Ο Εσταυρωμένος Κύριος
Υψηλό παράδειγμα υιικής
στοργής, τιμής και αφοσίωσης
Στη μοναδική και κοσμοϊστορική αυτή στιγμή της Σταυρώσεως, όταν οι άλλοι μαθητές, εκτός από το γλυκύτατο Ιωάννη, έχουν εγκαταλείψει τον Κύριο μόνο του, η στοργική και Πανάχραντος Μάνα συμπαρίσταται με βαθύτατο σεβασμό στο Τέκνο της, στις πιο σκληρές και επώδυνες στιγμές του Μαρτυρίου του, παραμένοντας άφοβα πιστή στην υψηλή και εξαίρετη αποστολή της. Κύματα ανέκφραστης οδύνης, πόνος βαθύς, πελώριος, σπαρακτικός τη συνταράζουν ολόκληρη και για άλλη μια φορά γεύεται το πικρό ποτήρι των θλίψεων. Αναδεικνύεται με τον τρόπο αυτό μάνα πιστή, αφοσιωμένη στο Γιο της μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. «Και σου δε την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. Β΄ 35), είχε προφητέψει ο πολιός και πνευματοκίνητος πρεσβύτης Συμεών, κατά την παρουσίαση του Παιδίου Ιησού από τους γονείς του στο ναό των Ιεροσολύμων. Και τα λόγια αυτά η παναγία Μητέρα τα είχε, φυσικά, αποτυπώσει βαθιά μέσα στην καρδιά της, όπως και τόσα άλλα που διατηρούσε μέσα της από τα παιδικά χρόνια του Ιησού. Ρομφαία, εδώ, ήταν, βέβαια, η τιμητικότατη και οξεία οδύνη που διαπέρασε την καρδιά της Θεομήτορος, όταν ο γλυκύτατος Υιός της προσηλώθηκε πάνω στο ξύλο του Σταυρού. Γι’ αυτήν, ακριβώς, την αλγηδόνα προφήτεψε τότε ο Συμεών και η Μαρία έκτοτε καρτερικά την περίμενε.
Πώς μπορούσε, λοιπόν, μια τέτοια Μάνα, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Κύριος, να μην την αντάμειβε με τη δική του, επίσης, υιική στοργή, αγάπη και προστασία; Στρέφει, λοιπόν, τη στιγμή εκείνη της αιματηρής θυσίας το πονεμένο του βλέμμα πάνω της και της απευθύνει λόγο θεϊκό με ιδιαίτερη βαρύτητα και ενδιαφέρον: «Γύναι, της λέγει, ίδε ο Υιός σου» (Ιω. ιθ΄, 27), δεικνύοντάς της ταυτόχρονα τον «ηγαπημένον» του μαθητή, που περίλυπος στεκόταν εκεί πλησίον σιωπηλός. Έπειτα, στρέφεται προς το μαθητή και λέγει και πάλι: «Ιδού η μήτηρ σου», και από την ώρα εκείνη ο μαθητής την παρέλαβε, κατά τον ιερό Ευαγγελιστή, με προθυμία στο κατάλυμά του, κάτω από την προσωπική του φροντίδα και υιική προστασία.
Με αυτήν την τελευταία του πράξη από το Σταυρό, ο Ιησούς μας παρέχει μοναδικό παράδειγμα υιικής στοργής, αφοσίωσης και αγάπης και σε στιγμές ακόμα που βρισκόμαστε κάτω από ειδικές συνθήκες μεγάλης θλίψης και δοκιμασίας. Ο λόγος του, επιτακτικός όπως εξέρχεται από τα σβησμένα του χείλη, έχει μεγάλη σημασία για την παναγία Μητέρα, η οποία σύμφωνα με την τελευταία αυτή επιθυμία του Υιού και Θεού της δεν έπρεπε να νιώθει στο εξής μόνη. Η θεία παρουσία του Ιησού αντικαθιστάται από τη στιγμή εκείνη, στο πλευρό της Παναγίας Μητέρας του, από την παρουσία του γλυκύτατου Ιωάννη, του «ηγαπημένου» μαθητή του Υιού της.
