ΝΤΟΡΑ ΜΑΝΙΤΑΚΗ- ΕΛΣΑ ΦΗΤΑΜ
ΡΕΣΙΤΑΛ ΜΕ ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΠΙΑΝΑ
ΚΩΣΤΗ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
http://ret-anadromes.blogspot.com
Με ένα συναρπαστικό ρεσιτάλ με έργα για δυο πιάνα, που εντυπωσίασε και δικαίωσε απεριόριστα το πολυάριθμο ακροατήριό του, εορτάστηκαν, το Σάββατο 5 Ιουνίου 2010, στην αίθουσα του Ωδείου της πόλης μας, δυο ταυτόχρονα γεγονότα. η φετινή, αφενός, επέτειος της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος και τα δέκα, αφετέρου, χρόνια από την ίδρυση του Ωδείου «Μονόχορδο» της πόλης μας, που εγκαινίασε ταυτόχρονα και τη νέα ιστοσελίδα του (www. monochordo.gr). Ενός Ωδείου με πλούσια προσφορά στα μουσικά πράγματα της πόλης μας σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα.
To ντουέτο τού εν λόγω πιανιστικού ρεσιτάλ αποτελούν δυο νέες πιανίστριες, με πλούσια πτυχία και περγαμηνές τόσο από την Ελλάδα όσο και το Εξωτερικό, αλλά και συμμετοχές σε ρεσιτάλ και συναυλίες εντός και εκτός Κρήτης. την Έλσα Φήταμ και την Ντόρα Μανιτάκη. Η Έλσα και η Ντόρα- όπως έγινε φανερό και από την προχτεσινή συναυλία- βρίσκονται σε μια γόνιμη και αποτελεσματική συνεργασία από το έτος 2009, ενώ η συνεργασία και των δύο εκτελεστριών σ’ αυτήν την τελευταία συναυλία υπήρξε πραγματικά άψογη και υποδειγματική και πέτυχε την ένταση μέσα από σφιχτές ταχύτητες και σαφή άρθρωση των φράσεων και των παραγράφων της μουσικής με ιδιαίτερα αδρούς τονισμούς.
Τα μουσικά ενδιαφέροντά τους, στην προχτεσινή ειδικά συναυλία, στράφηκαν αποκλειστικά σε έργα σύγχρονης μουσικής, με στυλ γεμάτο γούστο και "φινίρισμα" και μια φανερή τάση για ένα πλούσιο αρμονικό και ηχοχρωματικό λεξιλόγιο, αλλά και με μια γενναία προδιάθεση να παραμείνουν πάντα στα όρια της κλασικής πρακτικής δεοντολογίας. Παρουσίασαν έργα F. Pulenc, C. Debussy, M. Ravel, G. Gershwin, R. Bennett, A. Piazzolla, D. Milhaud. Εκ των παραπάνω συνθετών ιδιαίτερα εντυπωσίασαν οι Maurice Ravel, G. Gershwin, o Astor Piazzolla και, φυσικά, ο ακροτελεύτιος του προγράμματος Darius Milhaud.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το Capriccio (1952), μια εύθυμη και ζωηρή μουσική σύνθεση με χαλαρή δομή, του F. Pulenc, ενός από τους πιο σημαντικούς Νεοκλασικούς της Γαλλίας, στο έργο του οποίου ξεχωριστή θέση κατέχουν τα λυρικά του τραγούδια. Οι πιανίστριες εδώ απελευθέρωσαν γενναιόδωρα την εκστατική μουσική τόσο στα εξαιρετικά γρήγορα και απαιτητικά σημεία της παρτιτούρας, όσο και στα σκερτσόζικα και ιδιαίτερα χαριτωμένα και απολλώνια αργά μέρη.
Στην Ισπανική Ραψωδία, στη συνέχεια, του M. Ravel (I. Prelude a la Nuit- II. Malaguenia- III. Habanera (1895)- IV. Feria), κομμάτι δύσκολο και απαιτητικό, οι πιανίστριες είχαν την ευκαιρία να αποτυπώσουν το πλήρες καλλιτεχνικό διαμέτρημά τους, χαρίζοντας στο φιλόμουσο κοινό μια ερμηνεία λαμπερή, ανεπιφύλακτα δυναμική και υπερδεξιοτεχνική, που ενθουσίασε πραγματικά τους πάντες.
Στη μουσική ο όρος ραψωδία (που καθιερώθηκε το 19ο αι.) υποδηλώνει τη σύνθεση που είναι ελεύθερη και αποδεσμευμένη από τυπικά και προκαθορισμένα σχέδια και αναφέρεται σε θέματα εθνικής και λαϊκής μουσικής. Ραψωδίες συνέθεσαν πολλοί, όπως ο Λιστ ("Ουγγρικές ραψωδίες"), ο Γκέρσουιν ("Γαλάζια ραψωδία”), ο Μπραμς, αλλά και ο Ραβέλ ("Ισπανική ραψωδία").
Ο Μωρίς Ραβέλ (1875-1937) θεωρείται ως ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους τού Νεοκλασικισμού στη Γαλλία, η δε Ισπανική του Ραψωδία, έργο του 1907, θεωρείται από τα αριστουργήματά του, στο οποίο οι μελωδίες και οι ρυθμοί της ισπανικής παραδοσιακής μουσικής συνυπάρχουν με το χαρακτηριστικό μουσικό ιδίωμα του Ραβέλ και την απαράμιλλη τεχνική του στην ενορχήστρωση. Εδώ ξεχωρίσαμε την εντυπωσιακή ευαισθησία του πρώτου μέρους (Πρελούδιου), τις εξαιρετικά δυναμικές εναλλαγές του δευτέρου (Malaguenia), τον δύσκολο και φιγουράτο εξωτικό ρυθμό της Habanera - πάνω σε όμορφους αφροκουβανέζικους ρυθμούς, που οδήγησαν στην εκρηκτική ανάπτυξη της κουβανέζικης μουσικής στον 20ό αιώνα- και, μάλιστα, το θυελλώδες και νευρικό Feria με τις εξαιρετικά μελωδικές γραμμές του, που κάτω από τα μαγικά δάκτυλα των δύο πιανιστριών κατάφεραν και κυριολεκτικά έσπασαν και ξεπέρασαν τις φυλακές του πενταγράμμου.
Ακολούθησε ο George Gershwin (1898- 1937), που- αν και πέθανε πρόωρα το 1937, σε ηλικία 38 μόλις ετών- μας κληροδότησε πλήθος τραγούδια που ανήκουν πλέον στο κλασικό ρεπερτόριο της τζάζ, ηχογραφημένα σε πολυάριθμες εκτελέσεις από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του είδους. Πρόκειται για έναν από τους πιο εμπνευσμένους τραγουδοποιούς του Νέου Κόσμου, ο οποίος ασχολήθηκε αποκλειστικά με το είδος της τζαζ, χρησιμοποιώντας γόνιμα και λειτουργικά κάθε τεχνική αρμονίας, ενορχήστρωσης και γενικά σύνθεσης της κλασικής σχολής και δίνοντας στην μουσική τζαζ έναν άλλον αέρα και ένα άλλο επίπεδο "μουσικής αποτελεσματικότητας".
Εδώ διαφάνηκε η άψογη δεξιοτεχνική ικανότητα των δύο εκτελεστριών, που απέδωσαν το συγκεκριμένο μέρος κομψά, ανάλαφρα και με εντυπωσιακή ευκρίνεια και καθαρότητα. Ευέλικτες αρθρώσεις και πλαστικότητα ήχου απέδειξαν μεγάλη, ασφαλώς, επεξεργασία και εξοικείωση με το έργο τόσο στα δύο allegro όσο και στο ενδιάμεσο adante.
Στο ρεπερτόριο του Σαββάτου συμπεριλαμβανόταν και το "Libertango" του Αstor Piazzolla (1921- 1992), ένα από τα πιο γνωστά έργα του, ευρέως αποδεκτό στον ευρωπαϊκό χώρο, κομμάτι ζωντανό και νευρώδες, με μια θαυμάσια ποικιλία ηχοχρωμάτων του τάνγκο. Η εκτέλεση υπήρξε άψογη και ακριβής με τελικό αποτέλεσμα έναν ατέλειωτο καταρράκτη από νότες, που συχνά διαδέχονταν η μια την άλλη με την ταχύτητα του φωτός, εντυπωσιάζοντας το ακροατήριο.
Το πανηγυρικό κλείσιμο του Προγράμματος με το Scaramouche (1937), σε ρυθμό σάμπας, του γάλλου συνθέτη Darius Milhaud (1892- 1974) (I. Vif- II. Modere- III. Brazileira) αποδείχτηκε το ιδανικότερο μουσικό επιδόρπιο μιας σπάνιας καλλιτεχνικής βραδιάς, που μίλησε στην καρδιά του ρεθεμνιώτικου κοινού, χαρίζοντάς του πλούτο αισιοδοξίας και μια ανέφελη όσο και χαλαρή καλοκαιριάτικη διάθεση. Στα χέρια των δύο λαμπρών συμπολιτισσών εκτελεστριών τα μουσικά κομμάτια, μαζί και τα πιάνα, απέκτησαν φωνή, έλαμψαν εσωτερικά και ζωογόνησαν και δικαίωσαν τις προσδοκίες του κοινού.
Τα μουσικά ενδιαφέροντά τους, στην προχτεσινή ειδικά συναυλία, στράφηκαν αποκλειστικά σε έργα σύγχρονης μουσικής, με στυλ γεμάτο γούστο και "φινίρισμα" και μια φανερή τάση για ένα πλούσιο αρμονικό και ηχοχρωματικό λεξιλόγιο, αλλά και με μια γενναία προδιάθεση να παραμείνουν πάντα στα όρια της κλασικής πρακτικής δεοντολογίας. Παρουσίασαν έργα F. Pulenc, C. Debussy, M. Ravel, G. Gershwin, R. Bennett, A. Piazzolla, D. Milhaud. Εκ των παραπάνω συνθετών ιδιαίτερα εντυπωσίασαν οι Maurice Ravel, G. Gershwin, o Astor Piazzolla και, φυσικά, ο ακροτελεύτιος του προγράμματος Darius Milhaud.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το Capriccio (1952), μια εύθυμη και ζωηρή μουσική σύνθεση με χαλαρή δομή, του F. Pulenc, ενός από τους πιο σημαντικούς Νεοκλασικούς της Γαλλίας, στο έργο του οποίου ξεχωριστή θέση κατέχουν τα λυρικά του τραγούδια. Οι πιανίστριες εδώ απελευθέρωσαν γενναιόδωρα την εκστατική μουσική τόσο στα εξαιρετικά γρήγορα και απαιτητικά σημεία της παρτιτούρας, όσο και στα σκερτσόζικα και ιδιαίτερα χαριτωμένα και απολλώνια αργά μέρη.
Στην Ισπανική Ραψωδία, στη συνέχεια, του M. Ravel (I. Prelude a la Nuit- II. Malaguenia- III. Habanera (1895)- IV. Feria), κομμάτι δύσκολο και απαιτητικό, οι πιανίστριες είχαν την ευκαιρία να αποτυπώσουν το πλήρες καλλιτεχνικό διαμέτρημά τους, χαρίζοντας στο φιλόμουσο κοινό μια ερμηνεία λαμπερή, ανεπιφύλακτα δυναμική και υπερδεξιοτεχνική, που ενθουσίασε πραγματικά τους πάντες.
Στη μουσική ο όρος ραψωδία (που καθιερώθηκε το 19ο αι.) υποδηλώνει τη σύνθεση που είναι ελεύθερη και αποδεσμευμένη από τυπικά και προκαθορισμένα σχέδια και αναφέρεται σε θέματα εθνικής και λαϊκής μουσικής. Ραψωδίες συνέθεσαν πολλοί, όπως ο Λιστ ("Ουγγρικές ραψωδίες"), ο Γκέρσουιν ("Γαλάζια ραψωδία”), ο Μπραμς, αλλά και ο Ραβέλ ("Ισπανική ραψωδία").
Ο Μωρίς Ραβέλ (1875-1937) θεωρείται ως ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους τού Νεοκλασικισμού στη Γαλλία, η δε Ισπανική του Ραψωδία, έργο του 1907, θεωρείται από τα αριστουργήματά του, στο οποίο οι μελωδίες και οι ρυθμοί της ισπανικής παραδοσιακής μουσικής συνυπάρχουν με το χαρακτηριστικό μουσικό ιδίωμα του Ραβέλ και την απαράμιλλη τεχνική του στην ενορχήστρωση. Εδώ ξεχωρίσαμε την εντυπωσιακή ευαισθησία του πρώτου μέρους (Πρελούδιου), τις εξαιρετικά δυναμικές εναλλαγές του δευτέρου (Malaguenia), τον δύσκολο και φιγουράτο εξωτικό ρυθμό της Habanera - πάνω σε όμορφους αφροκουβανέζικους ρυθμούς, που οδήγησαν στην εκρηκτική ανάπτυξη της κουβανέζικης μουσικής στον 20ό αιώνα- και, μάλιστα, το θυελλώδες και νευρικό Feria με τις εξαιρετικά μελωδικές γραμμές του, που κάτω από τα μαγικά δάκτυλα των δύο πιανιστριών κατάφεραν και κυριολεκτικά έσπασαν και ξεπέρασαν τις φυλακές του πενταγράμμου.
Ακολούθησε ο George Gershwin (1898- 1937), που- αν και πέθανε πρόωρα το 1937, σε ηλικία 38 μόλις ετών- μας κληροδότησε πλήθος τραγούδια που ανήκουν πλέον στο κλασικό ρεπερτόριο της τζάζ, ηχογραφημένα σε πολυάριθμες εκτελέσεις από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του είδους. Πρόκειται για έναν από τους πιο εμπνευσμένους τραγουδοποιούς του Νέου Κόσμου, ο οποίος ασχολήθηκε αποκλειστικά με το είδος της τζαζ, χρησιμοποιώντας γόνιμα και λειτουργικά κάθε τεχνική αρμονίας, ενορχήστρωσης και γενικά σύνθεσης της κλασικής σχολής και δίνοντας στην μουσική τζαζ έναν άλλον αέρα και ένα άλλο επίπεδο "μουσικής αποτελεσματικότητας".
Εδώ διαφάνηκε η άψογη δεξιοτεχνική ικανότητα των δύο εκτελεστριών, που απέδωσαν το συγκεκριμένο μέρος κομψά, ανάλαφρα και με εντυπωσιακή ευκρίνεια και καθαρότητα. Ευέλικτες αρθρώσεις και πλαστικότητα ήχου απέδειξαν μεγάλη, ασφαλώς, επεξεργασία και εξοικείωση με το έργο τόσο στα δύο allegro όσο και στο ενδιάμεσο adante.
Στο ρεπερτόριο του Σαββάτου συμπεριλαμβανόταν και το "Libertango" του Αstor Piazzolla (1921- 1992), ένα από τα πιο γνωστά έργα του, ευρέως αποδεκτό στον ευρωπαϊκό χώρο, κομμάτι ζωντανό και νευρώδες, με μια θαυμάσια ποικιλία ηχοχρωμάτων του τάνγκο. Η εκτέλεση υπήρξε άψογη και ακριβής με τελικό αποτέλεσμα έναν ατέλειωτο καταρράκτη από νότες, που συχνά διαδέχονταν η μια την άλλη με την ταχύτητα του φωτός, εντυπωσιάζοντας το ακροατήριο.
Το πανηγυρικό κλείσιμο του Προγράμματος με το Scaramouche (1937), σε ρυθμό σάμπας, του γάλλου συνθέτη Darius Milhaud (1892- 1974) (I. Vif- II. Modere- III. Brazileira) αποδείχτηκε το ιδανικότερο μουσικό επιδόρπιο μιας σπάνιας καλλιτεχνικής βραδιάς, που μίλησε στην καρδιά του ρεθεμνιώτικου κοινού, χαρίζοντάς του πλούτο αισιοδοξίας και μια ανέφελη όσο και χαλαρή καλοκαιριάτικη διάθεση. Στα χέρια των δύο λαμπρών συμπολιτισσών εκτελεστριών τα μουσικά κομμάτια, μαζί και τα πιάνα, απέκτησαν φωνή, έλαμψαν εσωτερικά και ζωογόνησαν και δικαίωσαν τις προσδοκίες του κοινού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου