ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΟΥΜΑ - Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΛΙΕΣ

          ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΟΥΜΑ 

Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΛΙΕΣ

Από το Δημοτικό Θέατρο Ρεθύμνου, σε σκηνοθεσία Μανόλη Ζαχαράκη

       ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

       Είναι ευτύχημα για την πόλη μας, που διαθέτει επαρκώς τόσο ζωντανά πολιτισμικά στοιχεία στο χώρο των εικαστικών τεχνών, της μουσικής και του θεάτρου. Συχνά- πυκνά τα καλλιτεχνικά σχήματα του Δήμου μας προτείνουν στο ρεθεμνιώτικο κοινό θαυμάσιες, υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικές παραγωγές, που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτε αυτές της Πρωτευούσας.

     Το Δημοτικό Θέατρο Ρεθύμνου, που δημιουργήθηκε το έτος 1993, με πρωτοβουλία του Δημάρχου κ. Δημ. Αρχοντάκη, συνεχίζει την καλλιτεχνική του δημιουργία κάτω από την προεδρία του Δημοτικού Συμβούλου κ. Γ. Παπατζανή και έχει, μέχρι σήμερα, παρουσιάσει δεκατρία συνολικά θεατρικά έργα- ένα για κάθε χρόνο- από το 1993. Μάλιστα, τα δύο τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί το έργο της χρονιάς να ανεβάζεται τον μήνα Δεκέμβριο, δίνοντας μιαν επί πλέον νότα πολιτισμικής ευαισθησίας, κουλτούρας, αισθητικής και ομορφιάς στην ήδη γιορτινή ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. 

      Η τελευταία πρόταση του Δημοτικού μας Θεάτρου προς το ρεθεμνιώτικο κοινό ήταν το γνωστό έργο του Αλεξάνδρου Δουμά, υιού, «Η Κυρία με τις Καμέλιες» ή «… με τας Καμελίας», για να θυμηθούμε τον τίτλο, όπως είχε στα αμέσως προηγηθέντα χρόνια των «καθαρών».

      Ο Αλέξ. Δουμάς δημοσίευσε, για πρώτη φορά, το εν λόγω μυθιστόρημά του το έτος 1848 και τον έκανε παγκόσμια γνωστό. Το έργο αυτό ανεβάστηκε, στη συνέχεια, και στη σκηνή το έτος 1852 με πολλή μεγάλη επιτυχία και εγκαινίασε τη σταδιοδρομία του Δουμά και ως θεατρικού συγγραφέα, χωρίς πάντως ποτέ ο Δουμάς να απαρνηθεί και να βγάλει από τα ενδιαφέροντά του και το μυθιστόρημα.

      Η υπόθεση του έργου βασίζεται σε υπαρκτό, πραγματικό πρόσωπο, την Αλφονσίν Πλεσί- που, ως πιο αριστοκρατικό, είχε υιοθετήσει το όνομα Μαρί Ντιπλεσί- μια από τις πιο διάσημες γυναίκες ελευθερίων ηθών του Παρισιού. Η Μαρί Ντιπλεσί ζούσε σε μυθική πολυτέλεια ξοδεύοντας ασυλλόγιστα τα χρήματά της, με αποτέλεσμα, όταν πέθανε, στις 2 Φεβρουαρίου του 1847, σε ηλικία μόλις εικοσιτριών χρόνων από φυματίωση να είναι βουτηγμένη στα χρέη της πολυτελούς της ζωής. Ο τόσο πρόωρος θάνατός της θεωρήθηκε στο κοσμικό Παρίσι μέγα γεγονός. Εραστής της Μαρί και ο ίδιος ο Δουμάς διέλυσε το δεσμό τους σε σχετικά μικρό διάστημα, επειδή ο νεαρός Δουμάς δεν είχε αρκετά χρήματα για να ανταπεξέρχεται στα υπέρογκα έξοδα της Μαρί και το θεωρούσε, εξάλλου, υποτιμητικό να παριστάνει τον «εραστή της καρδιάς» μιας γυναίκας ελευθερίων ηθών. Ο έρωτας αυτός και οι αναμνήσεις που ξαναγύρισαν έντονες μετά τον θάνατο της Μαρί, τον Ιούνιο του 1847, συντέλεσαν ώστε να κλειστεί ο νεαρός Δουμάς στο δωμάτιο ενός πανδοχείου στο Παρίσι και «σαν υπνωτισμένος» και υπό το κράτος της συγκίνησης που τον διακατείχε να γράψει, μέσα σε τέσσερις μόλις εβδομάδες, την Κυρία με τας Καμελίας, μυθιστόρημα φλογερό, αυθόρμητο, βαθιά εμπνευσμένο, διαχρονικό, που έγινε μια από τις πιο πολυσυζητημένες ιστορίες αγάπης όλων των εποχών.

      Αυτή ήταν η πραγματικότητα. Η υπόθεση, τώρα, στο πολυφημισμένο έργο του Δουμά έχει ως εξής: Μια νεαρή, ανιδιοτελής και όμορφη Παριζιάνα, η Μαργαρίτα Γκοτιέ, απαρνιέται την πολυτελή και ακόλαστη ζωή που διήγε μέχρι τότε ως ερωμένη κάποιου βαρόνου, για να ζήσει με έναν νέο, τον Αρμάνδο, που τον αγαπά και την αγαπά κι εκείνος αληθινά και να βρει την οδό της μετάνοιας και του εξαγνισμού στον αγνό αυτόν έρωτά τους. Ο πατέρας, όμως, του Αρμάνδο προσπαθεί μυστικά να πείσει την καλοπροαίρετη Μαργαρίτα, που πάσχει, ήδη, από φυματίωση σε  προχωρημένο στάδιο, ότι πρέπει να εγκαταλείψει το γιο του, ώστε να πάψει το σκάνδαλο, να αποκατασταθεί η καλή φήμη της οικογένειας και να προχωρήσει σε γάμο ο αρραβωνιαστικός της αδελφής του Αρμάνδο. Τελικά, η αρρώστια κερδίζει, η Μαργαρίτα πεθαίνει πάμπτωχη, μόνη και βουτηγμένη στα χρέη, σε ένα πολυτελές διαμέρισμα, το οποίο είχαν κιόλας κατασχέσει οι πιστωτές της. Προλαβαίνει, όμως, την τελευταία στιγμή να ζήσει την «ωραιότερη» μέρα της ζωής της, πεθαίνοντας ευτυχισμένη μέσα στην αγκαλιά του αγαπημένου της Αρμάνδο. 

      Τον κεντρικό ρόλο στο ανέβασμα του έργου κράτησε ο φίλος Μανόλης Ζαχαράκης, που χειρίστηκε, μπορώ να πω, με υπευθυνότητα την σκηνοθεσία και τη μουσική επένδυση, μεταφέροντάς μας με σαφήνεια και καθαρότητα όλη τη ρομαντική ωραιότητα του έργου και τα λοιπά πλούσια στοιχεία που αποτύπωσε σε αυτό ένας μεγάλος συγγραφέας, σε μια ιδιαίτερα έντονη και ταραγμένη εποχή, που- παρά τον πρώιμο φεμινισμό που τη διακρίνει- τόσο πολύ, φαίνεται, να την σκανδάλιζαν η ακόλαστη ζωή και οι έρωτες μιας εταίρας.

      Αντίθετα, η σκηνογράφος Ελένη Δάγκα, στα κουστούμια, προτίμησε να δώσει διάσταση διαχρονική. Εξ ίσου διαχρονικά μπορούν να θεωρηθούν και οι κομμώσεις, η κινησιολογία και τα λίγα χορευτικά στοιχεία του έργου, δοσμένα με μιαν ενδιαφέρουσα γκάμα διαλογικών δραματοποιήσεων μοναδικής ευαισθησίας και εκφραστικής ικανότητας.

      Η υπόθεση εκτυλίσσεται- σε όλη τη διάρκεια του έργου- στην τραπεζαρία του πολυτελούς διαμερίσματος της ηρωίδας, στο Παρίσι. Η εμπνευσμένη επεξεργασία της σκηνοθετικής γραφής, η προσεκτική ανασύνταξη των ερμηνευτών ηθοποιών σε όλη την έκταση του σκηνικού χώρου, η λεπτή και κομψή τακτοποίηση των αντικειμένων της σκηνής και, κυρίως, οι ελεύθερες και συντονισμένες κινήσεις των ερμηνευτών συνετέλεσαν ώστε ουδόλως να βαρύνει ή να γίνει το έργο κουραστικό στους θεατές.

      Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον καταξιωμένο σκηνοθέτη Μανόλη Ζαχαράκη και σε όλους τους λοιπούς συντελεστές της προχτεσινής θεατρικής παράστασης. Ήταν όλοι τους ωραίοι!