ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΑΚΗ
ΟΤΑΝ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΙΑ
[Εκδόσεις «ΙΩΛΚΟΣ», Αθήνα 2011, σχ. 8ο (20,5Χ14), σσ. 141]
ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Η Χρυσούλα Δημητρακάκη, συγγραφέας και ποιήτρια- γνωστή από την τακτική παρουσία της και επαφή με το αναγνωστικό της κοινό, κατά ένα μεγάλο μέρος, μέσα από Κρητικές εφημερίδες και περιοδικά και μάλιστα την «Κρητική Επιθεώρηση»- γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα αλλά από πατέρα Ρεθεμνιώτη. Νιώθει και αισθάνεται περήφανη για την κρητική, εκ πατρός, καταγωγή της και ένα μεγάλο μέρος της ποιητικής της παραγωγής είναι αφιερωμένο στην αγαπημένη της Κρήτη, στην «Κρήτη των ονείρων» της.
Η παρουσιαζόμενη με το παρόν σημείωμά μας ποιητική της παραγωγή με τον τίτλο: «Όταν ανθίζουν τα μανουσάκια», εκδόσεις: "Ιωλκός", απαρτίζεται από εβδομήντα δύο συνολικά ποιήματα, ένα μπουκέτο ολόκληρο γεμάτο μυρωδιές τής Κρητικής γης- εκεί, τουλάχιστον αρχικά ο τίτλος τής συλλογής, οδηγεί το μυαλό μας, παρότι τα αρωματικά μανουσάκια φύονται, ως γνωστόν, και σ’ άλλα μέρη τής ελληνικής γης.
Η συλλογή- πέραν τής ποιητικής Εισαγωγής- είναι χωρισμένη σε είκοσι μία ενότητες, που δίνουν και το στίγμα των ποιητικών αναζητήσεων τής διακεκριμένης ποιήτριας: Ο Νόστος, Μικροί θεοί, Ζεις, Ο Μαραθώνας, Η αλήθεια, Μη μιλάς, Ασήμαντη αφορμή, Αγώνας, Το τέλος, Τότε, Γιατί;, Όταν, Η πραγματικότητα, Το νόημα, Πάντα, Τα αποδεικτικά, Άραγε, Η επιβίωση, Η σιωπή τής ερήμου, Ο ουρανός και η γη, Λευκή μυρωδιά.
Η ποίηση τής Χρυσούλας Δημητρακάκη χαρακτηρίζεται από έντονο φιλοσοφικό και κοινωνιολογικό προβληματισμό. Συμμετρία δομής, πλαστική και μουσική αρτιότητα, πρωτοτυπία τού θέματος, ευρυθμία και χαρακτηριστική άνεση εργασίας στον ελεύθερο στίχο με εκφραστική καθαρότητα στη γλώσσα, τεχνική στο στίχο, λεκτική ευκινησία και υποβλητική δύναμη των εικόνων. Αυτά θεωρούμε και παρουσιάζουμε ως τα κύρια χαρακτηριστικά της ποίησης της κ. Δημητρακάκη.
Πλατιά, περαιτέρω, αντίληψη και στενή συνάρτηση τής ιδέας ανάμεσα στις φυσικές και ανθρώπινες αξίες. Η ποιήτρια υπερασπίζεται την αρετή της ψυχής της, τις σκέψεις της και τα συναισθήματά της, τα πιστεύω της και τη βαθιά αγάπη της για τη ζωή και ό,τι την περιβάλλει. Με τον τρόπο αυτόν η ποίησή της καθίσταται ο λόγος του εσωτερικού της είναι και της υπαρξιακής της αγωνίας. Δίνει ρυθμό στην εικονοπλασία και τις υψηλές ιδέες της, εκφραστική καθαρότητα στη γλώσσα, τεχνική στον στίχο, λεκτική ευκινησία, υποβλητική δύναμη των εικόνων.
Η Ποιήτρια στην αναζήτηση τής αλήθειας ψάχνει για όλο και περισσότερο φως που θα τής λύσει πολλά μυστήρια και θα τής επιτρέψει να φτάσει στην πολυπόθητη υπέρβαση. Νιώθει ότι είναι πολλά αυτά που τής καθηλώνουν τα φτερά για να πετάξει ελεύθερη, για ν’ αποφύγει την αναγκαιότητα και για να μυρίζει τα λουλούδια χωρίς ενοχές. Και είναι η αναζήτησή της αυτή, η έντονη δίψα τής αλήθειας και τού φωτός που την καταξιώνουν. Η αμφιβολία είναι ωραία όταν δεν οδηγεί στην αμφισβήτηση και στον μηδενισμό, όταν γλυκαίνεται από τη μυρωδιά των μανουσακιών και από τις πηγές των υδάτων.
Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό δείγμα τής εν λόγω συλλογής της, με τίτλο «Όλα τα ίδια», που εμένα προσωπικά με άγγιξε πολύ.
Όταν πέφτεις το βράδυ,
Το κορμί συνηθισμένο στα χρόνια
Πέφτει βαρύ,
Αλλά η σκέψη
Πότε σκέπτεται τη γη
Πότε το σιτάρι, πότε το σπόρο.
Αναλογίζεσαι αν κάτι δεν έγινε σωστά,
Αν έγιναν όλα ίδια
Ή αν κάτι άλλαξε,
Αν όργωσες, αν έσπειρες, αν θέρισες.
Αν ο μόχθος ξαλάφρωσε την ψυχή σου
Αν έσμιξες με τους ανθρώπους
Και γύριζες που και που το βλέμμα προς τον ήλιο.
Αν έλεγες λίγα
Για τις σύντομες ανάγκες τής ζωής
Και περισσότερα
Με τα χέρια σου
Μες στα χέρια κάποιου άλλου.
Ιδιαίτερες ευχές και ευχαριστίες στη συμπολίτισσά μας Ποιήτρια, ακάματη εργάτρια τού Λόγου κ. Χρυσούλα Δημητρακάκη και γι’ αυτήν την τελευταία γόνιμη και δημιουργική παρουσία της στα ελληνικά γράμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου