ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ
ΒΛΑΧΟΥ- ΚΑΡΑΜΒΑΛΗ
Η Προφητεία έσφυζε σιωπής
[Εκδόσεις «Αστρολάβος/Ευθύνη»,
Αθήνα 2019, σχ. 8ο (20 Χ 14),
σσ. 64]
ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Από τις εκδόσεις «Αστρολάβος/Ευθύνη» κυκλοφορήθηκε πρόσφατα (Ιανουάριος 2019)
μια νέα Συλλογή Ποιημάτων της κ. Μαριάννας Βλάχου- Καραμβάλη με
τον αινιγματικό και όλως απρόβλεπτο τίτλο: «Η Προφητεία έσφυζε σιωπής», αφού, βέβαια, το
μήνυμα που μεταφέρει ο προφήτης σε καμιά περίπτωση δεν καταφάσκει προς τη
σιωπή. Η εν λόγω συλλογή, με μια ποίηση γεμάτη καθάρια και ολοζώντανα χρώματα,
εξαγνισμένη από τον χρωστήρα μιας βαθιά λυρικής και πολυδιάστατης σκέψης, χωρίζεται
σε δυο υποενότητες ποιημάτων. η πρώτη με γενικό
τίτλο «Της ικεσίας ακόλουθοι» και η β΄ «Στο αειθαλές της πατίνας».
Η κ. Μαριάννα
Βλάχου- Καραμβάλη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από την Ευρυτανία.
Σπούδασε νομικά στη Ρώμη και την Αθήνα και είναι δικηγόρος. Με την ποίηση
ασχολείται από τα μαθητικά της χρόνια. Με εισηγήσεις και παρεμβάσεις της έχει
συμμετάσχει σε λογοτεχνικά συνέδρια τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στην αγγλική, ιταλική και πολωνική γλώσσα.
Ασχολήθηκε με το δοκίμιο και έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Πορτραίτο Φωνής» (Ιωλκός 1999), «Σιωπής Επέκεινα» (Πηνειός
2011), «Πρώτη Εσοχή» (Οι Εκδόσεις
των Φίλων 2013), «Οι στιχομυθίες
των ίσκιων» (Οι Εκδόσεις των Φίλων
2015) και «Χρόνος αποθέτης» (Γαβριηλίδης 2016), ενώ μεγάλο μέρος
τού έργου της συνεχίζει να παραμένει ανέκδοτο. Πολλά από τα ποιήματά της έχουν
μελοποιηθεί από τον Κύπριο συνθέτη και ποιητή Ανδρέα Αρτέμη, αλλά και από τον σύζυγό της Ανδρέα Καραμβάλη.
Ο αναγνώστης των
παρουσιαζομένων ποιημάτων της κ. Βλάχου, με τον ως άνω οξύμωρο και αντιφατικό τίτλο
(«Η Προφητεία έσφυζε σιωπής»), με έννοιες, πάντως- κατά τις επιταγές του
οξύμωρου- που εκφράζουν κάτι το όλως πραγματικό και αληθινό, νιώθει, μέσα του,
έναν δυνατό πέπλο σιωπής να καλύπτει τα πάντα και να βασιλεύει από την αρχή
μέχρι το τέλος των ποιημάτων, μιας σιωπής, όμως, όπως αποδεικνύεται από τη
δύναμη του στίχου, που καθίσταται συχνά «εκκωφαντική», από την οποία φαίνεται
να ηττάται και αυτή η κραυγή και να διαρρηγνύει αθόρυβα τα πέτρινα τειχία
της απώλειας…
«
Ηττηθείσα κραυγή
Η
αρχαία φωνή Σου
Στοίχειωσε
τις λέξεις
Και
ό χρόνος …
Μια
φλέβα ανομολόγητης σιωπής
Αδιατίμητη
εκχωρείται στον άνεμο»
Την ακατάληπτη ομορφιά των στίχων της «σιωπής» παρακολουθούμε,
περί πλέον, και σε ορισμένα ακόμα «ηχηρά» παραδείγματα. Έτσι, στο ποίημα «Σιωπές»,
οι σιωπές φαίνονται δυναμικές να καθίστανται συλλείτουργο και
Ακάθιστος Ύμνος και:
«Συνταξιδεύουν
με τις ψυχές μας
Οι
σιωπές
Προσευχές
ολονύκτιες αναμετρούμενες
Με
τα σώματά τους ευθυτενώς.
Σε
κάθε συλλείτουργο οι ήχοι τους
Φέρουν
Τα
λόγια του Ακαθίστου» (Οι
Σιωπές, σελ. 15).
Και ακόμα πιο κάτω,
στο «Ανέσπερο»: τα μάτια ηρεμούν και γαληνεύουνε
«Στις
ακριβοθώρητες
Πολιτείες
της σιωπής..» (σελ.
18),
Αλλά
και με πόσο, τέλος, ρεαλισμό στην «Πορεία»
«Πυροφάνι
η ψυχή
Χρόνια
ανείπωτα
Συνταξιδεύει
με τη σιωπή σου»!
Και η αλήθεια της
Ποίησης αυτής της Σιωπής μας βάζει μπροστά στο αδήριτα εναγώνιο
φιλοσοφικό ερώτημα. μήπως, στ’ αλήθεια, κάποτε, χρειάζεται να
σιγήσει ο ορυμαγδός των λέξεων γύρω μας, μπροστά στον βαθιά διεισδυτικό
και στοχαστικό «λόγο» της σιωπής, για να μπορέσουμε να ακούσουμε πιο
ξεκάθαρα, με τα αυτιά της ψυχής μας, κάποιες σώζουσες και φωτεινές αλήθειες;
Και για να εξηγήσω τι θέλω να πω. μήπως η απάντηση του
Χριστού στον Πιλάτο, στο ερώτημά του «τι είναι αλήθεια», δεν ήταν η σιωπή;
Γιατί, ακριβώς, ποιες λέξεις θα μπορούσαν, αλήθεια, να εκφραστούν αυτήν την
«Απόλυτη Αλήθεια»; Μόνο με την κατάφαση της σιωπής ως εμπειρία μπορούσε, εδώ,
να δοθεί η απάντηση.
Και μετά από όλην
αυτήν τη σοφία οπού δρέψαμε από την περιδιάβασή μας στο ουράνιο αυτό της σιωπής
Περιβόλι, λουλουδιασμένου από τη θεία Ποίηση της κ. Μαριάννας Βλάχου- Καραμβάλη-
που φαίνεται να αναδύεται μέσα βαθιά από χώρους ίδιους και πολύ προσωπικούς- κρατάμε
ως θείον αδάμαντα το «Επιμύθιο» από το τέλος του βιβλίου, ως συμπέρασμα και ως διδασκαλία:
«Ακροτελεύτια
επωδός
Η
σιωπή στα χείλη σου.
Αυλάκωσε
το σώμα της νύχτας.
Κάτω
από τα χαλάσματα επίγειον
Ανασαίνω
το Θεό της μνήμης»
(σελ. 57).
Η ποίηση της κ. Μαριάννας Βλάχου- Καραμβάλη θέλγει,
κατανύσσει (ή, όπως η τελευταία λέξη επιτάσσει, «κεντάει») και συγκινεί βαθιά
την καρδιά, διατηρώντας σε πολύ υψηλά επίπεδα την ποιητική θερμοκρασία και
διάθεση τού αναγνώστη. Τα θερμά μας, και πάλι, συγχαρητήρια και της ευχόμαστε
συνεχώς να αναβαίνει στον γόνιμο και καρποφόρο δρόμο των ποιητικών της
αναζητήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου