Δεν μπορώ να ξεχάσω

 Δεν μπορώ να ξεχάσω...

[από ένα ταξίδι στα αέρινα νησιά τού Ιουνίου, Ζάκυνθο (το  Φιόρο τού Λεβάντε των Βενετών), και Κεφαλλονιά (4-12/9/2012)]

Παραλία Μύρτος Κεφαλλονιά

Γαλάζια Σπήλαια Ζακύνθου

Δεν μπορώ να ξεχάσω τ’ ανάερα παιγνιδίσματα τού γαλάζιου στην παραλία τού Μύρτου τής Κεφαλλονιάς

και στα Γαλάζια Σπήλαια τ’ Αϊ- Νικόλα τής Ζακύνθου,  με το ηρωικό προφίλ τού αρχαίου Ποσειδώνα ακατάλυτα αποτυπωμένο πάνω στον αρμυρό βράχο.

Το περίφημο Ναυάγιο τής Ζακύνθου....
κοσμημένο με... άφθονα σκουπίδια

Τον βιότοπο τής χελώνας καρέτα– καρέτα, ιδωμένης μέσα από την υποβρύχια ξενάγηση τού submarine Captain Nemo, στον ομώνυμο κόλπο τού Λαγανά

και τις ατέλειωτες αναλαμπές των χρωμάτων τού φωτός στους καλαίσθητους δαντελωτούς ορμίσκους τού Αϊ- Γιώργη των Κρημνών, γύρω από το περίφημο «Ναυάγιο των Λαθρεμπόρων», στις εκτυφλωτικές ανταύγειες τού λευκού τής ζαχαρένιας αμμουδιάς.

Τραγουδώντας Μπαρκαρόλα

Τον φαντασμαγορικό λιμνόσπηλιο τής Μελισσάνης, στην Κεφαλλονιά, με τον βαρκάρη που τραγουδούσε «Μπαρκαρόλα», κωπηλατώντας όρθιος,

σαν βενετσιάνος γονδολιέρης, τα υφάλμυρα γαλαζοπράσινα νερά,

και τον ολοζώντανο σπήλιο τής Δρογγαράτης, στη ομηρική Σάμη, με τον απαράμιλλο φυσικό γλυπτό  διάκοσμο και τη μοναδική, όπως λένε, ακουστικότητα.

Ο ανδριάντας τού Διονυσίου Σολωμού
(Ζάκυνθος)

Το μακρινό αχνοφέγγισμα τής Ιθάκης τού Δυσσέα, κατέναντι από την Αγία Ευφημία,

και το βαθύ μυστήριο τής ευσέβειας, που η χριστιανική πίστη υφαίνει, χρόνια τώρα,  γύρω από το σεπτό και άφθαρτο λείψανο των προστατών αγίων τής Ζάντε και της Κεφαλλονιάς, Διονυσίου και Γεράσιμου.    

Στο βάθος η ραχοκοκαλιά τής Ιθάκης
      από την Αγία Ευφημία
Κεφαλλονιάς

Τον Κόκκινο Βράχο- στην απόκρημνη και ανδηροειδή παραλία Ακρωτήρι- 

Ο ουρανός από το μοναδικό
 άνοιγμα τής οροφής τού βαραθροσπηλαίου Μελισσάνης
(Κεφαλλονιά)

της γνωστής ηρωίδας Φωτεινής Σάντρη τού Γρηγορίου Ξενόπουλου, και τον ιστορικό λόφο Στράνη, με τη γλυκιά  πανοραμική θέα, απ’  όπου ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο τού Ιονίου κι έχοντας (κατά πως λένε) στ’ αυτιά του τα κανόνια τού Μεσολογγιού, ο εθνικός μας αοιδός Διονύσιος Σολωμός εμπνεύστηκε τον «Ύμνο στην Ελευθερία» και τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους».  

Και τέλος, τον Νίκο,  την Κωνσταντίνα, και τον Τιμόθεο, από το Φιόρο, όλοι τους,  του Λεβάντε, το αγαπημένο φιόρο τής καντάδας και της οπερέτας, για την αγάπη τους σ’ αυτό που κάνουν.

                                

                                                                                            
Κωστής Ηλ. Παπαδάκης