ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ, Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ, Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ὑπάρχουν δυο πολύ σημαντικά χωρία στήν Ἁγία Γραφή πού ἀναφέρονται στό θέμα τής Γεννήσεως τού Θεανθρώπου. Τό ἕνα τό διαβάζουμε στό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ Κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου (στιχ. 14): «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο...». Ὁ Λόγος, δηλαδή, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ἐκ τοῦ Πατρός γεννόμενος Λόγος, σαρκώθηκε, έγινε «σάρξ». «Ὁ ἀχώρητος παντί... ἐχωρήθη ἐν σαρκί..». Γεγονός απερινόητο, ανείπωτο, αναμφισβήτητο, ξεπερνάει τήν ἀνθρώπινη σκέψη καί λογική. Δέν εἶναι, όμως, παράλογο. Εἶναι ὑπέρλογο, που στέκεται άνω καί πέρα ἀπό κάθε λογική, πέρα από τή μικρή, τή λυμφατική και καχεκτική λογική τοῦ μικροῦ ἀνθρώπου.

Η ἐνσάρκωση, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου είναι περαιτέρω ἕνα ὑπερφυέστατο καί ταυτόχρονα χαρούμενο μυστήριο!. Εἶναι, ὅπως διαβάζουμε στήν Α' προς Τιμόθεο Επιστολή (3,16)- καί αὐτό είναι τό δεύτερο χωρίο- τό μέγα τῆς πίστης μας μυστήριο. Γράφει ὁ Ἀπόστολος των Εθνών: «Μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριο...». Και ποιό εἶναι αὐτό το μυστήριο; Είναι, ακριβώς, το «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί»… Μυστήριο μέγα πού δέν λογικοποιεῖται, που δέν χωράει στή λογική μας. Ὅσο κι ἄν θελήσουμε νά τό πιάσουμε, να το ἐγγίσουμε τόσο αυτό φεύγει, απομακρύνεται, τόσο ἀπλησίαστο γίνεται σε μας.

Καί δέν μποροῦμε, βέβαια, γιά τόν λόγο αὐτόν, νά τό ἀπορρίψουμε και να το αρνηθούμε. Γιατί τότε θά εἴμαστε ολότελα «τρελοί», θα φθάναμε στον χώρο τού παραλόγου. Γιατί, μήπως δέν ὑπάρχουν στη ζωή καί στόν χῶρο τῆς φύσης καί τῆς ἀνθρώπινης εμπειρίας τόσα πράγματα ἀνεξερεύνητα; Πράγματα πού τά δεχόμαστε ἔτσι ὅπως εἶναι καί ἔτσι ὅπως παρουσιάζονται μπροστά μας; Γιά παράδειγμα τά ἀξιώματα, τά αἰτήματα τῆς μαθηματικῆς ἐπιστήμης, οἱ ὁρισμοί καί οἱ ἀρχές τῆς φυσικῆς τί εἶναι; Δεν εἶναι προτάσεις, ἀξιώματα, πού δέν ἀποδεικνύεται ἡ ἀλήθειά τους μέ τή λογική και τη σοφία τού ανθρώπου; Δεν εἶναι δόγματα πού τά πιστεύουμε, τα αποδεχόμαστε καί τά παραδεχόμαστε έτσι όπως έχουν, χωρίς συζήτηση; Διαφορετικά, αν τα θέταμε υπό τον ανθρώπινο έλεγχο, καμιά πρόοδος δέν θά γινότανε καί σ' αὐτές ἀκόμη τις θετικές επιστήμες.