Σ’ αυτές, λοιπόν, τις τελευταίες και επώδυνες στιγμές του επίγειου βίου του, μέσα στην απομόνωση των παθημάτων και του μαρτυρίου του, ο Ιησούς κυριολεκτικά λησμονεί τον εαυτόν του και στρέφει αγαπητικά τη σκέψη του προς τους γύρω του και την παναγία Μητέρα του. και πάνω στο Σταυρό ευρισκόμενος ο Ιησούς λησμονεί τη δική του προσωπική θλίψη και οδύνη και, ενώ διέρχεται την παγερή αγωνία του θανάτου, εκδηλώνει προς αυτήν την τρυφερότερη και πλέον ευαίσθητη εκδίπλωση της αγάπης του και του υιικού του καθήκοντος.
Διδάσκει με τον τρόπο αυτό τα παιδιά όλου του κόσμου και τους νέους όλων των εποχών, να μάθουν και εκείνοι να αγαπούν, να προνοούν, να σκέπτονται και να φροντίζουν τους γέροντες και ανήμπορους γονείς τους όχι μόνο σε στιγμές ευμάρειας και ευτυχίας αλλά και σε στιγμές έσχατου πόνου και αδυναμίας.
Όλος λοιπόν, ο ανθρώπινος βίος του Ιησού, από τα πρώτα παιδικά του χρόνια, όπως σημειώσαμε και σε προηγούμενο σχετικό σημείωμα μας, μέχρι και το φρικτό τέλος του Γολγοθά, αποτελεί προς τα παιδιά και τους νέους όλων των εποχών ένα λαμπρό υπόδειγμα υποταγής, σεβασμού και βαθιάς υιικής στοργής και αγάπης προς τους «κατά κόσμον» γονείς του και μάλιστα προς την παναγία Μητέρα του, το οποίο οφείλουν οι παιδαγωγοί και διδάσκαλοι να προβάλλουν στους νέους προς μίμηση.
Υψηλό παράδειγμα υιικής
στοργής, τιμής και αφοσίωσης
Στη μοναδική και κοσμοϊστορική αυτή στιγμή της Σταυρώσεως, όταν οι άλλοι μαθητές, εκτός από το γλυκύτατο Ιωάννη, έχουν εγκαταλείψει τον Κύριο μόνο του, η στοργική και Πανάχραντος Μάνα συμπαρίσταται με βαθύτατο σεβασμό στο Τέκνο της, στις πιο σκληρές και επώδυνες στιγμές του Μαρτυρίου του, παραμένοντας άφοβα πιστή στην υψηλή και εξαίρετη αποστολή της. Κύματα ανέκφραστης οδύνης, πόνος βαθύς, πελώριος, σπαρακτικός τη συνταράζουν ολόκληρη και για άλλη μια φορά γεύεται το πικρό ποτήρι των θλίψεων. Αναδεικνύεται με τον τρόπο αυτό μάνα πιστή, αφοσιωμένη στο Γιο της μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. «Και σου δε την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. Β΄ 35), είχε προφητέψει ο πολιός και πνευματοκίνητος πρεσβύτης Συμεών, κατά την παρουσίαση του Παιδίου Ιησού από τους γονείς του στο ναό των Ιεροσολύμων. Και τα λόγια αυτά η παναγία Μητέρα τα είχε, φυσικά, αποτυπώσει βαθιά μέσα στην καρδιά της, όπως και τόσα άλλα που διατηρούσε μέσα της από τα παιδικά χρόνια του Ιησού. Ρομφαία, εδώ, ήταν, βέβαια, η τιμητικότατη και οξεία οδύνη που διαπέρασε την καρδιά της Θεομήτορος, όταν ο γλυκύτατος Υιός της προσηλώθηκε πάνω στο ξύλο του Σταυρού. Γι’ αυτήν, ακριβώς, την αλγηδόνα προφήτεψε τότε ο Συμεών και η Μαρία έκτοτε καρτερικά την περίμενε.
Πώς μπορούσε, λοιπόν, μια τέτοια Μάνα, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Κύριος, να μην την αντάμειβε με τη δική του, επίσης, υιική στοργή, αγάπη και προστασία; Στρέφει, λοιπόν, τη στιγμή εκείνη της αιματηρής θυσίας το πονεμένο του βλέμμα πάνω της και της απευθύνει λόγο θεϊκό με ιδιαίτερη βαρύτητα και ενδιαφέρον: «Γύναι, της λέγει, ίδε ο Υιός σου» (Ιω. ιθ΄, 27), δεικνύοντάς της ταυτόχρονα τον «ηγαπημένον» του μαθητή, που περίλυπος στεκόταν εκεί πλησίον σιωπηλός. Έπειτα, στρέφεται προς το μαθητή και λέγει και πάλι: «Ιδού η μήτηρ σου», και από την ώρα εκείνη ο μαθητής την παρέλαβε, κατά τον ιερό Ευαγγελιστή, με προθυμία στο κατάλυμά του, κάτω από την προσωπική του φροντίδα και υιική προστασία.
Με αυτήν την τελευταία του πράξη από το Σταυρό, ο Ιησούς μας παρέχει μοναδικό παράδειγμα υιικής στοργής, αφοσίωσης και αγάπης και σε στιγμές ακόμα που βρισκόμαστε κάτω από ειδικές συνθήκες μεγάλης θλίψης και δοκιμασίας. Ο λόγος του, επιτακτικός όπως εξέρχεται από τα σβησμένα του χείλη, έχει μεγάλη σημασία για την παναγία Μητέρα, η οποία σύμφωνα με την τελευταία αυτή επιθυμία του Υιού και Θεού της δεν έπρεπε να νιώθει στο εξής μόνη. Η θεία παρουσία του Ιησού αντικαθιστάται από τη στιγμή εκείνη, στο πλευρό της Παναγίας Μητέρας του, από την παρουσία του γλυκύτατου Ιωάννη, του «ηγαπημένου» μαθητή του Υιού της.
Σ’ αυτές, λοιπόν, τις τελευταίες και επώδυνες στιγμές του επίγειου βίου του, μέσα στην απομόνωση των παθημάτων και του μαρτυρίου του, ο Ιησούς κυριολεκτικά λησμονεί τον εαυτόν του και στρέφει αγαπητικά τη σκέψη του προς τους γύρω του και την παναγία Μητέρα του. και πάνω στο Σταυρό ευρισκόμενος ο Ιησούς λησμονεί τη δική του προσωπική θλίψη και οδύνη και, ενώ διέρχεται την παγερή αγωνία του θανάτου, εκδηλώνει προς αυτήν την τρυφερότερη και πλέον ευαίσθητη εκδίπλωση της αγάπης του και του υιικού του καθήκοντος.
Διδάσκει με τον τρόπο αυτό τα παιδιά όλου του κόσμου και τους νέους όλων των εποχών, να μάθουν και εκείνοι να αγαπούν, να προνοούν, να σκέπτονται και να φροντίζουν τους γέροντες και ανήμπορους γονείς τους όχι μόνο σε στιγμές ευμάρειας και ευτυχίας αλλά και σε στιγμές έσχατου πόνου και αδυναμίας.
Όλος λοιπόν, ο ανθρώπινος βίος του Ιησού, από τα πρώτα παιδικά του χρόνια, όπως σημειώσαμε και σε προηγούμενο σχετικό σημείωμα μας, μέχρι και το φρικτό τέλος του Γολγοθά, αποτελεί προς τα παιδιά και τους νέους όλων των εποχών ένα λαμπρό υπόδειγμα υποταγής, σεβασμού και βαθιάς υιικής στοργής και αγάπης προς τους «κατά κόσμον» γονείς του και μάλιστα προς την παναγία Μητέρα του, το οποίο οφείλουν οι παιδαγωγοί και διδάσκαλοι να προβάλλουν στους νέους προς μίμηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου