Τελευταίο αντίο στον Σάββα Μύρωνος Αμανατίδη

 

Σάββας Μύρωνος Αμανατίδης

Νεκρολογία

 

Τελευταίο αντίο στον

Σάββα Μύρωνος Αμανατίδη

 

 ΚΩΣΤΗΣ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

       www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Το άγγελμα του θανάτου είναι πάντοτε οδυνηρό και επώδυνο, αν και γνωρίζουμε όλοι πως είναι το βεβαιότερο, το πιο σίγουρο και αναπόφευκτο γεγονός τής ζωής τού κάθε ανθρώπου. Η έγχρονη ζωή αποτελεί το σπέρμα τής αιωνιότητας, μέτρο για την κατάκτηση της οποίας θεωρείται ο βαθμός τής τελειότητας που θα επιτύχει ο άνθρωπος στη ζωή του για την ανάδειξη των σπουδαίων και μεγάλων ουρανοδρόμων αρετών που πρέπει να τον διακρίνουν και κατακοσμούν ενόσω ζει. Και το γνωστό απόφθεγμα τού αρχαίου ποιητή Μενάνδρου «ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ», σε αυτές, ακριβώς, τις ουρανοδρόμους αρετές αναφέρεται, που γνώρισαν, θεωρώ, απόλυτη εφαρμογή και πραγματοποιήθηκαν στον ύψιστο βαθμό στην προσωπικότητα του αείμνηστου και πάνυ αγαπητού Σάββα Μύρωνος Αμανατίδη, φίλου και για πολλά χρόνια συναδέλφου πεφιλημένου και εκλεκτού και σήμερα και συμπέθερου αγαπητού.

Πόντιος στην καταγωγή, γεννήθηκε στο χωριό Πεπονιά Κοζάνης, όπου και διδάχτηκε τα  πρώτα, τα εγκύκλια γράμματα. Στη συνέχεια, σπούδασε θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πρωτοδιόριστος καθηγητής στο Μουζάκι Θεσσαλίας γνώρισε, περί το έτος 1966, την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του, την αείμνηστη ρεθεμνιώτισσα δασκάλα, Μαρία Βοριά, που, τον καιρό εκείνο, υπηρετούσε εκεί ως δασκάλα.  

Χάρη της αγαπημένης του Μαρίας ήλθε στη συνέχεια, το έτος 1981, και κατοίκησε στο Ρέθυμνο, με την οποία ευτύχησε να δημιουργήσουν μιαν αξιοζήλευτη οικογένεια και να αποκτήσουν τρία παιδιά, που του χάρισαν, σήμερα, πέντε υπέροχα εγγόνια. Υπήρξε αφοσιωμένος σύζυγος και υπόδειγμα στοργικού πατέρα. Χτυπήθηκε, όμως, σκληρά από τη ζωή χάνοντας πολύ ενωρίς την αγαπημένη σύντροφο του, πράγμα που τον ανάγκασε, έκτοτε, να σηκώσει μόνος του αλλά αξιοπρεπώς όλο το βάρος της οικογένειας.

Το ίδιο αγαπητός υπήρξε, ομολογουμένως, ο Σάββας Αμανατίδης και στους συναδέλφους του καθηγητές, στους μαθητές του και σε όλους όσοι- στον επαγγελματικό του χώρο- τον γνώρισαν και τον έζησαν από κοντά. Γιατί και ως δάσκαλος ο Σάββας Αμανατίδης είναι γεγονός ότι γνώριζε να ενθουσιάζει τους μαθητές του, από τους οποίους και υπεραγαπάτο με τον πιο φυσικό, άδολο κι ανεπιτήδευτο τρόπο, γιατί γνώριζε να μεταλαμπαδεύει σε αυτούς αξίες πολύτιμες, γνώση και σοφία από τον αστείρευτο και πολύπλευρο της ψυχής του πλούτο.

Δημιουργικός, πρακτικός και αποτελεσµατικός έγραψε και δημοσίευσε σειρά άρθρων στις τοπικές εφημερίδες και πραγματοποίησε δεκάδες ομιλιών. Όπου βρέθηκε και με όποιους συνεργάστηκε, τόσο στον επαγγελματικό χώρο, ως Διευθυντής, για πολλά χρόνια, του 3^ου Γυμνασίου Ρεθύμνου- απ’ όπου και αποστρατεύθηκε ως επίτιμος Διευθυντής- όσο και στον επαγγελματικό συνδικαλισμό, όπου, επίσης, δραστηριοποιήθηκε ενεργά ως ευαισθητοποιημένος και ενεργός πολίτης, παντού κέρδισε τη φιλία, την αγαθή ανάμνηση και εκτίµηση όλων.

Χαρακτηριστικά τής προσωπικότητάς του ήταν, περαιτέρω, η ευγένεια τού χαρακτήρα, το χριστιανικό ήθος και η απλότητα. Παντού εμφανιζόταν προσηνής και εγκάρδιος, απλός στους τρόπους και αξιοπρεπής, αυθεντικός, ήρεμος και στοχαστικός. Οι συναναστρεφόμενοι μαζί του είχαν πάντοτε κάτι να ωφεληθούν.

     Καλό σου ταξίδι, συμπέθερέ μου, αγαπητέ, ας είναι ελαφρό το χώμα τής ρεθεμνιώτικης γης που σε σκέπασε και ο δικαιοκρίτης Θεός τής αγάπης και του ελέους ας τάξει την ψυχή σου «ἐν σκηναῖς δικαίων» και ας δώσει την εξ ύψους παρηγορία στα παιδιά σου, στον Μύρο, στη Βιργινία και στον Δημήτρη, στα εγγόνια σου και σε όλους εμάς που σε γνωρίσαμε και σε αγαπήσαμε.

  Ας είναι η μνήμη σου αιωνία!