Κατά τον ίδιο τρόπο και τό κατ’ εξοχήν μυστήριο τής θείας τού Χριστού Οικονομίας, το μυστήριο τής Γεννήσεως Του καί, γενικά, όλα τά μυστήρια τῆς πίστεώς μας τά ἀποδεχόμαστε έτσι ὅπως ἔγιναν καί ὅπως εἶναι, δείχνοντας ταπείνωση καί ὑπακοή, σάν ἐκείνη πού ἔδειξαν ἡ Μαρία καί ὁ Ἰωσήφ ὁ Ναζωραίος. «Μαρία τί τό δρᾶμα τοῦτο ὅ ἐν σοί τεθέαμαι;», λέει Εκεῖνος. «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω;», ἐρωτᾶ Εκείνη τόν Ἀρχάγγελο. Ὅμως, τελικά, και οι δυο ἀποδέχονται αὐτό πού ὁ Θεός επιτάσσει, όσο καί ἄν αυτό τούς φαίνεται παράλογο, μή... λογικό και ἄπιαστο, έξω από τήν ἀνθρώπινη σοφία και λογική. Γιατί γνωρίζουν καί πιστεύουν ακράδαντα, σύμφωνα και με το αρχαίο ρητό, ὅτι: «ὅπου Θεός βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις». Καί λοιπόν; Ύστερα από όλα αυτά, τι μπορούμε εμείς ν’ αντιπροτείνουμε; Ότι, ακριβώς, τό μυστήριο τῆς θείας Οικονομίας, της ἐνανθρωπήσεως τού Θεού αὐτήν τήν ὑπακοή ἀπαιτεῖ ἀπ' ὅλους μας. Ἀπ' ἐδῶ θ' ἀρχίσουμε τήν υποπιαστική, τη δύσκολη ανοδική πορεία μας στόν δρόμο τής λύτρωσής μας. Ὁ Θεός φανερώθηκε... στην Βηθλεέμ όχι ὅπως στό Χωρήβ «μέ βροντές καί ἀστροπέλεκα». Φανερώθηκε «ἐν σαρκί» ως ένα ταπεινό και άσημο Βρέφος ανακείμενον εν τη φάτνη, μέ μορφή και σάρκα ἀνθρώπινη.

Γιά ποιό λόγο, για ποιο σκοπό; Γιά νά λυτρώσει ο Θεός τόν ἄνθρωπο· «’Ὁ Λόγος Σάρξ ἐγένετο, ἵνα ἡ Σάρξ γένηται Λόγος»· γιά νά λυτρώσει και «απαλλάξει ὅσους φόβῳ θανάτου διά παντός τοῦ ζεῖν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας» (Εβρ. β΄,15). Για να «ἐξαγοράσει» ἀπ' τήν αἰώνια καί ἀδυσώπητη αἰχμαλωσία τό ἀνθρώπινο γένος. Καί ὁ Ψαλμωδός τοῦ 110 Ψαλμοῦ παίρνοντας ἀφορμή ἀπ' τό γεγονός τῆς σωτηρίας καί λύτρωσης τοῦ Ἰσραήλ ἐκ τῆς δουλείας τοῦ Φαραώ, προφητεύει καί μιλάει γιά τήν πνευματική λύτρωση τοῦ νέου Ἰσραήλ από τη δουλεία τής αμαρτίας. Λύτρωση καί ἀπελευθέρωση ἀπ' τήν πνευματική ὑποδούλωση τοῦ νοητοῦ Φαραώ. «λύτρωσιν ἀπέστειλε Κύριος τῷ λαῷ αὐτοῦ», λέει στό στίχο 9 τοῦ Ψαλμοῦ αὐτοῦ. Καί τό μήνυμα αὐτό τῆς Λύτρωσης θά ἀκούγεται για πάντα, μέχρι τότε πού θά κλείσει ὁριστικά ο κύκλος τής ανθρώπινης ἱστορίας.. Και εἶναι ἀνάγκη νά ἀφουγκραζόμαστε τοῦτο τόν λόγο καθημερινά. Και το συμπέρασμα όλων αυτών. όντας μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε αὐτομάτως λυτρωμένοι. Ἡ βεβαιότητα, ἡ σιγουριά τῆς σωτηρίας εἶναι δεδομένη, και ἡ χαρά μας πραγματικότητα. Ἄλλο ἄν δέν τό καταλαβαίνουμε ἤ δέν τό ἀπολαμβάνουμε για την άνθρώπινη αδυναμία. Όμως, αν «ο νόμος διά Μωϋσέως ἐδόθη» (δόθηκε, δηλαδή, στά χέρια τοῦ Μωϋσῆ), «ἡ χάρις διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο».