Γ.Π.ΕΚΚΕΚΑΚΗΣ * * * Ρεθεμνιώτες που πέρασαν αφήνοντας ίχνη και περαστικοί που έμειναν στην ιστορία του τόπου

 

Γ.Π.ΕΚΚΕΚΑΚΗΣ

 

Ρεθεμνιώτες που πέρασαν αφήνοντας ίχνη και περαστικοί που έμειναν στην ιστορία του τόπου

[ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΡΕΘΥΜΝΟΥ, Ρέθυμνο 2022, σχ. 4^ο (29 Χ 21), σσ. 384]

 

   ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

          www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Λόγω προγραμματισμένης δεκαπενθήμερης απουσίας μου σε ταξίδι αναψυχής στη Γερμανία, δεν είχα τη δυνατότητα να παρευρεθώ στην παρουσίαση του βιβλίου «Ρεθεμνιώτες που πέρασαν αφήνοντας ίχνη και περαστικοί που έμειναν στην ιστορία του τόπου» του πολυαγαπημένου μου φίλου, αείμνηστου Γιώργη Εκκεκάκη, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 23 Ιουλίου και ώρα 8:00 μ.μ. στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ρεθύμνου. Η φυσική απουσία μου, ωστόσο, δεν μειώνει σε τίποτα το χρέος που νιώθω απέναντι στον φίλο — χρέος καρδιάς, μνήμης, σεβασμού και αγάπης προς τον άνθρωπο του λόγου και της ψυχής, που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στον τόπο και στις ζωές όλων μας. Έτσι, αισθάνομαι την ανάγκη να απευθύνω λίγα λόγια αγάπης στη μνήμη του και να παρουσιάσω με σεβασμό και βαθιά συναισθηματική φόρτιση, το μετά θάνατον ύστατο αυτό πνευματικό του δημιούργημα, μια έκδοση ευγνωμοσύνης από τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ρεθύμνου προς τον συγγραφέα, μεγάλο δωρητή της σε σπάνια και πολύτιμα βιβλία.

Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από τότε που, το 2014, ο Γιώργος Εκκεκάκης εξέφρασε για πρώτη φορά την πρόθεσή του να δωρίσει την πολύτιμη βιβλιοθήκη του- 5.228 σπάνιους και πολύτιμους τόμους- στο Ρέθυμνο, στην πόλη που τόσο αγάπησε και υπηρέτησε με το έργο του. Και η συλλογή αυτή σήμερα κοσμεί πέντε ολόκληρα βιβλιοστάσια στον δεύτερο όροφο της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ρεθύμνου. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη δωρεά βιβλίων που έχει δεχθεί ποτέ ο εν λόγω πνευματικός φορέας της πόλης μας, με έμφαση στην κρητολογική θεματολογία, ώστε με αυτόν τον πλούτο γνώσης η Βιβλιοθήκη του Ρεθύμνου να αποκτά έναν νέο διευρυμένο ρόλο στον χάρτη της κρητολογικής γνώσης: να λειτουργεί, δηλαδή, ως σημείο αναφοράς για τη μελέτη της κρητικής ιστορίας και πολιτισμού, όχι μόνο σε πανελλήνιο αλλά και σε διεθνές επίπεδο.

Η φιλία μας με τον Γιώργο γεννήθηκε πριν από σαράντα και πλέον χρόνια (1981), όταν βρεθήκαμε συνάδελφοι στο παλιό 1ο Γυμνάσιο, στον «Οίκο Παιδείας». Από την πρώτη στιγμή, μας ένωσε μια πνευματική συγγένεια, βαθιά και ουσιαστική, που στηριζόταν στην αμοιβαία εκτίμηση και τον σεβασμό και στα κοινά πνευματικά μας ενδιαφέροντα. Ο Γιώργος με εντυπωσίαζε αδιάκοπα με τις πρωτότυπες ιδέες του, τη βαθιά του γνώση και το ανεξάντλητο πάθος του για κρητολογικά — και όχι μόνο — θέματα, τα οποία κατέγραφε επιμελώς, χωρίς όμως και να τα προβάλλει προς τα έξω, να τα δημοσιοποιεί. Στις ατελείωτες συζητήσεις μας, είτε στο σχολείο είτε στις εκδρομές, στο σπίτι μου ή στο εξοχικό του στην Πηγή, συχνά τον «επιτιμούσα» με φιλική αγανάκτηση: «Γράψ’ τα, βρε Γιώργο, όλ’ αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα που μου λες! Γιατί να χάνονται μεταξύ μας και να μη βγουν παραέξω!...» Κι εκείνος, με το γνώριμο χαμόγελό του, το ευπροσήγορο και γεμάτο καλοσύνη, μου απαντούσε: «Λες, βρε Κωστή; Λες;». Και δεν ξέχασε ποτέ την παρότρυνσή μου εκείνη και μου το θύμιζε κάθε φορά που μου χάριζε ένα καινούριο βιβλίο του — τεκμήριο της δημιουργικής του συνέπειας και της πνευματικής του γενναιοδωρίας (εικ.).

Πολύτιμες αφιερώσεις των βιβλίων του Γιώργου Εκκεκκάκη 1) ''Το χωριό Πηγή Ρεθύμνου'' και 2) ΄΄Τα Κρητικά Βιβλία΄΄

Ο Γιώργος Εκκεκάκης υπήρξε ένας πολυτάλαντος και πολυδιάστατος άνθρωπος με ευρύτατο φάσμα γνώσεων, που εκτείνονταν σε πολλούς τομείς του επιστητού, με ιδιαίτερη, πάντως, έμφαση στην Τοπική Ιστορία, ενώ, περαιτέρω, ήταν και ικανός αγιογράφος, ζωγράφος, σκιτσογράφος, καλλιτεχνικός βιβλιοδέτης και συλλέκτης δεινός σπάνιων βιβλίων, χειρογράφων και φυλλαδίων που αφορούσαν, βασικά, στην Κρήτη και στην ιστορία της. Και ο Εκκεκάκης, προκειμένου να ικανοποιήσει αυτό το ακριβοπληρωμένο πάθος του- του συλλέκτη παλιών, κι όχι μόνο, βιβλίων- πουλούσε μόνιμα πολλές από τις αγιογραφίες που φιλοτεχνούσε.

Οι γνώσεις του αυτές, καρπός μιας ζωής αφιερωμένης στη μελέτη, δεν έμειναν ποτέ εγκλωβισμένες στο προσωπικό του αρχείο· έγιναν πηγή προσφοράς για την πόλη, τον νομό και ολόκληρη την Κρήτη. Ήταν ένας πολυτάλαντος και χαλκέντερος εργάτης του πνεύματος, που από την τρυφερή του νεότητα «μάζευε», σαν την μέλισσα, και ωρίμαζε μέσα του μια πολύπλευρη και συχνά ετερόκλητη γνώση. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ήταν έτοιμος και μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, ξάφνιασε τους πάντες, ξεδιπλώνοντας ένα εξαιρετικά πλούσιο συγγραφικό έργο: βιβλία, μεταφράσεις ξένων περιηγητών, εκατοντάδες άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. Ένας άθλος. Ένα θαύμα συγγραφικής παραγωγής!

Σήμερα, νιώθουμε ιδιαίτερη συγκίνηση και χαρά για την μετά θάνατον — ευγνωμοσύνης ένεκεν — έκδοση του προαναφερθέντος τελευταίου του βιβλίου, του κύκνειου άσματός του, από τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη μας, ως αντιδώρημα για τη μεγαλειώδη προς αυτήν προσφορά του. Πρόκειται για ένα βιογραφικό λεξικό — ένα αρχείο που συγκεντρώνει βιογραφίες και προσωπογραφίες Ρεθεμνιωτών με ξεχωριστή πολιτισμική και ιστορική ταυτότητα. Πρόκειται για ένα τεκμήριο όχι μόνο ιστορικό, αλλά και πράξη ευθύνης και αγάπης προς το Ρέθυμνο και τους ανθρώπους του. Μεταξύ των άλλων (ευρετηριακών πινάκων στο τέλος του βιβλίου και πολλών σχεδίων της πόλης από τον ίδιο τον συγγραφέα προερχομένων), περιλαμβάνει φωτογραφίες ή απεικονίσεις των προσώπων των οποίων οι βιογραφίες παρουσιάζονται^. επαναστατών, αγωνιστών από κάθε γωνιά της Κρήτης, ανθρώπων του πνεύματος, αλλά και πολιτών με μικρή ή μεγάλη συνεισφορά στην κοινωνία, ανεξαρτήτως πεδίου δράσης.

 Το έργο στηρίζεται σε κατά το δυνατόν τεκμηριωμένα γεγονότα και τοποθετεί τον κάθε βιογραφούμενο στο ιστορικό και κοινωνικό του περιβάλλον, εστιάζοντας στην ανθρώπινη διάσταση και στην προσφορά του στον τόπο. Έτσι, ο  συγγραφέας διασώζει μνήμες, αναδεικνύει πρότυπα ζωής, και δίνει έμφαση στην ιστορική ακρίβεια, παραθέτοντας πηγές— βιβλία, συχνά δυσεύρετες εφημερίδες και περιοδικά, εγκυκλοπαίδειες, λεξικά — στις οποίες μπορεί να ανατρέξει ο ερευνητής ή ο απλός αναγνώστης που επιθυμεί να αντλήσει περισσότερες πληροφορίες. Εμπνέει μέσα από την πορεία και τις επιλογές των βιογραφούμενων, και φωτίζει την εποχή τους μέσα από το άτομο, αποκαλύπτοντας τα κοινωνικά και πολιτισμικά συμφραζόμενα. Την επιμέλεια  του βιβλίου ανέλαβε η συνάδελφος Κατίνα Κανδυλάκη, ενώ τον σχεδιασμό της έκδοσης είχε η κ. Έλενα Νταντή.

Ας είναι το έργο αυτό και η μεγαλειώδης δωρεά του φίλου Γιώργη Εκκεκάκη προς τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη του Ρεθύμνου φάρος φωτεινός για τις επόμενες γενιές. Και, ακόμα, ας είναι η μνήμη του αιώνια, όπως αρμόζει σε εκείνους που τίμησαν τον τόπο τους με το πνεύμα τους αλλά και με την καρδιά τους.

Η 4η καταστροφή του Kάτω Mοναστηριού του Πρέβελη από τους Τούρκους (7.7.1867) * * * Σχετικές διηγήσεις των κατοίκων Κεραμέ- Αγαλλιανού

 

Εικ. 1. Η Ι. Μονή του Τιμίου Προδρόμου (Κάτω Μοναστήρι), Πρέβελη, στη δεκαετία του 1950 (Αρχείο Ι. Μ. Πρέβελη)

Η 4^η καταστροφή του Kάτω Mοναστηριού του    Πρέβελη από τους Τούρκους  (7.7.1867)

Σχετικές διηγήσεις των κατοίκων Κεραμέ- Αγαλλιανού

      ΚΩΣΤΗΣ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

         www.ret-anadromes.blogspot.com

 Eκτός από μιαν αιματηρή και άτυχη μάχη στα Κεραμέ με τον Δημήτριο Πετροπουλάκη- όπως καταγράφει το γεγονός ο Nικ. Σακκόπουλος, πρόξενος της Eλλάδας, τον καιρό εκείνο, στα Xανιά[1]- άλλο πολεμικό γεγονός δε φαίνεται να έλαβε χώρα στην περιοχή των χωριών Kεραμέ- Aγαλλιανού, πέρα από κάποιες ασήμαντες τοπικές αψιμαχίες με εντελώς περιορισμένο βεληνεκές και αυτό λόγω κυρίως της απομόνωσης των δύο χωριών, εκεί στην Πίσω Γιαλιά, μακριά από τις κεντρικές διαβάσεις που οδηγούσαν από τη μια επαρχία στην άλλη και στους γειτονικούς νομούς. Aντίθετα, τα πλησιόχωρα προς τον Kεραμέ χωριά Άρδακτος και Aκούμια, αλλά και η I. Mονή του Πρέβελη, που βρίσκονται σε κεντρικότερα σημεία, γνώρισαν κατά καιρούς την άγρια μανία του κατακτητή και στα 1867 η I. Mονή Πρέβελη και την τέταρτη μεγάλη καταστροφή της από τον Tούρκο στρατηγό Pεσίτ πασά.

Και ιδού το ιστορικό πλαίσιο τής εν λόγω μεγάλης καταστροφής του Μοναστηριού και πώς την κράτησε την ιστορική μνήμη του ο λαός. Τον Ιούλιο του 1867 μετά την ολοσχερή κατάληψη των Σφακίων από τους Τούρκους και την εξουδετέρωση κάθε αντίστασης στην περιοχή, ο Τούρκος στρατηγός Ρεσίτ πασάς επέστρεφε στο Ηράκλειο μέσω της επαρχίας Αγίου Βασιλείου. Στον δρόμο προσβαλλόταν από τους επαναστάτες οι οποίοι μονίμως του προκαλούσαν σύγχυση και ζημιές, ζητώντας να λάβουν εκδίκηση για τις καταστροφές. Όταν το πρωί στις 7 Ιουλίου του 1867 περνούσε από την περιφέρεια των Σελλίων Αγίου Βασιλείου, οι κάτοικοι του χωριού ενισχυμένοι και από άλλους κατοίκους των χωριών Ροδάκινου, Μύρθιου, Λευκογείων τού επιτέθηκαν και του προκάλεσαν μεγάλες ζημιές και απώλειες στο στράτευμά του.

Την ίδια μέρα, 7 Ιουλίου του 1867, ο Ρεσίτ πασάς έφτασε στο Κάτω Μοναστήρι του Πρέβελη (του Προδρόμου) (εικ. 1). Όπως σημειώνει ο Μ. Παπαδάκης (Το Μοναστήρι του Πρέβελη στην Κρήτη, Αθήνα 1978, 310) ο Ρεσίτ πασάς ενέργησε αμέσως έρευνες στους χώρους της Μονής και ανακάλυψε πως στα δάπεδα των αποθηκών, τα οποία είχαν σκαφτεί, οι μοναχοί είχαν κρύψει και σκεπάσει με χώμα εισοδήματα^. λάδια, σιτηρά, όσπρια, τα οποία οι Τούρκοι ξέθαψαν και τα έκαψαν μαζί και όλο το Μοναστήρι και τα μετόχια του στο Νιο Χωριό, τη Μύρθιο, τα Λευκόγεια και τον Ασώματο. Γίνεται λόγος για 10.000 οκάδες λάδι, που- όπως λέγει και το δημοτικό τραγούδι (βλ. αμέσως παρακάτω)-έτρεξε μέχρι τον Μεγάλο Ποταμό, που απέχει εκατό, τουλάχιστον, μέτρα από το Μοναστήρι. Η εν λόγω καταστροφή πρέπει να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα της σπουδαίας επαναστατικής του Μοναστηριού δράσης. Μια ομάδα στρατιωτών ζήτησε να προχωρήσει στην καταστροφή και του Πίσω Μοναστηριού (του Θεολόγου), χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Στη δύσκολη αυτή για το μοναστήρι του Πρέβελη ώρα οι μοναχοί- διηγούνται οι κάτοικοι των χωριών Κεραμέ- Αγαλλιανού- οδήγησαν τα ζώα του μοναστηριού (βόδια και αιγοπρόβατα) στα γειτονικά χωριά Kεραμέ και Σακτούρια, όπου, οπωσδήποτε, θα ήταν περισσότερο ασφαλή. Στη φοβερή αυτή καταστροφή της Mονής κάνουν χαρακτηριστική αναφορά ένας Kεραμιανός, ο ιερέας και δάσκαλος του χωριού μακαριστός Παύλος Kοπανάκης και ένας Aγαλλιανός ο Aριστείδης Σηφογιωργάκης. O ιερέας, λοιπόν, και δάσκαλος Παύλος Kοπανάκης (1867-1958) (εικ. 2) διηγούνταν ότι γεννήθηκε τη βραδιά που καιγόταν το Kάτω Mοναστήρι του Πρέβελη (7.7.1867), στο βουνό Σιδέρωτας, όπου είχαν καταφύγει οι γονείς του και όλοι οι συχωριανοί του με τις οικογένειές τους από φόβο μήπως ο Pεσίτ πασάς επιτεθεί, στη συνέχεια, και στο χωριό τους, τον Kεραμέ.

Eπίσης, και ο Aριστείδης Σηφογιωργάκης από τον Aγαλλιανό γεννήθηκε, όπως τον πληροφόρησαν οι γονείς του, στο βουνό, εκείνη την ίδια βραδιά. Mάλιστα, του διηγούνταν ότι οι πυκνοί καπνοί και οι μεγάλες φωτιές που έβγαιναν από το μοναστήρι κάλυπταν όλο τον ορίζοντα και τους έπνιγαν στο καταφύγιό τους, που απείχε από αυτό έξι, περίπου, χιλιόμετρα. O M. Παπαδάκης διασώζει και σχετικό κρητικό ριζίτικο τραγούδι, που έχει απαθανατίσει το γεγονός και προέρχεται, όπως σημειώνει, από ανέκδοτη συλλογή του παραπλήσιου χωριού Σελλιά:

 

                Pεσίτης και στου Πρέβελη δεν έκαμε χατήρι

                Kιοντενεπέρνα τόκαψε το Kάτω Mοναστήρι·

                Γουμενικά, κελλαρικά, ούλα τ’ αμπάρια κάψα

             Kαρποί και λάδια τρέξασι και στο γιαλόν εφτάξα.

 

Kαι μπορεί, βέβαια, τα δύο χωριά Kεραμές και Aγαλλιανός να μη γνώρισαν αυτά τα ίδια μεγάλες και αιματηρές συμπλοκές, όμως, και τα δύο χωριά, και μάλιστα ο πολυπληθέστερος Kεραμές, έδωσαν στον αγώνα κατά των Tούρκων πλείστους αγωνιστές, που έλαβαν μέρος σε διάφορες μάχες σε άλλες περιοχές του νομού Pεθύμνης και της Kρήτης γενικότερα, ο δε Kεραμές είχε και τη δική του πολεμική σημαία (για την οποία θα μιλήσουμε σε άλλη ευκαιρία).

---

[1] Βλ. την αριθμ. 344 έκθεση του Nικ. Σακκόπουλου προς τον Πέτρο Δελιγιάννη (Γεν. Aρχεία Kράτους, αρ. 205).

ΑΝΔΡΕΑΣ ΗΛ. ΜΑΜΑΓΚΑΚΗΣ * * * Ταξιδεύοντας επί των πτερύγων των ανέμων

 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΗΛ. ΜΑΜΑΓΚΑΚΗΣ

 

Ταξιδεύοντας επί των πτερύγων των ανέμων

[Έκδοση Ν. Παναγόπουλος, Αθήνα 2024, σχ. 8^ο (22 Χ 14), σσ.688]

 

ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

  www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Ο π. Ανδρέας Ηλ. Μαμαγκάκης, Ρεθεμνιώτης, από τα Φρατζεσκιανά Μετόχια, είναι συνταξιούχος θεολόγος Καθηγητής και δραστηριοποιείται στην Αθήνα ως ιερεύς της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς. Μεταξύ των βιβλίων που έχει γράψει είναι και το «Ρέθυμνο του Ονείρου και τη Νοσταλγίας» με αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια, εδώ στο Ρέθυμνο, των δεκαετιών 1950- 60. Στα τέλη του περασμένου έτους μάς παρουσίασε το τελευταίο βιβλίο του υπό τον ποιητικότατο τίτλο: «Ταξιδεύοντας επί των πτερύγων των ανέμων». Πρόκειται για ένα βιβλίο «ταξιδιωτικών εντυπώσεων» από επισκέψεις του συγγραφέα σε διάφορους τόπους της Ελλάδας και του εξωτερικού.

 Και για να θυμηθούμε από την ιστορία, σε εποχές που τα ταξίδια ήταν εξαιρετικά επικίνδυνα και επισφαλή, το αντίστοιχο προς τις σημερινές ταξιδιωτικές εντυπώσεις «περιηγητικό» κείμενο λειτουργούσε πολλαπλά χρήσιμο, τόσο για τον ταξιδιώτη/συγγραφέα, που ενδιαφερόταν να συγκρατήσει και να μεταφέρει μνήμες και εικόνες ενός κόσμου μακρινού, που γνώριζε ότι πολύ δύσκολα θα τον αντίκριζε ξανά, όσο και για τους αναγνώστες/αποδέκτες, που συμμερίζονταν την ταξιδιωτική του εμπειρία νοερά, εφόσον και γι’ αυτούς τα ταξίδια εκείνα τα χρόνια ήταν ένα εγχείρημα ή και όνειρο, πρακτικά, συνήθως, απλησίαστο και όλως ανέφικτο.

Για τον λόγο αυτόν, τα κείμενα των περιηγητών, σε παλιότερες εποχές, έτυχαν ιδιαίτερα μεγάλης προσοχής και σημασίας. Είναι γενικά παραδεκτό ότι το μυθιστόρημα, με την κλασική του μορφή και δομή, συχνά γίνεται επίπονο και κουραστικό. Αντίθετα, το περιηγητικό χρονικό, πολλές φορές, καθίσταται αφήγηση με λογοτεχνική χάρη τόπων, γεγονότων, προσώπων, εικόνων με αποτέλεσμα να έχουμε, τελικά, ένα εξαίσιο στο είδος του πεζογράφημα. Και αυτό, βέβαια, εξαρτάται σε έναν μεγάλο βαθμό και από τις περιγραφικές και λογοτεχνικές ικανότητες τού κάθε περιηγητή. 

Στα περιηγητικά κείμενα, λοιπόν, παρακολουθούμε απλές και σύντομες αναφορές σε συγκεκριμένους τόπους, πλούσιες αρχαιογνωστικές αναλύσεις μνημείων και σημαντικών αρχαιολογικών χώρων ή γλαφυρές περιγραφές των ντόπιων ηθών και εθίμων, που κάνουν τα κείμενα αυτά να προσφέρουν σημαντικά πλούσιο υλικό για τον ιστορικό, τον αρχαιολόγο, τον φυσιοδίφη ή και τον απλό αναγνώστη. Έτσι- σύμφωνα με τα παραπάνω και την προσωπική τού κάθε περιηγητή οπτική γωνία- τα περιηγητικά κείμενα κατατάσσονται σε θεματικές ενότητες που άπτονται τόσο τού φυσικού και δομημένου χώρου, όσο και της αρχαιογνωσίας, της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, των εκφάνσεων τού καθημερινού βίου και πολιτισμού και των τρόπων πολιτικής εξουσίας. Λίγο- πολύ, και όλως σχηματικά, θα λέγαμε ότι συνθέτουν αυτό που συχνά ονομάζουμε «συνολική ιστορία».

Και αξίζει, εδώ, να θυμηθούμε ότι η Ελλάδα υπήρξε ο κατεξοχήν τόπος έλξης των περιηγητών σε κάθε εποχή, αλλά, κυρίως, επί Τουρκοκρατίας, από το έτος 1500 μέχρι και το 1900. Είναι, περαιτέρω, γνωστό ότι η περιηγητική γραμματεία αποτελεί σημαντική πηγή πληροφοριών, αν και συχνά μονομερή, για τον ελλαδικό χώρο, που από την αρχαιότητα έχει σημαδευτεί με περιηγητές, όπως τον Ηρόδοτο και, στη συνέχεια, και με τους Αρτεμίδωρο, Διόδωρο Σικελιώτη, Μεγασθένη, Παυσανία, Στράβωνα και, αργότερα, στα βυζαντινά χρόνια, τους Επιφάνιο, Στέφανο Βυζάντιο και  Ιωάννη Φωκά, ενώ ακόμα πιο αργά- και όσον αφορά ειδικότερα στην Κρήτη- και με τους ευρωπαίους Tournefort, Pococke, Sonnini, Simonelli, Savary, Olivier, R. Pashley, Scott, Sieber μέχρι και τον Βαυαρό Δέφνερ, των αρχών τού 20^ου αιώνα.

Έτσι και σήμερα-και μετά την παραπάνω εισαγωγή στον χώρο της περιηγητικής γραμματείας- έρχεται και ο Ρεθεμνιώτης και καλός φίλος π. Ανδρέας Μαμαγκάκης στον αντίστοιχο χώρο των ταξιδιωτικών εντυπώσεων με το βιβλίο που προαναφέραμε «Ταξιδεύοντας επί των πτερύγων των ανέμων».

Είκοσι τέσσερις χώρες καμαρώνει ότι επισκέφτηκε ανά τον κόσμο ο π. Ανδρέας, χώρια τα μέρη απ’ άκρου σ’ άκρον της Ελλάδος που έχει, επίσης, επισκεφτεί! Από παιδί τού άρεσαν οι μετακινήσεις προς το άγνωστο και κατάφερε την αγάπη του αυτήν να την κάνει πραγματικότητα στα χρόνια της ωριμότητας, ως ενήλικας πλέον. Και τον τιμά η επιθυμία του να καταγράψει σήμερα τα βιώματά του από τα ταξίδια του αυτά και να τα μοιραστεί με τους αναγνώστες του μέσα από μιαν ενδιαφέρουσα έκδοση 700, περίπου, σελίδων. Πρόκειται για ταξίδια ποικίλου (ιστορικού, πολιτιστικού, θρησκευτικού και, βέβαια, ψυχαγωγικού) ενδιαφέροντος, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, το Ισραήλ, τη Ρωσία, την Αίγυπτο, την Τουρκία, την Κίνα και το Χονγκ Κονγκ, για να αναφερθούμε στις χώρες μόνο του εξωτερικού. Για να καταγράψει και συμπληρώσει τις εντυπώσεις του αυτές ο π. Ανδρέας, πέραν των αναμνήσεων και σημειώσεών του, χρειάστηκε να ανατρέξει και σε μια πλουσιότατη και όλως ετερόκλητη βιβλιογραφία, προερχόμενη από λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, άρθρα και ένθετα ποικίλων εφημερίδων, με θέμα τα ταξίδια και τον τουρισμό. Διακρίνεται γι’ αυτό το βιβλίο του για την επιμέλεια της γραφής, την πολυμέρεια και παραστατικότητά του. Εντοπίζει και καταγράφει λεπτές εικόνες που απεικονίζουν την ιδιαίτερη ομορφιά του κάθε τόπου, πραγματικά εντυπωσιακές λεπτομέρειες από την καθημερινή ζωή, τα ήθη και τα έθιμα, τη διατροφικές συνήθειες και το πολιτιστικό επίπεδο του κάθε λαού, ώστε το βιβλίο του αυτό να καθίσταται ένας εξαίρετος άτυπος τουριστικός οδηγός πολλών και ποικιλώνυμων πληροφοριών. 

Η καταγραφή, περαιτέρω, των εντυπώσεων από τον συγγραφέα τον αναδεικνύει σε έναν εξαίρετο παρατηρητή και καταγραφέα, που σαν τη μέλισσα συλλέγει τις λεπτές ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου και κάθε λαού, ώστε ο αναγνώστης να αποκτά μια σαφή και ξεκάθαρη εικόνα αυτού, και με τις θαυμάσιες περιγραφές του να καθίσταται μύστης των θελγήτρων του. Συμβαίνει να έχω επισκεφθεί κι εγώ πολλά από τα μέρη που αναφέρεται ο συγγραφέας και αυτό είναι ένας λόγος που με έκανε να αποκτώ ακόμα εντονότερο ενδιαφέρον κατά την ανάγνωση του βιβλίου, που μου υπενθύμιζε μέρη γνωστά και αγαπημένα, πράγμα και με έκανε να ξαναζώ ευχάριστες στιγμές του παρελθόντος.

Για άλλη μια φορά συγχαίρουμε και ευχαριστούμε τον εκλεκτό και δόκιμο συμπολίτη μας συγγραφέα και του ευχόμαστε να έχει υγεία και δύναμη, για να συνεχίζει τη γόνιμη, εργώδη και δημιουργική δραστηριότητά του στον χώρο των Γραμμάτων.

Γιορτάζοντας την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής

 

Γιορτάζοντας την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής

 

Κι αν κάτι απόμεινε στην καρδιά του ακροατή ήταν η βεβαιότητα πως το Ρέθυμνο όχι μόνο τιμά την Τέχνη, αλλά ζει μέσα από αυτή.

  ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

     www.ret-anadromes.blogspot.com

 

Με μια πραγματικά πανηγυρική υπαίθρια συναυλία, στον προαύλειο χώρο του Κέντρου Πολιτισμικής και Κοινωνικής Διακονίας «Θεομήτωρ», το Σάββατο 21 Ιουνίου 2025, δύο εξέχοντα Μουσικά σύνολα της πόλης μας, η Χορωδία του Μουσικού Καρπού, υπό τη διεύθυνση του Αντώνη Μαυράκη και η Ορχήστρα της Δημοτικής Φιλαρμονικής Ρεθύμνου, υπό τη διεύθυνση του Στέλιου Αποστολάκη, ένωσαν τις δυνάμεις τους και με μια λαμπερή και χαρούμενη μουσική εκδήλωση γιόρτασαν την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής.

Ήταν ένα πραγματικά θαυμάσιο ταξίδι στο χώρο της Μουσικής, που διαπραγματεύτηκε και νοηματοδότησε με έναν εκπληκτικό και συναρπαστικό τρόπο την εν λόγω εορτή, μέσω μοναδικών ερμηνειών έργων προερχομένων απ’ όλες τις εποχές της μουσικής διαχρονίας. Τα μουσικά αυτά έργα αποδόθηκαν κατά τρόπο υποδειγματικό από την Ορχήστρα της Δημοτικής Φιλαρμονικής Ρεθύμνου, στο Α΄ Μέρος, και από τα χορωδιακά σύνολα του «Μουσικού Καρπού» στο Β΄ Μέρος.

Η Ορχήστρα εντυπωσίασε και κυριολεκτικά ενθουσίασε το μουσικόφιλο κοινό με το πλουσιότατο ρεπερτόριό της, με μουσικά έργα Σαββόπουλου, Θεοδωράκη και Γιάννη Μαρκόπουλου, μέχρι και τον αγαπημένο κρητικό Ερωτόκριτο, αλλά και άλλες γνωστές ξένες μελωδίες (Bella Ciao, Cinema Paradiso, Bohemian Rhapsody κ.ά.), που κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον του πολυπληθούς ρεθεμνιώτικου ακροατηρίου, που είχε από νωρίς κατακλύσει τον χώρο της εκδήλωσης.

Κυρίαρχα σ’ όλα τα κομμάτια οι τρομπέτες, τα τρομπόνια, οι τούμπες, τα σαξόφωνα, τα ευφώνια και τα κρουστά, που τα γλύκαιναν με το ζεστό και απαλό ηχόχρωμά τους τα φλάουτα και τα κλαρινέτα. Όλοι οι μουσικοί κατάφεραν πραγματικά να φωτίσουν κάθε λεπτομέρεια των έργων που ερμηνεύτηκαν μέσα από μια προσπάθεια απόλυτης πειθαρχίας, συντονισμού και συνύπαρξης.

Στο δεύτερο μέρος, που αποτέλεσε και την αποκορύφωση της βραδιάς, το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει ένα αφιέρωμα στη Μουσική, με επιλογές από εξέχοντες Έλληνες συνθέτες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο Μάνος Χατζιδάκις, από την ογδοηκονταμελή Χορωδία του «Μουσικού Καρπού», με χορωδούς όλων των ηλικιών (παιδιά, νέους και ενήλικες), υπό τη στιβαρή καθοδήγηση του αρχιμουσικού Αντώνη Μαυράκη.                                              Πρόκειται για ένα σύνολο σύγχρονων τραγουδιών που μέσα στο όμορφο αυτό καλοκαιριάτικο βραδινό έριξαν πλούσιο φως στην αναζήτηση της ονειρικής διάστασης των ανθρώπινων πραγμάτων, που σε κάνουν να αισθάνεσαι πραγματικά λεύτερος σε έμπνευση, αυθεντικότητα και ενθουσιασμό. Τα ένιωθες όλα να στήνουν γύρω σου ένα απίστευτο πανηγύρι ήχων που μύριζαν και απέπνεαν γύρω σου τη λαχτάρα για πιότερο φως και ξαστεριά.

Πριν από κάθε μουσική ερμηνεία, από τη αρχαιολόγο και συγγραφέα Ειρήνη Γαβριλάκη, προσφέρονταν πολύτιμες πληροφορίες ώστε η μουσική να γίνεται πλήρως κατανοητή. Έτσι, μέσα από αυτή τη διαδικασία το ρεθεμνιώτικο μουσικόφιλο κοινό μπόρεσε να κατανοήσει ότι η μουσική σε όλες τις εποχές είναι μια από τις βαθύτερες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, μια αποκάλυψη ανώτερη, πέρα από κάθε σοφία και φιλοσοφία, που τόσο στη λαϊκή όσο και στην έντεχνή της μορφή σκοπό έχει να εξαγνίσει, συγκινήσει, τέρψει και ανυψώσει το πνεύμα και την ψυχή και να καλλιεργήσει και αναδείξει αισθητικές και καλλιτεχνικές δεξιότητες.

Ενδιαφέρουσα, στο τέλος της εκδήλωσης, η βράβευση από τον “Μουσικό Καρπό”, με ειδικό έπαινο, δύο Ρεθεμνιωτών με μακρά και ουσιαστική παρουσία στα μουσικά δρώμενα της πόλης μας^. του παλαίμαχου Αρχιμουσικού Κώστα Αποστολάκη και του τέως Αντιδημάρχου Πολιτισμού Βαγγέλη Στεφανάκη, ο οποίος ξεχώρισεγια τη συμβολή του στα πολιτιστικά πράγματα του Ρεθύμνου, κυρίως μέσω του Αναγεννησιακού Φεστιβάλ, αλλά και με τις δεκάδες συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν στην πόλη μας με μουσικά σύνολα από την Αθήνα και άλλες περιοχές, χάρη στον αξέχαστο Σύλλογο των “Μουσικών Νειάτων” — από τον οποίο, αξίζει να σημειωθεί, ξεκίνησε και τις πρώτες μουσικοκριτικές του και ο υποφαινόμενος.»

Το Ρέθυμνο, ασφαλώς, και θα πρέπει να νιώθει ιδιαίτερα περήφανο για τη Φιλαρμονική του, αλλά και τον «Μουσικό Καρπό», ένα κορυφαίο μουσικό σύνολο, που πραγματικά κοσμεί τον τόπο μας και δίδει στα παιδιά μας τη δυνατότητα να δοκιμάσουν τις δυνάμεις και τα όνειρά τους στον χώρο της Τέχνης και της Μουσικής.

Η Δημοτική μας Φιλαρμονική, δεμένη γερά με την ιστορία αυτού τού τόπου, έρχεται να συνδράμει αποφασιστικά στη μουσική Παιδεία της πόλης μας, της πόλης των Τεχνών και των Γραμμάτων και να γνωρίσει καινούριες περιόδους μουσικής αυτάρκειας και ιστορικής και πολιτιστικής συνέχειας.

Γιατί πρέπει να τονιστεί στο σημείο αυτό ότι η ορχήστρα αυτή δεν είναι κάτι το ριζικά νέο, αλλά η ευτυχής απόληξη μιας ιδιαίτερα ευγενικής και επίπονης προσπάθειας πολλών δεκαετηρίδων- διαφόρων φιλόμουσων Ρεθεμνιωτών, που με τη φλόγα και το πάθος τους για τη μουσική Παιδεία αυτού του τόπου έδωσαν τη σημερινή μουσική πραγματικότητα, που το Ρέθυμνο την έχει ανάγκη και πρέπει πάση θυσία να τη συνεχίσει. Να τη συνεχίσει στη μνήμη των μελών τού περίφημου Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Ρεθύμνου, και του εκ των μελών του Μανόλη Νικ. Γοβατζιδάκη, λαμπρού φιλόμουσου Ρεθυμνιώτη, καταρτισμένου και του ίδιου μουσικά, που με ενέργειές του, στα 1901, συγκροτήθηκε η πρώτη Φιλαρμονική τού Ρεθύμνου.

Σε κάθε περίπτωση η βραδιά κύλησε όμορφη, απολαυστική, ανάλαφρη, γεμάτη χάρη και κομψότητα, είτε η βασική διάθεση της μουσικής ήταν δοξαστική- δηλαδή εκ των πραγμάτων εξωστρεφής και γιορταστική- είτε λυρική και υμνητική. Οι ερμηνευτές αποδείχτηκαν άριστα εξοικειωμένοι με τη συγκεκριμένη κουλτούρα. Γι’ αυτό και ερμήνευσαν τη μουσική συνολικά με μοναδική τέχνη που συνάρπασε το κοινό και διασφάλισε την ποιότητα του αποτελέσματος από τον κίνδυνο τού αγοραίου στη μουσική. Κι αν κάτι απόμεινε στην καρδιά του ακροατή, ήταν η βεβαιότητα πως το Ρέθυμνο όχι μόνο τιμά την Τέχνη, αλλά ζει μέσα από αυτή.

 

Kοινό μέλημα όλων μας η στήριξη και η προτεραιοποίηση κάθε ευκαιρίας που προάγει την παιδεία, τον πολιτισμό και τη δημιουργική έκφραση των παιδιών μας

 

Kοινό μέλημα όλων μας – γονιών, εκπαιδευτικών και φορέων του τόπου – η στήριξη και η προτεραιοποίηση κάθε ευκαιρίας που προάγει την παιδεία, τον πολιτισμό και τη δημιουργική έκφραση των παιδιών μας

      Μας συγκίνησε βαθύτατα η θερμή ανταπόκριση των συμπολιτών μας στη δημόσια διαμαρτυρία μας για το γεγονός ότι δεν προβλέφθηκε από τον Δήμο Ρεθύμνου η παρουσία και μαθητών των Μουσικών Σχολείων (Γυμνασίου και Λυκείου), των Ωδείων της πόλης μας (Ελληνικού, Δημοτικού και ιδιωτικών), καθώς και της Δημοτικής Φιλαρμονικής, στη συναυλία του Λεωνίδα Καβάκου, ενός κορυφαίου και καταξιωμένου Έλληνα μουσικού διεθνούς κύρους.

Μέσα σε λίγες μόλις ώρες από τη δημοσίευση της επιστολής μας, σχεδόν εκατοντάδα Ρεθεμνιωτών ανταποκρίθηκαν δημόσια, στηρίζοντας την πρότασή μας με λόγια ενθαρρυντικά και ξεκάθαρη αποδοχή.

Η ανταπόκριση αυτή αποδεικνύει πόσο ζωντανό και ειλικρινές είναι το ενδιαφέρον της τοπικής μας κοινωνίας για την καλλιτεχνική – και γενικότερα την πνευματική – καλλιέργεια των παιδιών μας.  

Η ευαισθησία που εκφράστηκε από την τοπική μας κοινωνία μάς γεμίζει χαρά και ελπίδα. Ας γίνει κοινό μέλημα όλων μας – γονιών, εκπαιδευτικών και φορέων του τόπου – η στήριξη και η προτεραιοποίηση κάθε ευκαιρίας που προάγει την παιδεία, τον πολιτισμό και τη δημιουργική έκφραση των παιδιών μας, είτε μουσική είναι αυτή, είτε θεατρική, είτε αθλητική. Τα παιδιά μας την αξίζουν και τη χρειάζονται!

Γιατί δεν θα είναι εκεί και τα παιδιά μας; (Γύρω από τις εξηγήσεις του Δήμου Ρεθύμνου για τη συναυλία του Λεωνίδα Καβάκου…)

 

Γιατί δεν θα είναι εκεί και τα παιδιά μας;

(Γύρω από τις εξηγήσεις του Δήμου Ρεθύμνου για τη συναυλία του Λεωνίδα Καβάκου…)

           Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,

Με έκπληξη πληροφορήθηκα ότι στη συναυλία του διεθνούς φήμης Έλληνα βιολονίστα, Λεωνίδα Καβάκου, δεν προβλέφθηκε η παρουσία ούτε ενός μαθητή από τα Μουσικά Σχολεία της πόλης μας (Γυμνασίου- Λυκείου) ή από τα Ωδεία αυτής, συμπεριλαμβανομένου, προφανώς, και του Δημοτικού Ωδείου και της Φιλαρμονικής.

Όμως, σε ένα τέτοιο κορυφαίο πολιτιστικό δρώμενο, που φιλοξενεί έναν διεθνώς καταξιωμένο Έλληνα σολίστα του βιολιού, ο Δήμος μας όφειλε να μεριμνήσει για τη συμμετοχή και μαθητών, ιδιαίτερα εκείνων που μελετούν βιολί ή άλλων με σοβαρό ενδιαφέρον για τη μουσική. Αν τέτοιες εκδηλώσεις κύρους δεν σχετίζονται και με τα παιδιά μας, με τη νέα γενιά των μουσικών μας, τότε για ποιους ακριβώς διοργανώνονται; Μόνο για την «ψυχαγωγία» κάποιων αιρετών (των 11 αντιδημάρχων και των επικεφαλής των δύο παρατάξεων της Αντιπολίτευσης, που αναφέρθηκαν στην ανακοίνωση του Δήμου μας) και μιας- δυο εκατοντάδων ενηλίκων, που, συχνά, αρκετοί εξ αυτών, «μουσικῆς ἄπειροι τυγχάνουσιν»; Αν, λέγω, η συναυλία αυτή δεν γίνεται και για τα παιδιά μας που φοιτούν στα Μουσικά Σχολεία και στα Ωδεία της πόλης μας, αποβλέποντας στη μουσική παιδεία και ωφέλεια και την εμπειρία που ήθελε προκύψει από τη συμμετοχή τους αυτή, για ποιους γίνεται;

Θα ήταν όχι μόνο εξαιρετικά απλό, αλλά και – θα έλεγε κανείς – αυτονόητο, ο Δήμος μας- με τη στήριξη και συνεργασία του οποίου πραγματοποιείται το κορυφαίο αυτό, για το Ρέθυμνο, μουσικό γεγονός- να είχε μεριμνήσει εξαρχής ώστε να διατεθούν ορισμένες προσκλήσεις για επιλεγμένους μαθητές των Μουσικών Σχολείων και Ωδείων της πόλης μας — νέους με αποδεδειγμένο μουσικό ενδιαφέρον και έφεση- ύστερα, βέβαια, από υπόδειξη των ειδικών στο συγκεκριμένο μάθημα καθηγητών τους.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μια τέτοια πρόταση, εφόσον θα είχε τεθεί έγκαιρα από τον Δήμο μας, θα συναντούσε αντίρρηση από το Μέγαρο Μουσικής ή και από τον ίδιο τον κ. Καβάκο, γνωρίζοντας ότι πολλοί διακεκριμένοι και διεθνούς φήμης καλλιτέχνες (σολίστ, μαέστροι, συνθέτες) ανά τον κόσμο– αλλά και ο ίδιος ο κ. Καβάκος – προσφέρουν σημαντικό παιδαγωγικό έργο μέσω masterclasses, σεμιναρίων και θερινών ακαδημιών, με στόχο την έμπνευση και την κατάρτιση νέων μουσικών. Γιατί, λοιπόν, να στερηθούν τα παιδιά μας μιας τόσο σημαντικής μουσικής εμπειρίας, ενός τόσο σημαντικού πολιτιστικού γεγονότος; Μιας εμπειρίας βαθιά μορφωτικής, μιας εμπειρίας ζωής που θα μπορούσε να ανοίξει γι’ αυτά ορίζοντες, να διεγείρει την γνώση, να εμπνεύσει και ενισχύσει τη μουσική τους πορεία και κατάρτιση;

Ελπίζω στο μέλλον να υπάρξει μεγαλύτερη ευαισθησία και μέριμνα από τους διάφορους φορείς της πόλης μας για παιδαγωγική και πολιτισμική αξιοποίηση παρόμοιων εκδηλώσεων. Τα παιδιά μας αξίζουν – και χρειάζονται – τέτοιες μεγάλες ευκαιρίες (μουσικές, θεατρικές, αθλητικές κ.λπ.) και πρέπει να τους τις δίδουμε!

        Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία

           Κωστής Ηλ. Παπαδάκης

              https://ret-anadromes.blogspot.com

Σχολή Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής Ι. Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου * * * «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ»

 

Σχολή Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής

Ι. Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου

 

   «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ»

 

  ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

     www.ret-anadromes.blogspot.com

   

Την Κυριακή 1 Ιουνίου 2025, στον αύλειο χώρο του Κέντρου «Θεομήτωρ», έλαβε χώρα εκδήλωση Μνήμης και Τιμής για την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (29 Μαΐου 1453), υπό τον τίτλο «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ», από τη Σχολή Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής της Ι. Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου.

Από τη χορωδία της Σχολής παρουσιάστηκε ένα πλουσιότατο καλλιτεχνικό Πρόγραμμα, υπό την στιβαρή καθοδήγηση του Διευθυντή της, χοράρχη και πρωτοψάλτη του Μητροπολιτικού μας Ναού κ. Ευαγγέλου Καπαϊδονάκη. Στο Α΄ Μέρος της εκδήλωσης η Χορωδία απέδωσε Ύμνους Μαρτύρων της Αλώσεως και Βυζαντινούς ΄Υμνους της Πεντηκοστής. Από  τους εν λόγω ύμνους οι με πρώτοι (Ύμνοι της Αλώσεως) ερμηνεύτηκαν σύμφωνα με όσα μας έχει παραδώσει και διδάξει ο μεγάλος Δάσκαλος της Εθνικής μας Μουσικής Σίμων Καράς, ενώ οι δεύτεροι (Ύμνοι της Πεντηκοστής) είναι μέλη του κορυφαίου εκπροσώπου της μεταβυζαντινής παραδόσεως, του μελοποιού Πέτρου Λαμπαδάριου, του 18^ου αι., πλην της ακροτελεύτιας «εκλογής ψαλμών», που τονίστηκε μουσικά από τον Χοράρχη κ. Καπαϊδονάκη. Στο Β΄ Μέρος -με τη συμμετοχή, εδώ, και του γυναικείου χορού της Χορωδίας και της παραδοσιακής Ορχήστρας- ερμηνεύτηκαν Άσματα και Θρήνοι της Αλώσεως. Πολύ ενδιαφέροντα, επί του προκειμένου, και τα σχετικά εισαγωγικά στοιχεία στα γεγονότα και στο Χρονικό της Αλώσεως, από τον θεολόγο και Γραμματέα της Ι. Μητροπόλεως κ. Γεώργιο Σηφάκη.

Η εν λόγω μουσική είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την ιστορία και τα γεγονότα των ημερών εκείνων. Με την ευκαιρία, λοιπόν, και της ιστορικής επετείου, προβαίνουμε μαζί με το παρόν κριτικό σημείωμά μας και σε μια σύντομη αναφορά και ανάμνηση του οδυνηρού χρονικού της Αλώσεως της Πόλης. Ο πατριώτης ιστορικός Γεώργιος Φραντζής ή Σφραντζής, αυτόπτης μάρτυρας της Αλώσεως, που έγραψε το περίφημο Χρονικό της Άλωσης σε δέκα βιβλία, μας δίνει μια ιδιαίτερα ζωντανή εικόνα της μάχης. Ο βασιλιάς, λέγει, κατά την πολιορκία τρέχει παντού, προτρέπει, εν­θαρρύνει, νουθετεί και μάχεται ως απλός στρατιώτης, ενώ η γνωστή απάντησή του προς τον Μωάμεθ: «τό δέ τήν Πόλιν σοί δούναι, ούτ’ εμόν εστίν, ουτ’ άλλου τών κατοικούντων εν ταύτη, κοινή γάρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ού φεισόμεθα της ζωής ημών» έρχεται να μάς υπενθυμίσει τόσον τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», από τη νεότερή μας Ιστορία, όσο και το περίφημο εκείνο «Μολών λαβέ» του Λεωνίδα από την ελληνική αρχαιότητα. Και ακολουθεί το μέγα δράμα, όταν ο Κωνσταντίνος μαχόμενος και αμυνόμενος παρά την πύλη του Ρωμανού, μόνος, πλέον, εν μέσω χιλιάδων βαρβάρων, ακούστηκε να φωνάζει (κατά τους Κριτόβουλο και Δούκα): «Η Πόλις αλίσκεται και εγώ ζω έτι, δεν υπάρχει χριστιανός να λάβη την κεφαλήν μου;» Όμως, ναι δεν υπήρχε κανείς! Οι ήχοι των σπαθιών είχαν σιωπήσει εκεί κοντά του. Κάποιοι Γενίτσαροι τον βλέπουν μόνο, τραυματισμένο στο πρόσωπο, σαν γονατισμένο και πληγωμένο λέοντα και τον πλησιάζουν με θράσος και φόβο συνάμα. Ευτυχώς, δεν αναγνωρίζουν ποιος είναι. Ο Κ. Παλαιολόγος μοιάζει με όλους τους άλλους. Έτσι, πέφτουν πάνω του σαν κοπάδι από ύαινες και «εις εκ των όπισθεν» τον αποτελειώνει… Από τη στιγμή εκείνη το Βυζάντιο, ο πυρφόρος του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού φάρος, ο εκπολιτιστής της Οικουμένης, έσβησε και μια βαριά ταφόπετρα δουλείας αβάστακτης κάθισε πάνω στο ελληνικό Έθνος.

Τον Κωνσταντίνο, πάντως, με τον ενάρετο βίο του, τους υπέρ Χρι­στού και της Πατρίδας αγώνες του και το μαρτυρικό τέλος του, ό λαός μας θεωρεί ως ζωντανό νεκρό – ως «μαρμαρωμένο βασιλιά» – και «υπ’ αγγέλων δόξης δορυφορούμενον» και από του τάφου, στο εξής, τού Γένους την πορεία κατευθύνοντα. Με αυτή δε την κοινή περί τού μαρτυρίου και της αγιότητας του Κωνσταντίνου και των συν αυτώ Μαρτύρων της Κωνσταντινου­πόλεως αντίληψη, έγινε κατά την 500ετηρίδα της Αλώσεως, πρόταση για την επίσημη αναγνώριση της αγιότητάς των. Τότε έγιναν και συναρμόσθηκαν και τροπάρια, που βασίστηκαν σε ανάλογη ακολουθία «των εν Αμορίω Μαρτύρων», τους οποίους όχι μετά 500 έτη, αλλ’ ευθύς αμέσως ανακήρυξε αγίους η Εκκλησία.

Όσον, τέλος, αφορά στην προχθεσινή ερμηνεία των μελών της Χορωδίας, η άρτια προετοιμασία των χορωδών και η φανερή πίστη τους στα έργα που ερμήνευαν είχε ως αποτέλεσμα να αναδειχθούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα ηχοχρώματα και η ερμηνευτική διαδικασία κινήθηκαν, γενικά, στο πνεύμα του αυστηρού βυζαντινού μέλους, με φανερή προσήλωση στην πιστή απόδοση της βυζαντινής σημειογραφίας, τόσο στους ύμνους όσο και στα άσματα και τους θρήνους, και να ζεστάνουν τις παγωμένες ψυχές όλων μας, από την πολιτική και κοινωνική παγερότητα και αναλγησία που παρατηρείται παγκοσμίως στις μέρες μας. Φράσεις στρογγυλεμένες, σμιλεμένες, απουσία αιχμών, εμμονή στην ποιότητα του ήχου, καλαισθησία των διανθίσεων, των εκλεπτύνσεων και των διαφόρων ποικιλμάτων, χωρίς δεξιοτεχνικές υπερβολές και με σεμνή από τον Χοράρχη και στο πνεύμα της εκκλησιαστικής μας παράδοσης, καθοδήγηση, φώτισαν και ανέδειξαν τους ύμνους και τη μουσική, προσφέροντας στο ακροατήριο «έργον καλόν καγαθόν», που είναι, θεωρούμε, ο μόνος τρόπος, σήμερα, αντίστασης, σε μια εποχή που ο άνθρωπος έχει πάψει να είναι άνθρωπος, ο πολιτισμός συγχέεται με τη βαρβαρότητα και η ανθρώπινη ζωή λογαριάζεται μόνο σαν ένας αριθμός κι ένα φτηνό μεροκάματο.

 Κι όλα αυτά κατέστησαν σαφείς μάρτυρες της σπουδαίας δουλειάς που τώρα και δυο, περίπου, δεκαετίες συντελείται στην εν λόγω- αναγνωρισμένη από το Υπουργείο Πολιτισμού- Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Μητροπόλεώς μας με τη σφραγίδα και την πνοή του καταξιωμένου δασκάλου της και Πρωτοψάλτη κ. Ευαγγέλου Καπαϊδονάκη και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Προδρόμου.

Μάλιστα, στο σημείο αυτό, ο εν κατακλείδι του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας λόγος μεστός, εύστοχος, στιβαρός, καίριος και χειμαρρώδης, κυριολεκτικά συνάρπασε το ακροατήριο και πρότεινε επιτακτικά έναν αυστηρά φρεσκαρισμένο κώδικα ηθικής και αξιακής συνείδησης, που λείπει από την εποχή μας.

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές τής εν λόγω μεγάλης επετειακής μουσικής εκδήλωσης^. στους μουσικούς, στα μέλη του χορού, στους ψάλτες, στους δυο εξαίρετους μονωδούς των ασμάτων κ. Δέσποινα Δασκαλάκη- Πετρούλη και Κωνσταντίνο Καραγιώργη και ειδικά στον Χοράρχη κ. Ευαγγέλο Καπαϊδονάκη για την άκρως ευσυνείδητη και επιμελημένη παρουσία τους.