσματος, ο κόσμος μας γύρισε ανάποδα. Ο ήλιος μαύρισε, το μυαλό μας θόλωσε και δεν σκεπτόμαστε τίποτε άλλο παρά τον θάνατο σαν λύτρωση από το φρικτό μαρτύριό μας…Μόνοι μας, χωρίς καμιά συμπαράσταση εκτός από καμιάν επίσκεψη και αυτήν μάλλον από υποχρέωση. Αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε βοηθώντας ο ένας τον άλλο στον ανηφορικό δρόμο τού Γολγοθά μας. Ζούσαμε με χορτόσουπες, που και αυτές με δυσκολία τις καταπίναμε. Σ’ αυτήν την κρίσιμη καμπή τής ζωής μας, γνωρίσαμε δυο μικρά παιδιά, που είχαν έρθει πρόσφατα με τους γονείς τους από την Αλβανία και έμεναν σ’ ένα μικρό ανήλιαγο υπόγειο.
Ήταν δυο μικρά αδελφάκια, ένα αγόρι ηλικίας έντεκα ετών, ο Μαρίνος, και ένα κοριτσάκι εννέα ετών, η Γιόνα. Και τα δύο ήταν χαριτωμένα και πολύ ευγενικά. Τα αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή και αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου να δοθούμε στα παιδιά αυτά και να τα βοηθήσουμε να μορφωθούν και να επιζήσουν, χωρίς να προσδοκούμε κανένα αντάλλαγμα από κανέναν, κινούμενοι από το χρέος μας και μόνο απέναντι στους συνανθρώπους μας που είχαν ανάγκη και βοήθεια». Και τα δύο παιδιά εδώ λειτούργησαν, ασφαλώς, ως «υποκατάστατο» τού νεαρού Βασίλη και βάλσαμο παρηγοριάς στις πονεμένες ψυχές των γονέων, με έναν κοινωνικά χρήσιμο και χριστιανικότατο τρόπο. Δεν άφησαν το κενό τής καρδιάς τους να το καταλάβει η απελπισία, η απογοήτευση.  
Η γλώσσα τού βιβλίου απλή, λιτή, απέριττη και αυθεντική καταφέρνει με τον πιο γνήσιο και φυσικό τρόπο να τιθασεύσει τις οδυνηρές μνήμες που δυνάστευαν σαν φαντάσματα την τραγική μάνα, ώστε να μεταλλαχτούν και αυτές και να γίνουν στην ψυχή της πιο οικείες, πιο προσιτές, βότανο ιαματικό, που θα της έδινε τη δύναμη και το κουράγιο να καθίσει και να γράψει το βιβλίο αυτό της «χαρμολύπης», αφού η λύπη της δι’ αυτού «μετριαζόταν», μετατρεπόμενη- όπως και η ίδια το δηλώνει- σε «χαρά» και ανακούφιση μιλώντας για το προικισμένο παιδί της και τις φωτισμένες αρετές του. Πρόκειται, όπως σημειώνει ο κ. Ιω. Μαρκαντώνης, για ένα σπάνιο είδος βιωματικής αυτοψυχογραφίας, όπως αποτυπώνεται με γλωσσικά ή και ζωγραφικά δείγματα έκφρασης η ψυχοδυναμική των διαπροσωπικών σχέσεων των βασικών «πρωταγωνιστών» τού βιβλίου, μητέρας- γιου- πατέρα, ιδιαίτερα δε των δύο πρώτων, αναφορικά με την πορεία ζωής τού παιδιού, του ιδιοφυούς και πολυτάλαντου Βασίλη».
Για το παιδί αυτό και το έργο του εκφράστηκαν με τα πιο εγκωμιαστικά λόγια σπουδαίοι άνθρωποι τού πνεύματος και τής Τέχνης (Μ. Γ. Μερακλής, Ιω. Μαρκαντώνης, Παντ. Απέργης, Δημ. Κουκουλομάτης, Δ. Λαζογιώργης- Ελληνικός, Β. Πολύδωρας, Ν. Β. Τυπάλδος κ.ά.). Όμως, γι’ αυτόν επιφυλασσόμαστε και εμείς σε επόμενο σημείωμά μας με το οποίο προτιθέμεθα να παρουσιάσουμε το εντυπωσιακό ποιητικό έργο τού, μόλις, εικοσάχρονου Ποιητή Βασίλη Α. Κουρή.