ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ.
ΦΡΥΓΑΝΑΚΗ
Τα μικρά και
τα μεγάλα
(Αντι-ποιητικά
Β΄)
[Βιβλιοπωλείο Ν. Δ. Παναγόπουλος, Αθήνα 2021,
σχ. 8ο (21 Χ 14), σσ. 390]
ΚΩΣΤΗ
ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
www.ret-anadromes.blogspot.com
Πρόκειται
για εύστοχα έμμετρα πολιτικής και κοινωνικής σάτιρας, με έντονο το
στοιχείο τής κριτικής (συχνά δε και
της αυτοκριτικής) και φανερή, συχνά, φιλοσοφική διάθεση. Ο Ποιητής νοιάζεται
εξαιρετικά για τα καθημερινά, ελάσσονα και μείζονα, προβλήματα τοπικού, εθνικού
και παγκόσμιου ενδιαφέροντος και το θεωρεί ως αυτονόητο καθήκον του να παίρνει
στοχαστικά και μαχητικά δημόσια και υπεύθυνη θέση, κρίνοντας και
σημασιολογώντας με άγρυπνη συνείδηση πρόσωπα και πράγματα και χαράσσοντας με
υψηλό και γόνιμο φρόνημα τον δρόμο, έχοντας, πάντα, ως σταθερή και αδιασάλευτη
αρχή η ποίησή του να καθίσταται πρόμαχος και προασπιστής των δικαιωμάτων τού
ανθρώπου.
Το γενικότερο τού Ποιητή
πνεύμα που διέπει τα «Αντι- ποιητικά Β΄» εκφράζεται, κατά τον Ποιητή, κυρίως,
στο έντονα «προς γραφήν» «προτρεπτικό» ποίημά του, με τον μονολεκτικό τίτλο:
«Γράφε!» (Γράφε! Να γίνεται η πένα σου
πυρσός τού Προμηθέα), και «Ήθελες να γράψεις», που δημοσιεύεται στο
οπισθόφυλλο τού παρουσιαζόμενου βιβλίου, και στα οποία ο Ποιητής αναγνωρίζει
την ηθική δύναμη τού λόγου να διορθώνει «δίκην δημοσίου κατηγόρου» κάθε
κατάχρηση και αναίδεια τού ανθρώπου.
Στην
ποίηση τού Γ. Φρυγανάκη μπορούμε να θαυμάσουμε την εξαιρετική, αφενός,
ποικιλότητα και το εκπληκτικό δημιουργικό δαιμόνιο τού ποιητή και, αφετέρου, τη
σπουδαία γλωσσοπλαστική και συνθετική δύναμη, τον καυστικό και τσεκουράτο λόγο,
το ανεξάντλητο και πηγαίο χιούμορ, γενικά την απλότητα τής ευμορφίας. Ο
Ποιητής, κινούμενος μέσα στη χάρη ενός έντονα προσωπικού ύφους, κλιμακωτά και
με όπλα του την καθαρότητα τής γλώσσας, τη θαυμαστή δομική (θα την έλεγα
σχηματική) συμμετρία, τη μουσικότητα και λυρική αρτιότητα, την υποβλητική
δύναμη των εικόνων και, κυρίως, την πρωτοτυπία των θεμάτων του, κατορθώνει να
αισθητοποιήσει και εκφράσει τις σκέψεις του, αναγνωρίζοντας και εντοπίζοντας, ο
καθένας, εύκολα στην ποίησή του σημάδια κάθε εποχής. Ο Ποιητής μπαίνει στα βαθιά
τής πολιτικής και κοινωνικής διαφθοράς, προκειμένου να αποκόψει το σάπιο και να
απλώσει το χέρι γεμάτο ελπίδα και αισιοδοξία, αφού πρώτα γκρεμίσει τον κόσμο
τής παρακμής και της ασυδοσίας, τον κόσμο που έχει καταντήσει αγιάτρευτα
άρρωστος και μολυσματικός, από «τα έλκη
τού πολιτισμού…τα χάλια κάτω απ’ τα χαλιά, τα πρόσωπα κάτω απ’ τα προσωπεία,
τις σάπιες ρίζες κάθε κόσμου κάκοσμου». Οι υψηλές του ιδέες (αγάπη για την
πατρίδα, ειρήνη, ανεξαρτησία, ελευθερία, ηθική, ισότητα, χρηστότητα,
εντιμότητα) διασώζουν ακέραιη την προσήλωση τού αναγνώστη στην ουσία,
επιδικάζοντάς του συνάμα τον τίτλο τού δόκιμου σατιρικού ποιητή.
Με όλα τα παραπάνω, η ποίηση
τού Γιώργου Φρυγανάκη σαφώς διασφαλίζει
μέσα της, πέραν από το επικαιρικό- συγχρονικό και το διαχρονικό στοιχείο. Τα θέματά της διαχρονικά βρίσκονται στην
επικαιρότητα και αφορούν και προβληματίζουν τον άνθρωπο τής κάθε εποχής. Και
είναι αυτή η διαχρονικότητα που καθιστά, θεωρούμε, απόλυτα θεμιτή και αναγκαία
τη δημοσίευση των ποιημάτων του αυτών στον παρουσιαζόμενο τόμο, αφιερωμένο στο
τραγούδισμα και στον έλεγχο τής ιστορικής πορείας και παρουσίας τού ανθρώπου
στην ελληνική κοινωνία, στον κόσμο και στον πολιτισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου